จริงๆก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะเราแค่มาระบายความรู้สึกแย่ๆช่วงนี้เฉยๆ เรื่องมันเริ่มจากที่แต่ก่อนเราอยู่กับครอบครัวฝั่งแม่มาตลอดเพราะทางผู้ใหญ่ได้เลิกกัน พอเราอยู่ม.2 แม่เราก็ได้คบหากับคนๆนึงแล้วเค้าก็ย้ายไปอยู่ด้วยกัน ทำให้เราอยู่กับพี่ชาย2คน ตอนนั้นพี่ชายเราเริ่มเป็นวัยรุ่นทำให้พี่ชอบออกไปอยู่กับกลุ่มเพื่อน แต่แม่ก็เข้ามาหาทุกเย็นนะคะ แค่ช่วงนั้นเราต้องอยู่บ้านคนเดียวทำให้บางครั้งเราก็ชอบฟุ้งซ่านคิดไปต่างๆนาๆสุดท้ายก็ร้องไห้เสียใจ เราจำได้ดีเลยค่ะว่าตอนนั้นเราทรมานมากมันแบบเสียใจจนแทบบ้าเลย555 คงเป็นเพราะอยู่คนเดียว นอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปโรงเรียนก็ไปเอง เป็นระยะเวลา1ปีกว่าๆในห้องเล็กๆ เวลามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาใครไม่ได้ เราเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะแต่ตอนที่มีคนมาพูดอะไรที่กระทบจิตใจนิดเดียวน้ำตาเราตกเลยค่ะ555
    ช่วงตอนจะขึ้นม.3ทางฝั่งพ่อมาขอเอาเราไปอยู่ด้วย แต่ย่าเราก็คือแม่ของพ่อได้ขอให้เราไปอยู่กับเขา ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรเลยตกลงไปเพียงเพราะอยากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น แต่พอมาอยู่จริงมันไม่ใช่เลยค่ะ เหมือนเราตกนรกทั้งเป็นเขาไม่ยอมให้เราไปไหนเลยแถมงานบ้านเราก็ต้องทำทั้งหมด หรือจริงๆแล้วเค้าเอาเรามาใช้งานมากกว่าคงเป็นเพราะลูกสาวสุดที่รักเขาไม่ทำมั้งคะ ตอนเรามาอยู่แรกๆของเราหายตลอดเลยแถมย่ายังบอกว่าเราไม่มีมารยาท นิสัยไม่ดีต่างๆนาๆ ทั้งๆที่ความเป็นจริงลูกสาวเขาไปพูดว่าเราอย่างงั้นอย่างงี้ เราขอพ่อตลอดเลยค่ะว่าให้เอาเราไปอยู่ด้วย พ่อเราก็บอกโอเค แต่ทางย่าเขาไม่ยอมให้ไป จนถึงตอนนี้เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ เราไม่อยากอยู่ที่นี่ เราเกลียดที่สุดเลย