เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนสมัยเด็กๆจนมาถึงทุกวันนี้ก็ยังมีคิดมากหรือด้อยค่าตัวเองอยู่นิดหน่อยเเต่ไม่มากเเล้วค่ะ พยามตลอดให้ไม่คิดเรื่องพวกนี้เเล้วปล่อยวางลงบ้างเถอะรู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน เฮ้อ ตัวเรา เรื่องการที่หึ่ยเรามันไม่เก่งไม่ดีพอที่จะทำนั้นลองนี่หรอกอะไรจำพวกนี้ เเล้วก็หมดความพยามที่จะทำสิ่งๆนั้นไป

          ตอนมัธยมต้นว่าด้วยการที่เราต้องเป็นผู้ที่ต้องถูกเลือกให้มาเป็นลูกทีมในกลุ่มวอลเลย์คาบพละ ครูเขาจะให้เด็กที่เดาะวอลเล่ย์ได้เก่งที่สุดมาเป็นหัวหน้าทีมละมั้งคะ เเล้วให้เลือกลูกทีมของตัวเองในชั้นเรียนหรือห้องนั่นๆไป ความรู้สึกตอนนั้นคือภายนอกดูนิ่งเหม่อๆเเต่ภายในนี่ไม่ต้องพูดถึงหัวใจเต้นเเรงมาก ในหัวก็คิดให้ความหวัง“ขอให้เขาเลือกเราๆที” บทสรุปคือผ่านไปๆหลายๆคน ก็ไม่มีใครเลือกเราให้เป็นลูกทีมสักคน คงเป็นเพราะตัวเราเองที่ไม่ค่อยสนิทกับคนในห้องสักเท่าไหร่ ตีสนิทไม่เป็นอะค่ะไม่รู้ว่าต้องเข้าไปทักทายหรือคุยเรื่องอะไรกับเขาอะไรแบบนี้กังวลว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกับเขาไหม ส่วนหัวหน้าทีมเเต่ละคนเราไม่รู้จักชื่อไม่สนิทสนมไม่เคยพูดคุยกัน อารมณ์ตอนนั้นคือfeelมาก จนเหลือเศษอยู่4คนรวมเราด้วย1 ต้องดิ้นรนไปหาทีมเอามั่วๆสุ่มๆยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ไอการทำความรู้จักกับคนอื่นก็อีกเรื่องนึงที่เป็นมาตั้งเเต่เด็กๆไม่รู้จะเเก้ให้หายขาดยังไง พยามคิดในเเง้บวกใจดีกับคนอื่นจนเกินไปผลก็ออกมาเหลว ลำบากตัวเองช่วยเหลือคนอื่นจนตัวเองไม่เหลืออะไรเลย เเล้วรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เลยเลิกทำอย่างเด็ดขาดเลยค่ะ

           เรื่องที่เอามาเล่านี้เป็นเรื่องที่ก็จำฝังใจอยู่นานๆที ถ้าเกิด สถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีกก็จะนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ จนปัจจุบันก็พยามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อยๆเพราะอยากไม่โดนอะไรเเบบนี้อีกเป็นครั้ง2,3 เเต่อะไรมันจะเกิดก็ต้องเเหละเนอะ ให้ไปตามใจที่ตัวเองคิดไม่ได้หรอก เเต่เรื่องความคิดก็คิดในเเง้บวกบ้าง เเง้ลบบ้างให้เหมาะกับสถานการณ์นั้นๆที่เกิดขึ้นกับตัวเรา ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ