สวัสดีครับ
เรื่องยาวหน่อยนะครับ ผมอยากขอคำปรึกษาพร้อมกับระบายความในใจที่บอกใครไม่ได้ด้วยครับ

อย่าเพิ่งด่าผมนะครับผมยังพอมีสติรู้สึกตัวจึงมาขอความช่วยเหลือครับ แต่ถ้าใครอ่านจบอยากด่าได้เต็มที่เลยนะครับ🥺

ผมอายุ 40 มีงานประจำ (เป็นครูครับ) มีภรรยา ลูกชาย 2 คนอายุ 16,11 ปี ผมคบกับภรรยามาตั้งเเต่เป็นแฟนรวมๆประมาณ 20 ปีครับ

ปัจจุบันผมกับครอบครัวยังอาศัยอยู่ด้วยกัน เเต่ผมและภรรยาไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยามาสักพักเเล้วครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรกันรุนเเรงเพียงเเค่ทำงานคนละที่ มีปัญหาเล็กๆน้อยบ้าง เเต่ที่ห่างๆกันผมกับรู้สึกว่าผมไม่ได้รักภรรยาเเล้ว ผมรู้สึกว่ามีเขาก็ได้หรือไม่มีก็ได้ครับ เราไม่ค่อยได้นอนด้วยกัน ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน จะไปก็เฉพาพวันที่พาลูกๆไปเที่ยวด้วยกันครับ ผมชอบไปดูบอล ผมชวนภรรยาตลอดนะครับเเต่เขาไม่ไปผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ชวนเขาไป เเต่เขาไม่ไปผมก็เฉยๆครับ เขาก็ไม่ได้บ่นได้ว่าอะไร เขาจะไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไปที่ไหนเเค่บอกกันผมก็ไม่ได้หวงเขาครับ อาจมีเป็นห่วงกันบ้างเเต่เหมือนเราไม่ได้สนใจชีวิตประจำวันของกันและกันเท่าไหร่ครับ เราใช้เงินเเยกกันนอกจากของลูกผมให้เขาตลอดครับ กับข้าวผมทำทานเอง เสื้อผ้าผมซักผมรีดเอง ลูกคนโตไปโรงเรียนพร้อมผมเพราะอยู่ รร.เดียวกัน คนเล็กผมก็ไปส่งครับเพราะอยู่ใกล้ผมมากกว่า เเละภรรยาทำงานอีกอำเภอนึงครับ ถ้าถามว่าวันนึงไม่มีภรรยาคนนร้อยู่ด้วยเเล้วจะรู้สึกยังไง ผมก็ถามตัวเองมาตลอดครับ แต่คำตอบที่ได้จากตัวเองคือเฉยๆครับ อาจมีรู้สึกหายไปบ้างเเต่ไม่ถึงขั้นเศร้ามากมาย เพราะหลังๆเเม้ปรึกษาปัญหากันก็แทบจะไม่มีครับ ผมรู้สึกแบบนี้มาประมาณ 6-9 ปีเเล้วครับ ระหว่างนั้นผมไม่เคยนอกใจหรือมีคนอื่นเลย ไม่เคยสนใจคนอื่นเพราะคิดว่ายังไงลูกก็ต้องการความรักจากพ่อเเละเเม่มาก ผมแทบจะไม่มีความรู้สึกแบบสามีภรรยากับภรรยาเลยครับ ทั้งความรัก ความหวง ความสนใจซึ่งกันเเละกัน และผมก็ไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้ตั้งเเต่ตอนไหน…ผมเคยคุยๆเรื่องนี้กับภรรยาครับเเต่เขสก็ตอบส่งๆมาว่าเขาก็ไม่ได้สนใจผมเขาสนแค่ลูกแบบนี้ครับ ยิ่งทำให้ผมมืดแปดด้านเลย แต่พอคิดไปคิดมาอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ถึงเราจะไม่ได้รู้สึกรักกันเหมือนเดิมเเล้ว เเต่เรายังอยู่เพื่อลูกกันได้…แต่สุดท้าย…เป็นสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขค้นกับตัวเองในวัยนี้อีกคือ….ผมดันไปรู้สึกชอบผู้หญิงคนนึงครับ…เรารู้จักกันผ่านๆ และเป็นเพื่อนในแอพน้ำเงิน แต่ไม่เคยพูดคุยหรือทักแชทส่วนตัวนะครับ มีกดไลก์กันบ้างปกติ เขาเด็กกว่าผมหลายปีครับ ยังไม่มีครอบครัว…ตอนเเรกผมก็คิดว่าไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้เกินเลยอะไร ไม่ได้คุย ไม่ได้เจอกันบ่อย อาจเป็นเพราะผมเห็นเขาเเต่ในแอพที่ลงเเต่ด้านดีๆของตัวเองผมเลยรู้สึกชอบบ้างเพียงเท่านั้น แต่ผ่านมาเกือบ 2 ปีที่ผมยังรู้สึกแบบนั้นกับเขา ไม่เคยทักเขาไป แต่เคยคอมเม้นท์HBDหรือเเสดงความเสียใจใต้โพสต์ครับ ผมยังทำหน้าที่ครอบครัวของผมเหมือนเดิม จนกระทั่งงานลอยกระทงเราเจอกันที่งานลอยกระทง เราเเค่ยิ้มให้กันครับตามประสาคนรู้จักกันผ่านๆครับ ผมกับรู้สึกใจเต้นเเรงแบบว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนครับ แต่ผมก็ต้องตั้งสติ เตือนตัวเองว่าตนมีครอบครัวเเล้วเเละผมก็ยังไม่รู้จักเขาดีด้วยซ้ำ จะไปตกหลุมรักเขาได้ยังไง ผ่านไป 2 เดือน เขาลฝสตอรี่เกี่ยวกับงานครับ และเกี่ยวกับงานผมด้วย ผมจึงตอบกับสตอรี่เขาไปถามข้อมูลเพิ่มเติมครับ ในตอนนั้นผมไม่ได้มีเจตนาเชิงชู้สาวหรือเจตนาอื่นเลยครับ เขาก็ให้ข้อมูลผมมาการสนทนาเเรกของเราก็จบกันเพียงเท่านั้น แล้วชีวิตก็วนลูปครับ ผมยังทำหน้าที่ของผม เเละอบชอบเขาเหมือนเดิม ผมกับผู้หญิงคนนั้นมักจะเจอกันในงานอีเว้นท์อื่นๆมากกว่าครับ ด้วยงานประจำของเขาไม่ใช่ครู แต่ก็มีงานเสริมที่คล้ายๆผมครับ จึงมีโอกาสถามฝาน เช่น วันเวลา สถานที่กันบ้างในเเชทแต่ก็ยังไม่เคยเเสดงออกว่าผมสนใจหรือชอบเขานะครับ พอคุยงานจบก็จบเท่านั้น มาวันนึงผมไปเจอเขาที่สนามบอลเขามากับผู้ชายคนนึงเเต่ดูเเล้วยังเด็กครับ พอครึ่งหลังฝนตกหลังเด็กผู้ชายคนนั้นหายไป เหลือเเต่เขาที่ยังกลับมานั่งดูบอลตากฝนคนเดียว เขาขยับมานั่งไม่ห่างผมมากนัก เนื่องจากคนไม่เยอะ คนจึงมานั่งใกล้ๆกันครับ ผมแอบมองเขาอยู่สักพักผมก็รู้สึกว่าหันมามองผมแต่ไม่ได้ทักทายอะไรกัน จนบอลจบเดินลงบรรไดเขาก็ยิ้มๆให้ผม เเล้วหลบทางให้ผมเดินไปก่อน เขาตามมาทีหลัง ผมได้ยินผู้ชายกลุ่มนึงเเซวเขาครับ ประมาณว่า”ให้พี่ไปส่งมั้ย..ไปส่งได้นะ” อะไรประมาณนี้ครับ แต่เขาก็ไม่ตอบหรือสนใจ ด้วยความที่ผมเห็นเขาเดินมาคนเดียวผมเลยเข้าไปคุยกับเขาครั้งเเรกครับ ผมถามเขาไปว่ามากับใคร มายังไง ขับระดีๆนะ ประมาณนี้ครับ เขาก็ขอบคุณเเล้วเดินเเยกกับผมไป….ผมขับรถกลับบ้านนึกถึงเขาตลอดว่าจะอันตรายไหม ด้วยความที่ฝนตกและฟ้าดังเเรงมาก จากที่ติดตามมาบ้านเขาน่าจะอยู่ไกลจากสนามบอลประมาณ 40 กิโลเลยครับ ส่วนผมไม่ถึง 10 กิโล ผมขับรถไปพร้อมกับความเป็นห่วงเขา พอถึงบ้านสักพักผมจึงตัดสินใจทักเขาไปว่า”ถึงบ้านยัง” เขาก็ตอบมาว่า “ถึงเเล้วค่ะ” ผมก็สบายใจไปได้ หลังจากนั้นผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองสนใจผู้หญิงคนนี้มากขึ้น ถึงจะไม่มีโอกาสได้ดูแลจริงๆเเต่ก็ยังชอบอยู่ดี พร้อมกับทำให้ผมเริ่มรู้สึกผิดกับภรรยา ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาผมพยามเตือนสติตัวเองทุกครั้งว่าไม่ควร ถึงบางการกระทำผมจะห้ามตัวเองได้ เเต่กับห้ามใจตัวเองไม่ได้เลยครับ ยิ่งรู้จัก ยิ่งเห็นเขาเวลาทำงานยิ่งดูมีเสน่ห์ครับ ถึงเเม้เขาจะยังเด็กแต่ก็ตั้งใจทำงาน อารมณ์ดี ร่าเริง พูดเพราะ สนใจความรู้สึกเพื่อนร่วมงาน คำพูดคำจาคือน่ารักไปหมด สนใจครอบครัว ทัศนคติดี เวลาใครมาจีบก็ไม่สนใจ เคยได้ยินเขาพูดกับเพื่อนร่วมงานว่า “ยังไม่มีเวลามาเสียใจกับเรื่องพวกนี้ ยังไม่พร้อมจะเสียใจอีก ก็มีบ้าง…คนที่ทำให้รู้สึกชอบ แต่รุ่นๆหนูเขาก็มีครอบครัวกันเกือบหมดเเล้ว ถ้าเผลอไปชอบแฟนคนอื่นนี่คงเเย่เลย…ขออยู่กับตัวเองกับครอบครัวก่อน” ผมที่ช็อกไปเลยครับที่ได้ยินแบบนั้น เเต่เเทนที่ผมจะรู้สึกผิด ผมกับรู้สึกว่าเขาน่าสนใจขึ้นไปอีก ใจผมเริ่มสับสนฟุ้งซ่านไปหมด  กลับมาบ้านได้เเต่คิดถึงเขา แม้ในโซเชี่ยลเขาจะไม่โพสต์อะไรมาให้ผมเห็นผมก็ยังคิดถึงเขาเสมอ เราเจอกันหลายครั้งครับเเต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปวั่นวายอะไรกับเขา แค่แอบมองเขาห่างๆ ทักทายกันบ้างตามโอกาส เป็นแบบมีมาประมาณ 3-4 ปีเเล้วครับ แล้วผมก็ไม่เคยชอบเธอน้อยลงเลย รู้สึกชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นห่วงเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ปีที่ผ่านมาเธอป่วยนอน รพ. ผมเป็นห่วงเธอมากครับ จนถึงเครียดเลย เเต่ก็ไม่ทักไม่ถามอะไรเขาครับ ได้เเค่คอยดูเขาผ่านโซเชี่ยล พอเขาหายผมก็ดีใจ เขาเป็นผู้หญิงที่ชอบไปดูบอล เราเคยคุยเรื่องฟุตบอลกันมาบ้างครับ เขาก็บอกว่าเขาจะไปดูได้เฉพาะวันหยุด ซึ่งครั้งล่าสุดก็ตรงกับวันหยุด…ไม่รู่ว่าผมคิดอะไรอยู่ ทักไปถามเขาว่า”มาดูบอลป่าว” เขาก็ส่งรูปสนามบอลมา อยู่ฝั่งเดียวกับที่ผมนั่งเลยครับ ผมได้เเต่มองหาเขา เเล้วส่งรูปมุมของตัวเองไป เขาบอกผมว่าเขาเห็นผมเเล้ว เเต่ผมก็ยังหาเขาไม่เจอ จนเจอเขาผมก็พิมพ์คุยกับเขาในเเชทเกี่ยวกับเรื่องฟุตบอลที่เตะอยู่ตอนนี้เขาก็ตอบครับ หมดครึ่งเเรกผมเห็นเขาลุก ผมจึงลุกตามเขาไปเเต่ด้วยความที่เรานั่งค่อนข้างไกลกันผมจึงเดินไม่ทันเขา จึงรออยู่หน้าทางเข้าจนเขาเข้ามา ผมจึงทักทายพูดคุยกับเขา แซวๆเขานิดนึง เขาก็คุยกับผมน่ารักมากครับ ทำพูดเขาดูโตเกินวัยไปเลยครับ เเล้วเราก็เเยกไปนั่งที่ตัวเอง…จนถึงตอนนี้ผ่านมาหลายวัน และหลายปีที่ชอบเขามา และเกือบ 10 ปีที่รู้สึกเฉยๆกับภรรยา ตอนนี้ใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยครับ ผมรู้สึกตัวเองตลอดว่าตัวเองรู้สึกยังไง ทำอะไร ควรไม่ควร เเต่บางอย่างก็ยากเกินจะห้ามใจครับ แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมยังทำได้คือ ยังดูเเลลูกๆ ยังพยามเป็นครอบครัว ยังคุยกับภรรยาได้เหมือนเดิม ไม่ได้รำคาญถึงเเม้จะไม่ได้สนใจกันเท่าไหร่นัก ใจผม ความรู้สึกผมสับสนอยู่ตลอดเวลา

ผมได้เเต่คิดว่า ผมไม่ได้รักภรรยาเเล้วจริงๆเหรอ? ผมถึงไปรู้สึกกับผู้หญิงคนนึงได้มากขนาดนี้
ผมยังเป็นพ่อที่ดีของลูกอยู่หรือเปล่า?
ผมยังเป็นครอบครัวที่ดีให้ลูกๆได้ไหม?

ทั้งอึดอัด ทั้งบอกไม่ถูก บางวันผมคิดจนนอนไม่หลับ
ถึงเเม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับผม
เเต่ผมไม่รักภรรยาเเล้วจริงๆหรอ?
ผมจะยังทำหน้าที่ครอบครัวที่ดีได้จริงๆไหม?
ผมจะอยู่กับความรู้สึกนี้ได้นานเท่าไหร่?
ผมจะหักห้ามใจตัวเองแค่ไหนกัน?

+กับหลังผมมักมีปัญหากับภรรยาเรื่องเล็กๆน้อย ปัญหาเดิมๆมาหลายปีแต่ก็ปรับเข้าหากันไม่ได้ เลยไม่สนใจกัน พอมีปัญหาก็ไม่เข้าใจกันอีกถึงจะยายามคุยกันเเค่ไหนก็ตาม ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดที่ต้องทนอยู่ในสถานการณ์แลบนี้

😭😭😭
ผมควรทำยังไงดีครับ
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ผ่านจนจบนะครับ

ถ้าใครอ่านจบเเล้วจะด่าจะว่าจะเตือนสติหรือให้คำแนะนำแบบไหนได้หมดเลยครับ ผมเครียดมากๆเลยครับ ผมไม่รู้จะไปพูดกับใครขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้นะครับ

ผมไม่ค่อยใช้แอพนี้เท่าไหร่ครับ ถ้าทำผิดกฏหรือแท็กผิดขอโทษด้วยนะครับ🙏😭😭