สวัสดีค่ะ ขึ้นต้นกระทู้มาก็คงรู้
สิ่งที่จะมาเล่าคือชีวิตเราเองค่ะก็แค่คนไม่มีอนาคตใช้ชีวิตไปวันๆ
ตอนเด็ก(ป.1-ป.3)
เราก็ เต้น ร้อง เล่น ไปวันค่ะไม่มีประโยชน์
เรียนก็กลางๆไม่ได้ดีเด่น จะเด่นก็เรื่องพูดมากนี่แหละค่ะ
สิ่งที่สนใจก็มีแต่ดนตรีค่ะก็ร้องเพลงเยอะมากกมั้นใจค่ะตอนนั้นว่าตัวเองร้องเพราะ
ที่เหลือก็เกเรค่ะ แมนจนที่บ้านทำใจละค่ะว่าคงไม่เป็นผู้หญิง เล่นธนูเล่นดาบวิ่งเล่นต่อยตีเหมือนเด็กผู้ชาย
จริงๆแล้วเราไม่เคยมีความคิดจะเป็นเพศที่3เลยนะคะ มีแต่ชอบได้ทั้งหญิงและชาย ตอนนั้นก็ถือว่าเป็นเด็กที่น่ารักคนนึงเลยค่ะ เลยมีเพื่อนๆพี่ๆมาชอบแต่เราไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลยค่ะ เรามองว่ามันไม่ได้สำคัญ
พอมาช่วงนีงป.4 มีโควิดเรียนออนไลน์เราไม่เข้าเรียนเลยค่ะ(ด้วยความขี้เกียจล้วนๆ) เราเลือกที่จะทำงานออนไลน์ค่ะขายป้ายทำวอลเปเปอร์ รายได้ที่ได้ก็พอมีค่าขนมไปวันค่ะ
หลังจากนั้นมาถึงช่วงใกล้จบเทอมแล้วค่ะเป็นสิ่งที่ทรมานมากๆๆ หนังสือหาย สมุดไม่มี โดนตีทุกวัน งานค้างเป็นภูเขา ละก็จบมาได้ด้วยเกรด2.81😅
พอเริ่มชั้นใหม่ป.5 ไม่รู้ตัวค่ะว่าสายตาสั้นครูจับนั่งหลังสุดเพราะตัวสูง
เลยโกหกแม่ค่ะว่ามองไม่ค่อยเห็น แต่จริงๆแล้วไม่เห็นเลย แม่เลยพาไปเช็คค่าสายตา เอาละค่ะปาไป -5.00 ก็อึ้งเลยค่ะเลยบอกแม่ไปว่า มันส่งต่อกันได้แม่ลูกร้านแว่นก็ยืนยันให้ค่ะว่าเป๋นไปได่สูง(ดีนะคะเราหาข้อมูลก่อน)
หลังจากนั้นใส่แว่นได้ครึ่งวัน เวียนหัวค่ะไม่ชินกับแว่นก็ป่วยหนักไปเลยค่ะ2วัน
พอหายก็เรียนไปซักพัก เป็นโควิดค่ะหยุดไปเดือนเต็มเพราะเรารักษาตัว2อาทิตย์แล้วยายกีบตาติดโควิดต่ออีกค่ะเลยต้องขอลา1เดือนเต็ม
หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตไร้จุดหมายสักพักใหญ่
ช่วงกลางๆเทอม1 ก็อยากเล่นกีตาร์แน่นอนค่ะคนไร้สาระอย่างเรา เล่นไม่ได้
ก็จัลคอร์ดได้แล้วก็ไม่อยากฝึกคอร์ดเลยหันไปเล่นทางฟริงเกิลสไตล์ เล้นไปซักพักก็ลืมกีตาร์ หันไปเล่นคาลิมบา และไปเข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียน แต่เข้าได้2เดือนผิดใจกับรุ่นพี่เลยออกค่ะ
เรียนได้มาแค่การใช้ลมกับวิธีต่อเครื่องเก็บเครื่องละก็ปิดเทอมลงด้วยเกรดเฉลี่ย 2.89
ป.6 ยิ่งไร้สาระแล้วใหญ่ค่ะ ละตอนนั้นไม่รู้ทำอะไรคนเกลียดแทบทั้งสายชั้น
ก็อยู่เฉยๆในพื้นที่ตัวเองและเพื่อนของตัวเองค่ะ ก็มีปัญหาจนครูเรียกคุยบ้างแต่ก็ไม่อะไรเพราะเราไม่ได้ผิด
จนช่วงเทอม2ใกล้ๆจบเทอมค่ะ
ดันไปปลื้มคนนึงเพราะเขาอบอุ่นมาก(อบอุ่นกับทุกคน)
ก็บอกเพื่อนค่ะเพื่อนก็บอกมา *ต่อไปนี้มีคำหยาบคาะ*
เพื่อน : เห่ยจริงดิ่ชอบมันได้ไงวะ
รู้มั้ยกูเคยถามมัน ว่าถ้าให้เลือกผู้หญิงได้คนนึง มันจะเลือกใคร
เรา : ใครอ่ะ...หรอ
เพื่อน: ไม่ใช่มันบอกว่าอ่ะแหละกูก็ถามทำไมชอบ มันบอกกูว่า อ่ะน่ารักดี ปากไม่ดีไปหน่อยแต่จริงๆแล้วก็นิสัยดีนะ
**
นั้นแหละค่ะพอเพื่อนเล่าจบ
เราก็เขินเลยดิ่หลังจากนั้นก็ทักไปคุยเรื่อยๆชวนเล่นเกมอยู่เป็นเดือน
เลยถามเขาไปว่า
*มีคำหยาบนะคะ*
เรา :
เขา : ว่า
เรา : เพื่อนกูบอกมาเคยชอบกู
เขา : ก็ใช่
เรา : ละตอนนี้อ่ะ
เขา : ก็ชอบ
เรา : จริงดิ่ รู้ป่ะกูชอบอยู่นะ
เขา : ห้ะ อ่ะนะชอบกู
เรา : ใช่ ลองคบกันมั้ย
หลังจากนั้นเขาก็ตอบมารัวๆเลยค่ะว่าได้ๆๆๆๆๆๆๆ
เราก็แบบใจฟูมากก
แต่คบกันได้ไม่นานค่ะด้วยความที่มันจบเทอมแล้วเราพึ่งบอกเขาเราก็สอบติดโรงเรียนประจำอำเภอที่ใหญ่มากๆโรงเรียนนึง เขายังอยู่โรงเรียนเดิม และเขาก็ไม่มีเวลา
เลยตัดสินใจเลิกค่ะส่วนตัวเราไม่ได้อยากเลิกด้วยความยังอยากเป็นเพื่อนอยู่เลยทักไปคุยเล่น แฉต่เขาบล็อกเราค่ะ เรารุ้สึกแย่มากๆกว่าจะทำใจก็นานระหว่างนั้นสิ่งที่ทำให้เราไม่เพ้อคือการกลับมาเล่นกีตาร์อีกครั้งค่ะภายในวันนั้นกีบกีตาร์โปร่ง1ตัวเราสามารถตีคอร์ดพื่นฐานทั้งหมดได้แม้จะเจ็บนิ้วทรมายมากๆแต่ตอนนั้นเราคอดว่าไม่มีอะไรเจ็บเท่าใจเราตอนนั้น วันถัดมาก็นิ้วด้านค่ะ เล่นไปเรื่อยๆ ก็ลืมได้ในที่สุดค่ะ ซักพักก็เปิดเทอมขึ้นม.ต้นค่ะ
ม.1 เราตัดสินใจว่าอยากเข้าวงดนตรี เราได้เลือกเข้าชุมนุม Acoustic guitar ก่อนค่ะ และก็ไปถามครูว่าสมัครเข้าวงได้ที่ไหนครูเลยตอบให้ไปสมัครที่ห้อง718
เราก็ไปหาค่ะไปกี่รอบก็ไม่เจอจนท้อแล้วเราเลยมานั่งเล่นที่ห้องชุมนุม717
มีพี่มาขอให้สอนจับคอร์ดพื้นฐานด้วยตวามเกรงใจก็สอนไปมั่วๆค่ะตอนนั้นก็ภูมิใจเพราะสอนจนพี่เขาเล่นได้ วันถัดไปค่ะมีพี่ม.3หัดเล่นเหมือนกันค่ะเดินมา น้องให้พี่ช่วยสอนมั้ย เราเลยบอกได้ค่ะ
พี่เขาก็สอนพี่คนนั้น เราเลยถามไปว่าพี่อยู่ชุมนุมนี้เหมือนกันหรอคะ พี่เขาเลยบอกว่า ไม่ใช่ครับพี่อยู่วงดนตรี
เราเลยคุยกับพี่เขาจนพี่เขาบอกว่าเดี๋ยวพี่พาไปสมัครกับครู เราดีใจมากค่ะ
ตอนนั้นครูเขาคิดหนักมากจะให้เราเข้ามั้ยเราก็ได้เข้าค่ะ ไปอยู่ในวงแนวเมทัลตอนเย็นวันนั้นครูก็ให้ลองเล่นเลยค่ะโดยครูให้พวกพี่เขาเล่นเพลงหวานๆเลยค่ะมีเพลง วัดป่ะหละ เอาปากกามาวง ละก็อีกเพลงนึงค่ะจำไม่ได้ ละครูก็เอาเพื่อนที่เราขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนมาร้องเพลงค่ะ ณ วงดนตรีตอนนั้น
มีม.1แค่2คนคือเรากับเพื่อนค่ะ
หลังจากนั้นก็นั่งซ้อมกับเพื่อนตอนเช้ากลางวันเย็นทุกวันโดยกีตาร์โปร่ง ครูก็เห็น เลยชวนขึ้นเล่นอคูสติก เราเลยขึ้นด้วยเพลง ทะเลสีดำ กับ ลงใจ ค่ะ
เราก็ชวนเพื่อนที่ร้องเพลงด้วยกันสมัยประถมมาร้องเพลง ตอนนั้นอยู่กัน3คนค่ะ
กีตาร์1 นักร้อง2
คอยแรกผ่านไปด้วยดีค่ะผิดพลาดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
จนมาทุกวันนี้ก็มีวงแล้วค่ะ วงChummy
พึ่งสร้างค่ะยังเล่นกันไม่คล่อง หวังอยากเป็นตัวแทนไปแข่งสักวัน
ก็รุ่นพี่ที่สนับสนุนเราไม่ได้มีคนเดียวนะคะ
ยังมีอีกคนซึ่งเขาเป็นคนพาเราไปซ้อมวันแรก
ตอนนั้นเราไม่กล้าขอซ้อมด้วยค่ะ
พี่เขาจำเราได้ด้วยเนื่องจากเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนประถม แต่เราจำพี่เขาไม่ได้ค่ะㅠㅠ
ตอนนี้เป็นเป็นรุ่นพี่ที่สนิทด้วยมากๆค่ะ
**ถ้าเกิดมีคำไหนที่ไม่เหมาะสมต้องขอโทษด้วยนะคะ**
**และถ้ามีคำไหนพิมพ์ผิดพลาดก็ต้องขอโทษอีกครั้งค่ะ**
ไดอารี่คนไร้ประโยชน์
สิ่งที่จะมาเล่าคือชีวิตเราเองค่ะก็แค่คนไม่มีอนาคตใช้ชีวิตไปวันๆ
ตอนเด็ก(ป.1-ป.3)
เราก็ เต้น ร้อง เล่น ไปวันค่ะไม่มีประโยชน์
เรียนก็กลางๆไม่ได้ดีเด่น จะเด่นก็เรื่องพูดมากนี่แหละค่ะ
สิ่งที่สนใจก็มีแต่ดนตรีค่ะก็ร้องเพลงเยอะมากกมั้นใจค่ะตอนนั้นว่าตัวเองร้องเพราะ
ที่เหลือก็เกเรค่ะ แมนจนที่บ้านทำใจละค่ะว่าคงไม่เป็นผู้หญิง เล่นธนูเล่นดาบวิ่งเล่นต่อยตีเหมือนเด็กผู้ชาย
จริงๆแล้วเราไม่เคยมีความคิดจะเป็นเพศที่3เลยนะคะ มีแต่ชอบได้ทั้งหญิงและชาย ตอนนั้นก็ถือว่าเป็นเด็กที่น่ารักคนนึงเลยค่ะ เลยมีเพื่อนๆพี่ๆมาชอบแต่เราไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลยค่ะ เรามองว่ามันไม่ได้สำคัญ
พอมาช่วงนีงป.4 มีโควิดเรียนออนไลน์เราไม่เข้าเรียนเลยค่ะ(ด้วยความขี้เกียจล้วนๆ) เราเลือกที่จะทำงานออนไลน์ค่ะขายป้ายทำวอลเปเปอร์ รายได้ที่ได้ก็พอมีค่าขนมไปวันค่ะ
หลังจากนั้นมาถึงช่วงใกล้จบเทอมแล้วค่ะเป็นสิ่งที่ทรมานมากๆๆ หนังสือหาย สมุดไม่มี โดนตีทุกวัน งานค้างเป็นภูเขา ละก็จบมาได้ด้วยเกรด2.81😅
พอเริ่มชั้นใหม่ป.5 ไม่รู้ตัวค่ะว่าสายตาสั้นครูจับนั่งหลังสุดเพราะตัวสูง
เลยโกหกแม่ค่ะว่ามองไม่ค่อยเห็น แต่จริงๆแล้วไม่เห็นเลย แม่เลยพาไปเช็คค่าสายตา เอาละค่ะปาไป -5.00 ก็อึ้งเลยค่ะเลยบอกแม่ไปว่า มันส่งต่อกันได้แม่ลูกร้านแว่นก็ยืนยันให้ค่ะว่าเป๋นไปได่สูง(ดีนะคะเราหาข้อมูลก่อน)
หลังจากนั้นใส่แว่นได้ครึ่งวัน เวียนหัวค่ะไม่ชินกับแว่นก็ป่วยหนักไปเลยค่ะ2วัน
พอหายก็เรียนไปซักพัก เป็นโควิดค่ะหยุดไปเดือนเต็มเพราะเรารักษาตัว2อาทิตย์แล้วยายกีบตาติดโควิดต่ออีกค่ะเลยต้องขอลา1เดือนเต็ม
หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตไร้จุดหมายสักพักใหญ่
ช่วงกลางๆเทอม1 ก็อยากเล่นกีตาร์แน่นอนค่ะคนไร้สาระอย่างเรา เล่นไม่ได้
ก็จัลคอร์ดได้แล้วก็ไม่อยากฝึกคอร์ดเลยหันไปเล่นทางฟริงเกิลสไตล์ เล้นไปซักพักก็ลืมกีตาร์ หันไปเล่นคาลิมบา และไปเข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียน แต่เข้าได้2เดือนผิดใจกับรุ่นพี่เลยออกค่ะ
เรียนได้มาแค่การใช้ลมกับวิธีต่อเครื่องเก็บเครื่องละก็ปิดเทอมลงด้วยเกรดเฉลี่ย 2.89
ป.6 ยิ่งไร้สาระแล้วใหญ่ค่ะ ละตอนนั้นไม่รู้ทำอะไรคนเกลียดแทบทั้งสายชั้น
ก็อยู่เฉยๆในพื้นที่ตัวเองและเพื่อนของตัวเองค่ะ ก็มีปัญหาจนครูเรียกคุยบ้างแต่ก็ไม่อะไรเพราะเราไม่ได้ผิด
จนช่วงเทอม2ใกล้ๆจบเทอมค่ะ
ดันไปปลื้มคนนึงเพราะเขาอบอุ่นมาก(อบอุ่นกับทุกคน)
ก็บอกเพื่อนค่ะเพื่อนก็บอกมา *ต่อไปนี้มีคำหยาบคาะ*
เพื่อน : เห่ยจริงดิ่ชอบมันได้ไงวะ
รู้มั้ยกูเคยถามมัน ว่าถ้าให้เลือกผู้หญิงได้คนนึง มันจะเลือกใคร
เรา : ใครอ่ะ...หรอ
เพื่อน: ไม่ใช่มันบอกว่าอ่ะแหละกูก็ถามทำไมชอบ มันบอกกูว่า อ่ะน่ารักดี ปากไม่ดีไปหน่อยแต่จริงๆแล้วก็นิสัยดีนะ
**
นั้นแหละค่ะพอเพื่อนเล่าจบ
เราก็เขินเลยดิ่หลังจากนั้นก็ทักไปคุยเรื่อยๆชวนเล่นเกมอยู่เป็นเดือน
เลยถามเขาไปว่า
*มีคำหยาบนะคะ*
เรา :
เขา : ว่า
เรา : เพื่อนกูบอกมาเคยชอบกู
เขา : ก็ใช่
เรา : ละตอนนี้อ่ะ
เขา : ก็ชอบ
เรา : จริงดิ่ รู้ป่ะกูชอบอยู่นะ
เขา : ห้ะ อ่ะนะชอบกู
เรา : ใช่ ลองคบกันมั้ย
หลังจากนั้นเขาก็ตอบมารัวๆเลยค่ะว่าได้ๆๆๆๆๆๆๆ
เราก็แบบใจฟูมากก
แต่คบกันได้ไม่นานค่ะด้วยความที่มันจบเทอมแล้วเราพึ่งบอกเขาเราก็สอบติดโรงเรียนประจำอำเภอที่ใหญ่มากๆโรงเรียนนึง เขายังอยู่โรงเรียนเดิม และเขาก็ไม่มีเวลา
เลยตัดสินใจเลิกค่ะส่วนตัวเราไม่ได้อยากเลิกด้วยความยังอยากเป็นเพื่อนอยู่เลยทักไปคุยเล่น แฉต่เขาบล็อกเราค่ะ เรารุ้สึกแย่มากๆกว่าจะทำใจก็นานระหว่างนั้นสิ่งที่ทำให้เราไม่เพ้อคือการกลับมาเล่นกีตาร์อีกครั้งค่ะภายในวันนั้นกีบกีตาร์โปร่ง1ตัวเราสามารถตีคอร์ดพื่นฐานทั้งหมดได้แม้จะเจ็บนิ้วทรมายมากๆแต่ตอนนั้นเราคอดว่าไม่มีอะไรเจ็บเท่าใจเราตอนนั้น วันถัดมาก็นิ้วด้านค่ะ เล่นไปเรื่อยๆ ก็ลืมได้ในที่สุดค่ะ ซักพักก็เปิดเทอมขึ้นม.ต้นค่ะ
ม.1 เราตัดสินใจว่าอยากเข้าวงดนตรี เราได้เลือกเข้าชุมนุม Acoustic guitar ก่อนค่ะ และก็ไปถามครูว่าสมัครเข้าวงได้ที่ไหนครูเลยตอบให้ไปสมัครที่ห้อง718
เราก็ไปหาค่ะไปกี่รอบก็ไม่เจอจนท้อแล้วเราเลยมานั่งเล่นที่ห้องชุมนุม717
มีพี่มาขอให้สอนจับคอร์ดพื้นฐานด้วยตวามเกรงใจก็สอนไปมั่วๆค่ะตอนนั้นก็ภูมิใจเพราะสอนจนพี่เขาเล่นได้ วันถัดไปค่ะมีพี่ม.3หัดเล่นเหมือนกันค่ะเดินมา น้องให้พี่ช่วยสอนมั้ย เราเลยบอกได้ค่ะ
พี่เขาก็สอนพี่คนนั้น เราเลยถามไปว่าพี่อยู่ชุมนุมนี้เหมือนกันหรอคะ พี่เขาเลยบอกว่า ไม่ใช่ครับพี่อยู่วงดนตรี
เราเลยคุยกับพี่เขาจนพี่เขาบอกว่าเดี๋ยวพี่พาไปสมัครกับครู เราดีใจมากค่ะ
ตอนนั้นครูเขาคิดหนักมากจะให้เราเข้ามั้ยเราก็ได้เข้าค่ะ ไปอยู่ในวงแนวเมทัลตอนเย็นวันนั้นครูก็ให้ลองเล่นเลยค่ะโดยครูให้พวกพี่เขาเล่นเพลงหวานๆเลยค่ะมีเพลง วัดป่ะหละ เอาปากกามาวง ละก็อีกเพลงนึงค่ะจำไม่ได้ ละครูก็เอาเพื่อนที่เราขอให้มาอยู่เป็นเพื่อนมาร้องเพลงค่ะ ณ วงดนตรีตอนนั้น
มีม.1แค่2คนคือเรากับเพื่อนค่ะ
หลังจากนั้นก็นั่งซ้อมกับเพื่อนตอนเช้ากลางวันเย็นทุกวันโดยกีตาร์โปร่ง ครูก็เห็น เลยชวนขึ้นเล่นอคูสติก เราเลยขึ้นด้วยเพลง ทะเลสีดำ กับ ลงใจ ค่ะ
เราก็ชวนเพื่อนที่ร้องเพลงด้วยกันสมัยประถมมาร้องเพลง ตอนนั้นอยู่กัน3คนค่ะ
กีตาร์1 นักร้อง2
คอยแรกผ่านไปด้วยดีค่ะผิดพลาดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
จนมาทุกวันนี้ก็มีวงแล้วค่ะ วงChummy
พึ่งสร้างค่ะยังเล่นกันไม่คล่อง หวังอยากเป็นตัวแทนไปแข่งสักวัน
ก็รุ่นพี่ที่สนับสนุนเราไม่ได้มีคนเดียวนะคะ
ยังมีอีกคนซึ่งเขาเป็นคนพาเราไปซ้อมวันแรก
ตอนนั้นเราไม่กล้าขอซ้อมด้วยค่ะ
พี่เขาจำเราได้ด้วยเนื่องจากเคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนประถม แต่เราจำพี่เขาไม่ได้ค่ะㅠㅠ
ตอนนี้เป็นเป็นรุ่นพี่ที่สนิทด้วยมากๆค่ะ
**ถ้าเกิดมีคำไหนที่ไม่เหมาะสมต้องขอโทษด้วยนะคะ**
**และถ้ามีคำไหนพิมพ์ผิดพลาดก็ต้องขอโทษอีกครั้งค่ะ**