เราอาจตั้งชื่อเรื่องไม่ค่อยตรงเท่าไหร่นะ เอาเป็นว่าอ่านเนื้อเรื่องนะ 

คือว่า เรากับเพื่อนก็เป็นเพื่อนกันเเต่อนุบาล
เรากับเพื่อนก็มีดีเช่นกัน ช่วงประถม เราได้เกียรติบัตรไม่รุ้พิมถูกไหม เเบบว่า เเม่ดีเด่น เราได้ 
พอขึ้นมัธยมมา เราก็อยากได้นักเรียนดีเด่นบ้างเราพูดกับเพื่อนกับนะ เดินด้วยกัน3คน เพื่อนเราก็พูดขึ้นว่า เธอได้เกียรติบัตรเเล้วเเบ่งให้เพื่อนบ้างสิ เราก็ไม่ตอบโต้อะไร  จากนั้นมาเขาได้นักเรียนดีเด่น ไม่รุ้ว่าครูเลือกยังไงนะเพื่อนเราได้ น่าจะรีบเลือกด้วย
ครั้ง2เพื่อนเราได้ เกียรติบัตรคนดี เกี่ยวกับ การเก็บเงินที่หล่น   

พอขึ้นม.2มา การสนใจน้อยลงเป็นการว่าเพื่อนสนใจคนอื่นให้ความเเคร์คนอื่น น่าจะเป็นเพราะการได้อยุ่กลุ่มด้วยกันด้วย  เราไม่ได้นั่งกับเพื่อนเเล้วนะ
เข้าใจต้องมีการเปลี่ยนเเปลงด้วย เเต่ว่า เพื่อนเวลาได้ดีเเล้วไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่  เรายอมรับว่าเราลอกงานเพื่อนนะ อันไหนไม่ได้นะ  เพื่อนนั่งกับคนๆนึงถือว่าเก่งอยู่นะ  เพื่อนก็ลอกกับคนที่นั่งด้วยนั่นเเหละ การที่เรากับเพื่อน รุ้สึกว่า เริ่มมีการเเข่งขันเกรดขึ้น  เช่น เกรดเฉลี่ย3.45  ใครเยอะกว่าคนนั้นเก่ง

เรามีปัญหาตรงนี้นะคือว่า  เพื่อนเราก็สนใจน้อยลง มันทำให้เราเริ่มสนใจน้อยเหมือนกัน  เเต่งานกลุ่ม งานคู่ เราคงไม่รอดเเต่ไม่ใช่ไม่ได้ ก็พอรอดนะ ยกเว้นคนิตพอได้ อังกฤษด้วย 

เราพยามอธิบายให้สั้นเเล้วนะ    เราต้องการคือ จะทำไงให้ตัวเองไม่คิดอะไรเเบบนั้น เเม่เรา ยายเราก็เปรียบเทียบกับเพื่อนคนๆนี้เขามีความสามารถ การฟ้อน
เราก็มีนะ การเต้นตามเทรนด์ในยูทูปฝึกๆบางเทรนด์เต้นได้ เเค่เราไม่ชอบเต้นให้ใครดู เเต่ตอนนี้เราก็มีเเล้วนะ50-70%กล้าเเสดงออกเเล้ว

ทุกคนมีคำเเนะนำอะไรบ้างบอกหน่อยเราหน่อย
เราตั้งคำถามคือ  เราจะทำยังไงกับความรุ้สึกที่ว่าการโดนเปรียบเทียบ เเละการที่จะโดนเพื่อนเเข่งขันทำให้เราต้องเเข่งกันไปด้วย เเละ เวลาเราช่วยเหลือเพื่อน เพื่อนไม่คิดจะช่วยเราบางที  

ต่างจากคำถามเราก็ได้นะ เราจะคิดๆดูตามที่ทุกคนเม้นมา  คำถามในหัวเราเลยอะ เลยให้คนทุกคนคิดช่วยหน่อยนะ
ขอบคุณค่ะ