เราเป็นคุณแม่ลูกสองค่ะ คนโตปัจจุบันอายุ 16 คนเล็ก 13 ค่ะ เราแยกทางกับพ่อของลูกนานแล้ว เป็น 10 ปี ช่วงก่อนหน้านี้ 2-3 ปี เราพักอยู่บ้านแม่ ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมาก ลูกอาศัยอยู่กับปู่ย่า พ่อและแม่เลี้ยงของเค้า วันหยุดสามารถไปรับลูกมานอนด้วยได้ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นคนเล็กที่มา เพราะคนโตเค้าเริ่มโต เริ่มมีกิจกรรมเยอะ ติดที่ ชอบนอนห้องนอนตัวเอง กำลังเริ่มเป็นสาว ถ้ามาก็จะเป็นเช้าเย็นกลับ หรือไปกินข้าวกันตามห้างแล้วไปส่ง แต่หลังจากนั้นผ่านมา 2-3ปี เราได้งานใหม่ ต้องย้ายที่พักมาใกล้ที่ทำงาน เลยไม่ได้ไปรับลูกมานอนด้วยกันเหมือนเก่า หมายเหตุนิดนึงนะคะ เราไม่ค่อยลงรอยกันกับบ้านสามีเก่าเท่าไหร่ เวลาไปรับหลานๆจะเป็นตาหรือไม่ก็ยายไปรับ เราไม่ค่อยได้ไปด้วยตัวเอง แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกค่ะ คือด้วยงานที่ต้องทำ กับช่วง 2-3 ปีหลังมานี้ไม่ค่อยได้เจอลูกเลย จะเป็นการแชทกันผ่านไลน์ซะมากกว่า อาจจะมีโทรบ้างตามสะดวก เพราะเด็กๆเค้าเริ่มโตมีกิจกรรมเยอะ เรียนพิเศษมั่งอะไรมั่ง ที่สำคัญคือเวลามันช่างผ่านไปไวเหลือเกิน ในขณะที่ 2-3 ปี เราเหมือนชีวิตดำเนินไปวันๆ แต่ลูกโตขึ้นมาก คุยโทรศัพท์กับลูกคนเล็กครั้งล่าสุด เสียงเค้าเริ่มแตก เริ่มเป็นหนุ่มแล้ว แต่ยังแทนตัวเองว่าหนู ยังพูดจาน่ารักเหมือนตอน 7 ขวบ พอวางสายเราร้องไห้ค่ะ คิดถึงลูกเหลือเกิน คิดถึงวันที่ไปเราพวกเค้ามานอนด้วย แกล้งแหย่เค้า บางทีเค้าก็ทะเลาะกันพี่น้อง ร้องไห้กันก็มี แต่ตอนนี้เด็กๆเริ่มโตแล้ว ใจหายจังค่ะ คิดถึงเวลาเก่าๆที่มันย้อนไปใช้ชีวิตตรงนั้นไม่ได้แล้ว ลูกๆเริ่มโตแล้ว คิดถึงเค้าทั้งในตอนนั้น และตอนนี้มากๆค่ะ ทำงานก็วนเวียนคิดถึงแล้วลูกๆ พ่อๆแม่ๆมีวิธีจัดการความรู้สึกยังไงบ้างคะ เราคิดถึงลูกแล้วอ่อนแอจัง มาแบ่งปันกันนะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ 🙂