คือเราคบกับแฟนมาประมาน1ปี  เรายังเรียนแต่แฟนเราทำงานแล้วแล้วตัวเราเองเรียนที่กรุงเทพแฟนเป็นต่างจังหวัด อยู่ๆเขาก็อยากย้ายกลับไปทำงานใกล้ๆบ้าน แต่ทำงานที่กรุงเทพก็ดีอยู่แล้วไม่ได้มีปัญหาอะไร เหตุผลที่เขาอยากไปทำงานที่บ้านเพราะไม่ชอบชีวิตในกรุงเทพ แต่สำหรับในมุมมองเราที่เป็นแฟนคือเหมือนเค้าไม่ได้นึกถึงเราเลย เขาตัดสินใจไปก็ไปเลย แล้วเราไม่สามารถตามไปได้ด้วยเพราะเราเรียน ถึงเรียนจบเราก็อยู่กรุงเทพอยู่ดีคือเค้ารู้อยู่แล้วว่ายังไงเราก็ไม่ไปอยู่กับเค้า เรียนจบเราก็อยากทำงานตามความฝันเหมือนกัน ทุกวันนี้เราก้ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเจอกันแค่เสาอาทิต เราเคยห่างกันมาแล้วรอบนึงด้วยแต่ตอนนั้นก็รอได้เพราะแค่6เดือน แต่อันนี้มันไม่มีระยะเวลากำหนด หรือต่ำสุด3ปี เจอกันอาจจะปีละครั้ง2ครั้งเวลาเราปิดเทอม แต่นั้นแหละค่ะ คือในความคิดของหนูตอนนี้ก็รั้งเค้าไม่ได้อยู่แล้ว แล้วก็ไม่รู้จะรอดีมั๊ย มันนานมากเลยสำหรับเรา คือที่เราเคยคิดนะคะช่วงที่เราเรียนนี่เป็นเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมากที่สุดแล้ว เพราะถ้าเราเรียนจบค่อยแยกย้ายกันไปทำที่อยากทำ มีนอาจจะเห็นแก่ตัวแต่ก็ยอมรับว่ารักตัวเองเหมือนกันไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจเค้านะคะ เอาจริงๆคือไม่อยากมีความสัมพันแบบรักทางไกล ในความคิดของเราคือถ้าจะมีแล้วเหมือนไม่มีก็ไม่ต้องมีเลยดีกว่า ในมุมมองความสัมพันของเราคือคนรักกันก็ควรมีช่วงเวลาด้วยกันให้ได้มากที่สุดอ่ะ มันไม่ใช่ว่าเราเห็นแก่ตัวนะคะแต่เค้าก็เลือกได้ทำงานอยู่ไหนกรุงเทพมันก็ดีอยู่แล้วแต่เขาก็เลือกที่จะไป บางคนอาจจะบอกว่าก็รอเพื่ออนาคตที่ดี  แต่ช่วงเวลาในแต่ละวันละคะมันไม่มีความหมายหรอ ขอโทษหลายๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วอาจจะรู้สึกไม่เห็นด้วยกับความคิดของเรานะคะ แต่เราคิดว่าชีวิตแต่ละวันก็คือชีวิตควรที่จะให้มีความสุขในทุกวันไม่ใช่รอแต่เป้าหมายอย่างเดียว ก็นั้นแหละค่ะสิ่งอยากจะพูดคือเราควรทำยังไง ที่จริงก็มีที่คิดในใจแหละค่ะ แต่อยากมีคนมาเตือนสติหรือแนะนำอะไรที่ทำให้คิดได้ หรือว่ามีคนเห็นด้วยหรือไม่  (ที่เราคิดแบบนี้เพราะเราเป็นคนรอมาตลอดค่ะ) ใครอยากแชร์ประสบการณ์ก็ได้ค่ะอยากฟัง ด่าได้แต่อย่าแรงค่ะเอาแค่พอเตือนสติพอ
ปล.ใครที่จะบอกว่าเรายังเด็ก เราก็คิดว่าเราก็ไม่เด็กนะ ทุกวันก็เลี้ยงตัวเองเหมือนกัน