หนูจะเล่าก่อนว่าหนูเนี่ยมีอาการที่หนูเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออาการของโรคซึมเศร้ารึป่าวแต่ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมาพ่อแม่ทะเลาะกันเพราะพ่อนอกใจแม่ตอนนั้นหนูฝังใจมาตลอดหนูเริ่มมีอาการจิตตกร้องไห้ง่ายซึมง่ายโดยเฉพาะตอนกลางคืนหนูเป็นแบบนี้มา5เดือนกว่า
ในระหว่าง5เดือนนี้หนูมีแฟนอยู่คนนึงหนูคิดว่าเขาจะช่วยรักษาอาการซึมของหนูได้ซึ่งช่วง1เดือนแรกๆก็เีบ้างทะเลาะกันบ้างเดือนที่2เหมือนทุกอย่างมันจะดีขึ้นพอมาเดือนที่3หนูเริ่มรู้สึกแปลกๆในตัวเขาแล้วก็มีพี่ผู้หญิงคนนึงแอดเฟสทักมาหาหนูแล้วบอกหนูว่าแฟนหนูกลับไปหาแฟนเก่าแบบเขาไปตามง้อตามตื้อแฟนเก่า แต่แฟนเก่าเขามีแฟนอยู่แล้วหนูเก็บเรื่องนี้ไว้ยังไม่ได้ไปถามเขา แต่พอนานๆเข้าเขาทำตัวแปลกๆติดเกมโทรไปก็ติดสายพอถามเขาบอกว่าคุยกับพี่สาวเขาบอกแบบนี้ทุกครั้งที่ถาม มันเป็นแบบนี้จนถึงกลางเดือนละหนูทนไม่ไหวหนูเลยโทรหาเขาแล้วคุยตอนนั้นหนูร้องไห้เขาก็ร้องไห้เขาไม่อยากเสียหนูไปแต่สิ่งที่เขาทำหนูไม่โอเคมากๆหนูเคยรักเขาแบบมากๆแต่พอรู้ว่าเขาทำอะไรลับหลังหนูหนูรู้สึกผิดหวังแบบบอกไม่ถูกหนูมูฟออนได้ตั้งแต่2วันแรกเพราะได้เพื่อนช่วยหนูอาการเริ่มดีขึ้นมาก
*ย้อนกลับมาถึงเรื่องของพ่อแม่*
ตั้งแต่ทะเลาะกันเหมือนเรื่องจะดีขึ้นแต่แม่ก็เอาแต่พูดถึงเหตุการณ์นั้นไม่หยุดหนูฟังแล้วหนูรู้สึกเจ็บปวดมากหนูไม่อยากได้ยินมันอีกตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากพ่อแม่เลยหนูอาจจะเหมือนเด็กมีปัญหาเรียกร้องความสนใจ แต่หนูแค่อยากเป็นเด็กคนนึงที่ทำอะไรธรรมดาแบบเด็กทั่วไปหนูอยากมีความสุขแบบที่เด็กวัยเดียวกันได้รับหนูยิ้มแต่หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขหนูร้องไห้หนูซึมหนูเคยอยู่ในห้องคนเดียวแล้วร้องไห้ตอนนั้นหนูอยากพบจิตแพทย์แต่เคยบอกพ่อแม่ไปแล้วเขาบอกว่าไร้สาระบ้าบออย่าทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาหนูฟังคำที่พวกเขาพูดมันทำให้แบบหนูรู้สึกว่าในใจหนูมันเริ่มพังหนูคิดถึงตัวเองตอนเด็กมันดูมีความสุขมากกว่าตอนนี้หนูนับถือตัวเองจริงๆที่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้
*วันนี้17/10/67*
หนูมีอาการน้ำตาไหลร้องไห้ซึมดิ่งในความคิดคืออยากเอามีดแทงตัวเองหรือกินยาหลายๆเม็ดให้ตา/ยไปเลยหนูไม่อยากอยู่แล้วหนูเหนื่อยหนูเครียดมาก
เพราะหนูทำแหวนทองครึ่งสลึงที่แม่ซื้อให้หายหนูไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเท่าไหร่แต่มันหายตั้งแต่วันที่7รึป่าวไม่แน่ใจหนูเป็นคนที่หลงลืมง่ายมากเมื่อคืนหนูดิ่งมากเพราะแม่รู้ว่าทำหายแม่ก็ด่าหนูพยายามอธิบายแต่แม่ไม่เคยฟังแต่บอกว่าเหตุผลอะไรก็ฟังไม่ขึ้นถ้าหาแหวนไม่เจอ หนูพยายามนึกแล้วว่าล่าสุดหนูถอดไว้ไหนแม่บอกว่า"เก็บไปขายไว้ไปให้ทอมหรอ" น่าตลกหนูอายุแค่นี้หนูจะขายเป็นที่ไหนแล้วก็อีกอย่างนะคะหนูชอบทอมไม่ใช่ผู้ชายแต่ครอบครัวหนูไม่ชอบทอมคือแบบไม่เอาเลยพ่อค้านที่หนูจะมีแฟนเป็นทอม แต่หนูคิดว่าทอมก็ไม่ได้แย่ เพราะตอนนี้หนูมีแฟนเป็นทอมเขาทำให้หนูเริ่มดีขึ้นหนูมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาหนูชอบเล่นเกมเพราะมันคือเซฟโซนของหนูหนูได้ระบายอารมณ์เศร้าก็มีเพื่อนในเกมปลอบหนูมีป๊าในเกมหนูอยู่กับป๊ามาจะ1ปีแล้วหนูรักเขาเหมือยพ่อแท้ๆของหนูเขาสอนเขาเตือนเขาปลอบเขาซัพพอร์ตหนูหนูกล้าบอกอะไรหลายๆอย่างกับป๊าแต่กับพ่อแม่หนูไม่กล้าเพราะรู้สึกว่าบอกไปไม่โดนด่าก็โดนมองว่าปัญญาอ่อนในครอบครัวหนูหนูจำไม่ได้แล้วว่าล่าสุดที่ได้ยินคำว่ารักจากปากพวกเขามันเมื่อไหร่หนูอ่อนแอเรื่องครอบครัวมากหนูพิมพ์ไปหนูยังร้องไห้เลยหนูเครียดมากเรื่องแหวนหนูพยายามอธิบายว่าอาจเอาวางไว้ไหนๆมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่แม่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นไม่มีใครช่วยหนูบอกแม่สักคนตอนนี้หนูไม่รู้จะทำยังไงเลยมาระบายในนี้หนูอยากกินยาแล้วนอนไหลตา/ยไปเลยนี่แค่ความคิดโง่ๆหนูก็อยากหางานทำแต่หนูอายุแค่นี้ใครจะไปรับจริงมั้ย พ่อบอกว่าที่หนูจำไม่ได้เพราะหนูเล่นเกมเยอะเเล้วเบลอจะยืดไอแพด แต่หนูไม่ได้เล่นหนักถึงขั้นนั้นหนูนอนอย่างเดียวด้วยซ้ำแต่พูดไปพ่อแม่ก็ไม่เคยเชื่อหนู หนูเหนื่อยทั้งกายทั้งใจไม่มีกระจิตใจอยู่ต่อแต่หนูนึกถึงคำที่ป๊าแล้วก็แฟนคนปัจจุบันบอกว่าเหนื่อยก็พักอย่าทำแบบนั้นหนูอยู่เพราะพวกเขาหนูรักพวกเขามากๆเป็นไปได้หากตายก็ขอปกป้องดูแลพวกเขา หนูแค่มาระบายเฉยๆหนูเล่าตามอารมณ์อาจจะงงๆแต่ก็พยายามได้เท่านี้แหละเพื่อความสบายใจของตัวเอง
หนูควรทำอะไร
ในระหว่าง5เดือนนี้หนูมีแฟนอยู่คนนึงหนูคิดว่าเขาจะช่วยรักษาอาการซึมของหนูได้ซึ่งช่วง1เดือนแรกๆก็เีบ้างทะเลาะกันบ้างเดือนที่2เหมือนทุกอย่างมันจะดีขึ้นพอมาเดือนที่3หนูเริ่มรู้สึกแปลกๆในตัวเขาแล้วก็มีพี่ผู้หญิงคนนึงแอดเฟสทักมาหาหนูแล้วบอกหนูว่าแฟนหนูกลับไปหาแฟนเก่าแบบเขาไปตามง้อตามตื้อแฟนเก่า แต่แฟนเก่าเขามีแฟนอยู่แล้วหนูเก็บเรื่องนี้ไว้ยังไม่ได้ไปถามเขา แต่พอนานๆเข้าเขาทำตัวแปลกๆติดเกมโทรไปก็ติดสายพอถามเขาบอกว่าคุยกับพี่สาวเขาบอกแบบนี้ทุกครั้งที่ถาม มันเป็นแบบนี้จนถึงกลางเดือนละหนูทนไม่ไหวหนูเลยโทรหาเขาแล้วคุยตอนนั้นหนูร้องไห้เขาก็ร้องไห้เขาไม่อยากเสียหนูไปแต่สิ่งที่เขาทำหนูไม่โอเคมากๆหนูเคยรักเขาแบบมากๆแต่พอรู้ว่าเขาทำอะไรลับหลังหนูหนูรู้สึกผิดหวังแบบบอกไม่ถูกหนูมูฟออนได้ตั้งแต่2วันแรกเพราะได้เพื่อนช่วยหนูอาการเริ่มดีขึ้นมาก
*ย้อนกลับมาถึงเรื่องของพ่อแม่*
ตั้งแต่ทะเลาะกันเหมือนเรื่องจะดีขึ้นแต่แม่ก็เอาแต่พูดถึงเหตุการณ์นั้นไม่หยุดหนูฟังแล้วหนูรู้สึกเจ็บปวดมากหนูไม่อยากได้ยินมันอีกตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากพ่อแม่เลยหนูอาจจะเหมือนเด็กมีปัญหาเรียกร้องความสนใจ แต่หนูแค่อยากเป็นเด็กคนนึงที่ทำอะไรธรรมดาแบบเด็กทั่วไปหนูอยากมีความสุขแบบที่เด็กวัยเดียวกันได้รับหนูยิ้มแต่หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขหนูร้องไห้หนูซึมหนูเคยอยู่ในห้องคนเดียวแล้วร้องไห้ตอนนั้นหนูอยากพบจิตแพทย์แต่เคยบอกพ่อแม่ไปแล้วเขาบอกว่าไร้สาระบ้าบออย่าทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาหนูฟังคำที่พวกเขาพูดมันทำให้แบบหนูรู้สึกว่าในใจหนูมันเริ่มพังหนูคิดถึงตัวเองตอนเด็กมันดูมีความสุขมากกว่าตอนนี้หนูนับถือตัวเองจริงๆที่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้
*วันนี้17/10/67*
หนูมีอาการน้ำตาไหลร้องไห้ซึมดิ่งในความคิดคืออยากเอามีดแทงตัวเองหรือกินยาหลายๆเม็ดให้ตา/ยไปเลยหนูไม่อยากอยู่แล้วหนูเหนื่อยหนูเครียดมาก
เพราะหนูทำแหวนทองครึ่งสลึงที่แม่ซื้อให้หายหนูไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเท่าไหร่แต่มันหายตั้งแต่วันที่7รึป่าวไม่แน่ใจหนูเป็นคนที่หลงลืมง่ายมากเมื่อคืนหนูดิ่งมากเพราะแม่รู้ว่าทำหายแม่ก็ด่าหนูพยายามอธิบายแต่แม่ไม่เคยฟังแต่บอกว่าเหตุผลอะไรก็ฟังไม่ขึ้นถ้าหาแหวนไม่เจอ หนูพยายามนึกแล้วว่าล่าสุดหนูถอดไว้ไหนแม่บอกว่า"เก็บไปขายไว้ไปให้ทอมหรอ" น่าตลกหนูอายุแค่นี้หนูจะขายเป็นที่ไหนแล้วก็อีกอย่างนะคะหนูชอบทอมไม่ใช่ผู้ชายแต่ครอบครัวหนูไม่ชอบทอมคือแบบไม่เอาเลยพ่อค้านที่หนูจะมีแฟนเป็นทอม แต่หนูคิดว่าทอมก็ไม่ได้แย่ เพราะตอนนี้หนูมีแฟนเป็นทอมเขาทำให้หนูเริ่มดีขึ้นหนูมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาหนูชอบเล่นเกมเพราะมันคือเซฟโซนของหนูหนูได้ระบายอารมณ์เศร้าก็มีเพื่อนในเกมปลอบหนูมีป๊าในเกมหนูอยู่กับป๊ามาจะ1ปีแล้วหนูรักเขาเหมือยพ่อแท้ๆของหนูเขาสอนเขาเตือนเขาปลอบเขาซัพพอร์ตหนูหนูกล้าบอกอะไรหลายๆอย่างกับป๊าแต่กับพ่อแม่หนูไม่กล้าเพราะรู้สึกว่าบอกไปไม่โดนด่าก็โดนมองว่าปัญญาอ่อนในครอบครัวหนูหนูจำไม่ได้แล้วว่าล่าสุดที่ได้ยินคำว่ารักจากปากพวกเขามันเมื่อไหร่หนูอ่อนแอเรื่องครอบครัวมากหนูพิมพ์ไปหนูยังร้องไห้เลยหนูเครียดมากเรื่องแหวนหนูพยายามอธิบายว่าอาจเอาวางไว้ไหนๆมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่แม่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นไม่มีใครช่วยหนูบอกแม่สักคนตอนนี้หนูไม่รู้จะทำยังไงเลยมาระบายในนี้หนูอยากกินยาแล้วนอนไหลตา/ยไปเลยนี่แค่ความคิดโง่ๆหนูก็อยากหางานทำแต่หนูอายุแค่นี้ใครจะไปรับจริงมั้ย พ่อบอกว่าที่หนูจำไม่ได้เพราะหนูเล่นเกมเยอะเเล้วเบลอจะยืดไอแพด แต่หนูไม่ได้เล่นหนักถึงขั้นนั้นหนูนอนอย่างเดียวด้วยซ้ำแต่พูดไปพ่อแม่ก็ไม่เคยเชื่อหนู หนูเหนื่อยทั้งกายทั้งใจไม่มีกระจิตใจอยู่ต่อแต่หนูนึกถึงคำที่ป๊าแล้วก็แฟนคนปัจจุบันบอกว่าเหนื่อยก็พักอย่าทำแบบนั้นหนูอยู่เพราะพวกเขาหนูรักพวกเขามากๆเป็นไปได้หากตายก็ขอปกป้องดูแลพวกเขา หนูแค่มาระบายเฉยๆหนูเล่าตามอารมณ์อาจจะงงๆแต่ก็พยายามได้เท่านี้แหละเพื่อความสบายใจของตัวเอง