สวัสดีครับ นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตของผม อาจจะถ่ายทอดได้ไม่ดีแต่ผมไม่รู้แล้วว่าควรจะระบายหรือปรึกษาให้ใครฟังได้ 
เข้าเรื่องเลยก็คือ ผมมีแฟนหนุ่มอยู่ เราคบกันมาได้เกือบจะ2ปี มีช่วงที่เลิกกันแต่เราก็กลับมาคบกันใหม่ ในระหว่างที่คบกันตั้งแต่วันแรกจนปัจจุบันแฟนผมเขาไม่เคยจดจำวันสำคัญได้เลย และไม่เคยมีของขวัญวันพิเศษให้แก่กันด้วย แม้แต่วันเกิดก็ตาม ซึ่งผมก็ไม่ได้เรียกร้องหรือว่าจะ เอะใจอะไรคิดว่าเขาไม่อยากให้ และก็แค่มีเขามันก็พอแล้ว จนมีอยู่วันนึงผมได้รวมตัวไปกินข้าวกับเพื่อนๆสมัย ม.ปลายที่สนิทกัน ทุกคนก็อัพเดทชีวิตกัน จนมาถึงเรื่องแฟน แฟนของแต่ละคนเปย์และก็ดูแลพวกเขาดีกันมาก ถึงบางคู่ไม่ได้เปย์ให้แต่เขาก็ดูแลเอาใจใส่กันดีมีเวลาให้กันทุกวัน (ผมกับแฟนไม่ได้คุยกันทุกวันและก็ไม่ได้เจอกัน เจอกันอาทิตย์ละครั้งเพราะเขาเป็นฟรีแลนซึ่งผมเข้าใจว่าเวลามันน้อย) พอเพื่อนถามว่าแฟนเราเป็นยังไงบ้าง ผมก็เล่าไปว่าก็ดีนะสบายใจดี พอในจุดที่เขาถามว่ามีซื้อของให้บ้างไหม พาไปเลี้ยงข้าวบ้างป่าว ผมได้แต่โกหกว่าใช่ๆ เพราะไม่อยากให้แฟนเราดูไม่ดีในสายตาเพื่อนๆ พอกลับจากปาตี้ผมก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง แฟนผมก็ร้องไห้ออกมา ซึ่งเขาเป็นคนไม่ร้องไห้ยากมากๆตั้งแต่คบกันมาผมเห็นเขาร้องแค่1ครั้ง เขาบอกว่าเขาเห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร และก็รู้สึกผิดที่ผมเป็นฝ่ายให้อย่างเดียวเขาไม่เคยให้ ถึงให้เขาก็ไม่ได้ให้ฟรีต้องชดใช้คืน กับแฟนเก่าเขา เขาก็เป็นแบบนี้ และรู้สึกว่าผมเสียเวลามากที่ต้องมาอยู่กับคนแบบเขาถ้าผมจะไปเขาก็คงไม่รั้ง เพราะอยากให้ผมเจอคนที่ให้อะไรแบบนี้ได้คนที่ดี คนที่ปกติ
ซึ่งผมก็เสียใจมาก ผมไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ ผมคิดว่าเขาจะให้ก็ต่อเมื่อรู้สึกดีมากๆรักมากๆมันเหมือนกับเครื่องหมายแสดงออกภายนอก ซึ่งแค่อมยิ้ม1เม็ด เค้ก10บาทสักก้อน ผมก็คงจะดีใจแล้ว แต่เขากลับเลือกที่จะบอกว่าคงทำไม่ได้ให้ไปหาคนอื่นเถอะอย่าเสียเวลากับเขาเลย 
คือมันแสดงออกมาว่าอะไรหรอครับ ผมถามเขาเขาก็เลือกที่จะตอบแบบเดิม ผมไม่เข้าใจว่าผมควรจะทำยังไงต่อ อาจจะยาวและดูโง่ๆหน่อย แต่ถ้าใครที่เข้ามาอ่าน ผมอยากจะบอกว่ามันสำคัญกับผมมาก ช่วยพิมพ์อะไรสักอย่างเพื่อหาทางออกให้ผมได้ไหม