ตอนนี้เราเรียนกันอยู่นะคะมหาลัยปีสุดท้ายแล้ว เราสองคนตัวติดกันชอบไปไหนด้วยกันตลอด รวมถึงตอนแฟนกลับบ้านเราก็ไปด้วย แม่ของแฟนเขาชอบคนขยันมากๆค่ะ ซึ่งเราก็รู้สึกว่าตัวเราเองก็ไม่ได้ขี้เกียจนะ หยิบจับช่วยทำทุกอย่าง ตื่นมาซักผ้าทุกวัน(ซักมือเสื้อผ้าของเรากับแฟน)ที่ซักมือเพราะแม่แฟนเขาก็ซักมือเหมือนกันค่ะ ตอนเย็นก็ไปช่วยทำกับข้าว หรืออะไรเล็กๆน้อยๆในบ้านกวาดบ้านถูบ้าน เพียงแต่ตอนเช้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาช่วยเขาทำสักเท่าไหร่ เขาตื่นมาตี4-5ค่ะ เราก็ตื่นบ้างไม่ตื่นบ้าง พอวันไหนที่ไม่ตื่น เขาก็มาถามกับแฟนเรา ว่าเราตื่นสายจังอะไรแบบนี้(สายในที่นี้ประมาณ8โมง)เรารู้สึกเหนื่อยๆค่ะ เราเข้าใจเขาทุกอย่างนะคะ อยากให้ขยันไปช่วยหยิบทำบ้าง  แต่เรามารู้สึกเหนื่อยช่วงนี้ เพราะมันเป็นตอนปิดเทอมเล็กค่ะ ประมาณ2อาทิตย์ ตอนแรกเราตั้งใจที่จะมาอยู่บ้านแฟน แต่พอไปๆมาๆความคิดเราเปลี่ยน เราอยากกลับไปในที่ของเรา เราอยากใช้เวลาพักผ่อนในช่วงปิดเทอมค่ะ ตื่นสายให้เต็มที่ไปเลย อยากกินอยากนอนตอนไหน แล้วแต่ใจเรา เพราะเดี๋ยวเปิดเทอมเราต้องไปฝึกงาน ตื่นเช้าเหมือนเดิม เราเลยคุยกับแฟนเรา ว่าเราขอไม่อยู่ที่นี่แล้ว อยากกลับไปอยู่ที่ของเรา ที่สามารถตื่นสายได้แบบเต็มที่ไม่ต้องมีใครมาว่าอะไร เราแค่อยากใช้เวลาพักผ่อนในช่วงนี้ เราผิดไหมคะ ที่มีความคิดแบบนี้ขึ้นมา หรือเราควรปรับตัวใหม่ ตื่นเช้าทุกวันไม่ต้องมาคิดว่าอยากนอนตื่นสายได้พักผ่อนเต็มที่ จริงๆเราอยากให้แม่เขาเข้าใจเราบ้างนิดนึงก็ดี แต่เราก็ไม่กล้าไปพูดคุยหรอกค่ะ เราเป็นคนนอกเข้ามาในครอบครัวนี้ เราเหมือนเราทำทุกอย่าง แบบที่แม่เขาอยากให้ทำ ส่วนลูกสาวเขา(คนโต) ไม่ต้องตื่นมาทำอะไรเลยค่ะ ลูกชาย(แฟนเรา) ก็ตามประสาผู้ชาย ตื่นสายปกติ แม่เขาก็ไม่ได้อะไรนะคะ เราแค่รู้สึกเหนื่อยจริงๆค่ะ บ้านเขาเขาก็สบายใจ เเต่เราเป็นคนนอกเข้าไป เหมือนต้องรับแรงกดดันอะไรบางอย่าง จริงๆเหมือนเราอยากแค่มาระบายเฉยๆค่ะ ไม่รู้จะเอาไปพูดกับใครจริงๆ ถ้าเรามีความคิดที่ไม่ถูกไม่ควร ขอโทษด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ