หนูเป็นแค่เด็กที่อยู่ ม.ต้นเองค่ะ ช่วงนี้ปิดเทอม หนูรู้สึกว่าหนูไร้ค่ามากๆค่ะ เรื่องความรักก็ผิดหวังเพราะเขาเบื่อหนู หนูรู้นะคะว่าเป็นแค่ความรักวัยรุ่นแต่มันเป็นสิ่งเล็กๆที่มารวมกับเรื่องอื่นๆที่หนูเจอแต่ก็รับไม่ไหวจริงๆค่ะ เวลาหนูว่าหรือสอนเขา เขาชอบคิดว่าหนูด่าเขาแล้วชอบโทษตัวเอง หนูน่าจะฟังพ่อแม่ตั้งแต่แรกว่าอย่ารีบเลยแฟนแต่พอถึงจริงๆเข้า ความรู้สึกมันก็ห้ามไม่ได้  ปล.เรื่องความรักหนูรู้สึกว่าทำดีไปเขาไม่เห็นค่าหนูบ่นหนูจู้จี้ไปจนมันน่ารำคาญใช่มั้ยคะเขารู้สึกรำคาญที่หนูหวังดีกับเขาแต่เรื่องนี้หนูก็ทำใจได้บ้างแล้วค่ะหนูพอที่จะคิดได้ไม่ใช่แค่เรื่องความรักนะคะที่ทำให้หนูเป็นได้ขนาดนี้ แล้วก็เรื่องคนรอบข้างค่ะหนูคุยกับใครเขาก็เริ่มพิมเริ่มคุยกับหนูน้อยลงไม่ว่าจะเพื่อนสนิทรู้สึกว่าตัวเองหน้ารำคาญมากๆหนูพยายามแล้วนะคะที่จะทำให้ตัวเองไม่น่ารำคาญพูดคุยน้อยลงแต่พอคุยเขาก็เงียบไปทุกคนเลยค่ะหนูรู้สึกหนูมีมีใครต้องการหนูเลย ตั้งแต่เกิดมาหนูคิดว่าชีวิตมีค่ามากๆค่ะแต่มาหลังๆนี้มันไม่ไหวแล้วค่ะมันโดดเดี่ยวจริงๆรู้สึกไร้ค่ามากๆที่พิมพ์ไปอาจดูเบากว่าที่เป็นอยู่นะคะหนูเศร้าร้องไห้มาตั้งแต่ประถมเพราะหนูเคยโดนคนรอบข้างทำแบบนี้มาก่อน หนูรู้นะคะว่าโลกไม่ได้หมุนรอบตัวหนูให้คนอื่นมาสนใจเราก็ไม่ใช่แต่ใครคุยกับหนูไปเขาก็ดูรำคาญทั้งที่หนูพยายามวางตัวให้ดีที่สุดแล้ว รู้สึกว่าไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วทำไมทุกคน ไม่ใช่บางคน ไม่ต้องการหนูเลยคะหนูพยายามนอนปลอบใจตัวเองนอนร้องไห้กับสิ่งที่เจอ คือหนูรู้สึกว่าหนูพิมพ์ออกมามันไม่ได้ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้จริงๆมันย่ำแย่มากค่ะ หนูกลัวหนูจะเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าเพราะหนูเจอเรื่องให้เศร้าร้องไห้มาตลอด3ปี หนูแคร์คนอื่นขี้สงสารชอบให้โอกาสคนที่ผิดแต่พอถึงตาหนูเขาแทบจะไม่ไได้สนใจเลยร่ะคนที่หนูเคยช่วยเหลือเขาก็ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณอยากให้ผู้ใหญ่ที่เคยผ่านโลกนี้มาแล้วมาช่วยหนูออกไปจากจุดๆนี้ทีค่ะหนูไม่ไหวจริงๆหนูพยายามนอนเร็วเพื่อจะไม่รับรู้อะไรจากโลกนี้ทุกครั้งที่เศร้าหนูก็ได้แต่ระบายลงโน้ตในโทรศัพท์ มันอาจดูก๊องแก๊งในสายตาผู้ใหญ่แต่ที่หนูเจออยู่มันใจร้ายกับหนูมากๆค่ะ😭 หนูไม่รู้จะบอกยังไงว่าที่หนูเจอมันหนักกว่าที่หนูพิมจริงๆค่ะหนูไม่รู้จะพิมความรู้สึกออกมาอย่างไง