ยาวหน่อยนะคะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อสองเดือนที่แล้วเราทำงานกับญาติแม่เราป่วยค่ะเงินเดือนเราได้แค่ 9000 บาท แต่เดือนนั้นเราพาแม่ไปหาหมอหมดไป 10000 บาท เท่ากับว่าเงินเดือนทั้งเดือนเรายกให้แม่หมดเลย เราทำงานไกลบ้านค่ะ เราเอาเงินทั้งหมดไปให้แม่หมดแล้วเท่ากับว่าเดือนนั้นเราไม่มีเงินใช้ ทีนี้เราเลยให้พ่อส่งเงินมาให้ 1000 บาท พ่อเราก็บ่นว่าไม่มีเงินทำไมขอแต่เงินตลอดไม่ใช่แค่พ่อคนที่บ้านก็พูด เราก็งงว่าเงินเดือนเราก็ให้แม่ไปหมดแล้ว แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนใช้ทั้งเดือนถ้าไม่ขอที่บ้าน แต่เราก็ไม่ได้พูดไป ทีนี้เราเริ่มคิดแล้วถ้ายังทำงานที่ญาติอยู่เงินน่าจะไม่ค่าพาแม่ไปหาหมอแน่เลย เพราะได้เงินเดือนแค่ 9000 บาท ค่ายาแม่ครั้งก่อนก็หมดเป็นหมื่นแล้ว เราเลยออกมาหางานใหม่ชึ่งที่ทำงานใหม่ต้องเริ่มต้นใหม่หมดเลยทั้ง ที่อยู่ รถ ของใช้ในห้อง ของใช้ส่วนตัวทุกอย่าง ค่าห้องอยู่ด้วยกัน 3 คนตกคนละ 1700 บาท ค่ากินค่าอยู่ที่นี่แพงมากข้าวกล่องละ 70 บาท แต่เงินเดือนก็ดีได้เดือนละ 15000 บาท แถมมีวันหยุดให้พักอีก เราเลยยืมเงินยาย (แต่เป็นยายอีกคน ) ที่อยู่คนละบ้านกัน เพราะคิดว่าที่บ้านน่าจะไม่มีให้ไม่อยากไปลำบากเค้า มา 5000 บาท เพื่อใช้ทั้งเดือน เดือนที่เรามาทำงานเดือนแรกดันแย่หน่อยน้ำดันมาท่วมไฟดับ ไม่ได้ทำงานติดกันเกือบ 10 กว่าวันต้องอยู่แบบไม่มีน้ำไม่มีไฟเกือบครึ่งเดือน
พอเดือนต่อมาเงินเดือนออกเราได้มาแค่ 4000 บาท เพราะไม่ได้ไปทำงานเดือนแรกได้ค่าจ้างแค่วันละ 400 บาท จ่ายค่าห้องค่ารถค่าของอะไรไปก็เหลือแค่ 1000 กว่าบาท เพราะเดือนแรกได้แค่ 12000 เดือนต่อไปถึงจะได้ 15000 บาท เลยให้ที่บ้านส่งมาให้เพิ่ม 2000 บาท จ่ายวันละ 100 บาท ค่าข้าวค่ารถคงพอ แต่มันก็ใช้ไม่พออยู่แล้วค่ะในประเทศที่ข้าวกล่องละ 70 ของใช้อะไรในไทยบวกเพิ่มอีก 2 เท่า ละที่นี่วันที่ 25 ที่ผ่านมาเจ๊ที่ทำงานเค้าให้รถมาใช้เพราะทุกวันเราเดินไปทำงานเค้ารู้เค้าบอกว่ากลัวเป็นอันตรายเลยให้รถมาใช้ เราเอารถมาใช้ได้ เกือบ10วันยางดันแตก เราไม่มีเงินแล้ว เราเลยทักไปขอพ่ออีก 1000 บาท เอามาเป็นค่าซ่อมรถ ถ้าไม่ซ่อมเค้าอุตส่าห์เอารถมาให้ใช้ กลัวไม่ได้ใช้อึก เพราะเวลาจะกินข้าวต้องนั่งวินไปส่งที่ตลาดทุกครั้ง แต่ที่ทำงานเราเลือกที่จะเดินเพราะไม่ค่อยไกล เค้าก็ไม่ส่งให้ค่ะ ให้เราไปหาวิธีของเราเอง ไม่เคยโทรมาอีกเลยเค้าก็รู้นะคะ เราก็ไม่มีใครนอกจากบ้านเงินที่มีเราก็ส่งให้ที่บ้านหมดเวลามี ส่งเงินให้ที่บ้านตลอดเก็บไว้แค่ค่าใช้จ่ายทุกเดือน ส่งให้เดือนละ 10000 บาท เกือบปี แต่พอถามถึงเงินนั้นเค้าก็บอกว่าใช้จ่ายไปหมดแล้ว บางเดือนที่เราส่งให้ละเงินเราไม่พอจ่ายเวลาโทรไปไม่ค่อยรับสายละไม่โทรมาอีกเลยพอเงินเดือนออกถึงจะโทรมา พอเงินเดือนออกโทรมาพอเราไม่ยอมรับสายบ้างก็จะพูดเรื่องบุญคุณอีกละพูดให้เรารู้สึกผิดว่าเป็นลูกที่ไม่ดี แต่พอตอนเราไม่มีแม้แต่ค่ากินเค้าก็ไม่สนใจเราเลยให้เราไปหาทางแก้เอง ไม่เคยมีคำปลอบใจอะไรสักอย่างตั้งแต่เล็กจนโต เราก็เริ่มคิดมาหลายครั้งแล้วนะคะ มาเริ่มต้นใหม่กับงานใหม่ที่อยู่ใหม่มันก็ต้องใช้เงินอยู่แล้วเค้าไม่เคยคิดในส่วนนี้เลย เค้าคิดแค่ในส่วนที่จะได้เงิน เค้าไม่เคยสนใจเลยว่าเราจะอยู่จะกินยังไงขอแค่มีเงินส่งให้เค้าก็พอ ปีที่แล้วเราทำงานได้ทุกเดือนเค้าก็คุยกับเราดีมากดีทุกอย่าง พอปีนี้เรามาเริ่มใหม่เงินที่ได้ก็จ่ายค่ายาแม่จนตัวไม่มีใช้ ก็พูดว่าเราขอแต่เงินทั้งๆที่สองเดือนเราขอแค่ 3000 บาท เรารู้สึกเสียใจมาก ตั้งแต่ขอวันนั้นก็ไม่โทรมาหาเราอีกเดือน 10 กว่าวันแล้วปกติจะโทรหาเราเกือบทุกวัน มันก็แอบนอยด์นะคะ อยู่คนเดียวเหนื่อยคนเดียวไม่มีที่พึ่งทางใจเลย มันผิดมั้ยคะทางเราจะไม่ส่งให้ทางบ้านบ้าง หรือความคิดของเรามันเห็นแก่ตัวมั้ยคะ สำหรับใครที่อ่านจนจบแล้วช่วยเม้นหน่อยค่ะ ว่าหนูเป็นคนแย่หรือที่บ้านที่แย่ใส่หนูเองหรือว่าหนูต้องปรับเปลี่ยนตัวเองหรือเปลี่ยนความคิดใหม่มั้ย?
ถ้าไม่ส่งเงินให้ที่บ้าน จะเรียกว่าเนรคุณมั้ย?
พอเดือนต่อมาเงินเดือนออกเราได้มาแค่ 4000 บาท เพราะไม่ได้ไปทำงานเดือนแรกได้ค่าจ้างแค่วันละ 400 บาท จ่ายค่าห้องค่ารถค่าของอะไรไปก็เหลือแค่ 1000 กว่าบาท เพราะเดือนแรกได้แค่ 12000 เดือนต่อไปถึงจะได้ 15000 บาท เลยให้ที่บ้านส่งมาให้เพิ่ม 2000 บาท จ่ายวันละ 100 บาท ค่าข้าวค่ารถคงพอ แต่มันก็ใช้ไม่พออยู่แล้วค่ะในประเทศที่ข้าวกล่องละ 70 ของใช้อะไรในไทยบวกเพิ่มอีก 2 เท่า ละที่นี่วันที่ 25 ที่ผ่านมาเจ๊ที่ทำงานเค้าให้รถมาใช้เพราะทุกวันเราเดินไปทำงานเค้ารู้เค้าบอกว่ากลัวเป็นอันตรายเลยให้รถมาใช้ เราเอารถมาใช้ได้ เกือบ10วันยางดันแตก เราไม่มีเงินแล้ว เราเลยทักไปขอพ่ออีก 1000 บาท เอามาเป็นค่าซ่อมรถ ถ้าไม่ซ่อมเค้าอุตส่าห์เอารถมาให้ใช้ กลัวไม่ได้ใช้อึก เพราะเวลาจะกินข้าวต้องนั่งวินไปส่งที่ตลาดทุกครั้ง แต่ที่ทำงานเราเลือกที่จะเดินเพราะไม่ค่อยไกล เค้าก็ไม่ส่งให้ค่ะ ให้เราไปหาวิธีของเราเอง ไม่เคยโทรมาอีกเลยเค้าก็รู้นะคะ เราก็ไม่มีใครนอกจากบ้านเงินที่มีเราก็ส่งให้ที่บ้านหมดเวลามี ส่งเงินให้ที่บ้านตลอดเก็บไว้แค่ค่าใช้จ่ายทุกเดือน ส่งให้เดือนละ 10000 บาท เกือบปี แต่พอถามถึงเงินนั้นเค้าก็บอกว่าใช้จ่ายไปหมดแล้ว บางเดือนที่เราส่งให้ละเงินเราไม่พอจ่ายเวลาโทรไปไม่ค่อยรับสายละไม่โทรมาอีกเลยพอเงินเดือนออกถึงจะโทรมา พอเงินเดือนออกโทรมาพอเราไม่ยอมรับสายบ้างก็จะพูดเรื่องบุญคุณอีกละพูดให้เรารู้สึกผิดว่าเป็นลูกที่ไม่ดี แต่พอตอนเราไม่มีแม้แต่ค่ากินเค้าก็ไม่สนใจเราเลยให้เราไปหาทางแก้เอง ไม่เคยมีคำปลอบใจอะไรสักอย่างตั้งแต่เล็กจนโต เราก็เริ่มคิดมาหลายครั้งแล้วนะคะ มาเริ่มต้นใหม่กับงานใหม่ที่อยู่ใหม่มันก็ต้องใช้เงินอยู่แล้วเค้าไม่เคยคิดในส่วนนี้เลย เค้าคิดแค่ในส่วนที่จะได้เงิน เค้าไม่เคยสนใจเลยว่าเราจะอยู่จะกินยังไงขอแค่มีเงินส่งให้เค้าก็พอ ปีที่แล้วเราทำงานได้ทุกเดือนเค้าก็คุยกับเราดีมากดีทุกอย่าง พอปีนี้เรามาเริ่มใหม่เงินที่ได้ก็จ่ายค่ายาแม่จนตัวไม่มีใช้ ก็พูดว่าเราขอแต่เงินทั้งๆที่สองเดือนเราขอแค่ 3000 บาท เรารู้สึกเสียใจมาก ตั้งแต่ขอวันนั้นก็ไม่โทรมาหาเราอีกเดือน 10 กว่าวันแล้วปกติจะโทรหาเราเกือบทุกวัน มันก็แอบนอยด์นะคะ อยู่คนเดียวเหนื่อยคนเดียวไม่มีที่พึ่งทางใจเลย มันผิดมั้ยคะทางเราจะไม่ส่งให้ทางบ้านบ้าง หรือความคิดของเรามันเห็นแก่ตัวมั้ยคะ สำหรับใครที่อ่านจนจบแล้วช่วยเม้นหน่อยค่ะ ว่าหนูเป็นคนแย่หรือที่บ้านที่แย่ใส่หนูเองหรือว่าหนูต้องปรับเปลี่ยนตัวเองหรือเปลี่ยนความคิดใหม่มั้ย?