เราเป็นคนชอบเล่นเกมมากมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ เริ่มเล่นหนักๆเลยก็คือตอนช่วงม.ต้น ได้เจอสังคมเพื่อนๆที่ชอบอะไรๆเหมือนกัน จนถึงขั้นครูที่รร.เรียกแม่มานั่งคุย เพราะครูประจำชั้นเวลาเจอกับเพื่อนคนอื่นๆมักจะถามว่าเราหายไปไหน ไม่เคยเห็นมานั่งคุยกับเพื่อนตอนพักเที่ยงหรือว่าเล่นกีฬาอะไรบ้างเลย เพื่อนก็จะบอกไปว่าเราชอบหลบไปนั่งเล่นเกมอยู่หลังมุมห้องเสมอๆเลย(เพราะแม่ไม่ชอบเห็นเราเล่นเกมอยู่ที่บ้านเราจะไม่เล่นเลย) ครูเราเลยเรียกแม่เรามาคุยอย่างจริงจังถามกับแม่เราว่าจะส่งลูกตัวเองเรียนต่อจริงๆหรอ(ซึ่งเราก็งงว่าเด็กอายุประมาณนั้นที่ไม่ได้ทำตัวเกเร สูบบุหรี่ ชอบเที่ยวกลางคืน แค่ชอบเล่นเกมมันถึงดูร้ายแรงขนาดนั้น) แม่เลยฝังใจมากค่ะ ขอว่าอย่าเล่นเกมให้แม่เห็น ทุกๆครั้งที่เห็นเราเล่นเกมจะทะเลาะขั้นรุนแรงแล้วปาหรือทุบทรศ.เราทิ้งตลอด
เราเป็นคนเรียนปานกลางไม่ได้เก่งมาก เกรดประมาณ3.5 ตลอดไม่เคยติด0 แม่ลงทุนถึงขั้นขนาดที่ว่าจนขึ้นมหาวิทยาลัยก็มาตามคุมประพฤติใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเราจนถึงปี3ซึ่งนี่ก็เรียนใกล้จะจบแล้ว เหลือฝึกงานเทอมสุดท้าย เป็นgapระหว่างปิดเทอมเล็กรอฝึกงานกลับมาอยู่กับทางบ้าน แม่มาเห็นเรานั่งเล่นเกม เลยเกิดเป็นเรื่องทะเลาะกันเรื่องใหญ่ขึ้นมา แม่เราร้องไห้ขอให้เลิกเล่นเกม แค่นี้ทำไมทำให้กันไม่ได้ ซึ่งหมายถึงให้เลิกเลยตลอดชีวิต เราผิดมากเลยหรอคะ