ผมไว้ใจเพื่อนทุกคนและเล่าทุกอย่างให้เขาฟังจนลืมไปว่า"เขาก็สามารถเล่าต่อได้" 

รักจนแทบมานั่งเครียดและแคร์เขาตลอดจนลืมตัวเอง พอเรามีปัญหาอะไรเขาก็ไม่ได้มาช่วยเรากับซํ้าเติมอีก พอเราอยู่ในกลุ่มเพื่อนพร้อมนี้ไปนานไปพวกเขาก็ใส่หน้ากากคุยกันตลอด เขาเริ่มเอาผมออกจากกลุ่มแทบจะไม่คุยด้วย

 ชีวิตมหาลัยคือชีวิตที่ทุกคนต้องได้ผลประโยชน์ต่อกัน ไม่มีประโยชน์คุณก็ไร้ค่า

"คำพวกนี้ไม่เกินจริงครับ"

ผมเริ่มที่จะเล่าเรื่องพวกนี้ให้ครอบครัวฟังแล้ว.. สิ่งที่ผิดคาดเลย ทุกคนพร้อมสนับสนุนและให้คำปรึกษาดีมากๆ 

ผมได้ข้อคิดที่ว่า บางทีเราทำอะไรคนเดียวไม่ได้แปลกหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติเรื่องทั่วไป เราต้องเข้มแข็งเพื่อตัวเราและพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าให้ได้อย่าหนีปญหา ผมหวังว่าข้อมูลนี้จะมีประโยชน์สำหรับคนที่กำลังเศร้าน้า!!