เหนื่อยพูดอะไรไปก็มีแต่คนบอกว่าเถียงไม่เคยมีคนเข้าใจไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เราพูดพูดไปก็เปล่าประโยชน์บางทีถ้าหายไปทุกอย่างก็อาจดีพวกเค้าคงมีความสุข แค่เด็กคนหนึ่งที่ต้องการความรักความเข้าใจตั้งใจเรียนไปก็เท่านั้นผู้ใหญ่ก็เป็นแบบนี้ไม่เข้าใจเราหรอกว่าเจอไรมาบ้างก็เรียนมาเหนี่อยๆก็แค่อยากหยิบมือถือมาผ่อนคลายก็ดุด่าว่าติดเกม  อยากเรียนให้จบๆมีงานทำแล้วออกจากที่นี่แต่บางทีก็เรียนจนเหนื่อยจนท้อ  ก็ไม่เคยได้อบอุ่นเหมือนบ้านคนอื่นหรอกที่คอยดูแลซัพพอต  กลับไปก็พบคำว่าเป็นไงบ้าง บางที่ก็อยากมีฟิวครอบครัวอบอุ่น  คือต้องทำยังไงถึงจะพอใจพวกเค้า หรือการหายของเราไปมันจะดีที่สุด