ชีวิตคือ ชีวิตเราต้องแต่เด็กยังไม่เคยได้ไปไหนมาใครบ้างเลยเพราะแม่ห้ามยิ่งกว่าอะไร ถ้าคนเราคิดที่จะแอบออกไปกับเที่ยวก็ไปได้ แต่ก็จะมามีปัญหากับที่บ้านอีกเยอะเลย พอช่วงม.ปลาย เราอย่างไปทำงานช่วงปิดเทอมหรือเที่ยวไปด้วยตัวเอง เเต่เขาก็ไม่ให้ไปไหนออกบ้านถึงขออนุญาติบอกที่เราจะไปเเม่ก็ไม่ไม่ให้ไปอยู่ดี
เราเป็น ผญ ก็จริงแต่การที่ให้ได้ลองทำอะไรที่อยากลองทำเลย เเม่พ่อคิดว่าเราอันตราย ไปทำ กทม เที่ยว ทำงานก็ไม่ให้ไปเพราะเป็นหว่งอีก ไม่ลองให้เรา ลองผิดลองถูก หรือลองทำอะไรด้วยตัวเอง คิดด้วยตัวเอง รู้ว่าเขาเป็นห่วงมาก บางทีเขาไม่ได้อยากให้เราไปเลยทั้งหน้าที่เราก็บอกเขาตลอดว่าเราจะไปทำที่ไหน อยู่ที่ไหนไปสมัครที่ไหนแต่เขาก็ไม่ยอมให้เราไปอยู่ดีแม้กระทั่งพี่ชายก็ไม่ให้ไป ให้อยู่แต่บ้านเฝ้าบ้านอย่างเดียว ทั้งที่เราก็เริ่มอายุมากขึ้นแล้ว ใครจะเลี้ยงดูเรา ถึงมันจะผิดพลาดแต่อย่างน้อยเราก็ได้รองเท้าแต่เรารู้ว่าเราจะไปพักที่ไหนทำอะไร เราอยากหางานเป็นไปเที่ยวไปงานคอนเสิร์ตไปกินหรือทำงานที่เราอยากจะทำ รู้ว่าในกรุงเทพฯมันไม่ปลอดภัยมันอันตรายทุกที่อยู่แล้วไหนจะค่าหรือข่มขืนป้อนชิงทรัพย์การล่อลวงกัน แต่เราก็ทำให้ตัวเองปลอดภัยที่สุด แต่พ่อแม่ก็ไม่ยอมอยู่ดี เราถูกเลี้ยงมาแบบใสๆ ที่ไม่ให้ทำอะไรเลย แล้วก็มาบอกว่าเราทำอะไรไม่เป็น เอาตัวรอดไม่เป็นทำอะไรก็ไม่ได้ทั้งที่เขาไม่เคยยอมให้เราไปทำอะไรเลย เขาห้ามอ่ะเราก็อยู่ในช่วงวัยเด็ก แต่พอเราโตขึ้นบางทีมันก็ ห้ามตามไม่ค่อยได้แล้ว บางทีเราก็ออกนอกกรอบเขาบ้างแอบๆบ้าง แต่อันไหนที่มันออกไม่ได้หรอกก็จะ อยู่กับเขา แต่ตอนนี้คือมันต้องออกแล้ว ทำด้วยตัวเอง

เราควรทำไง