ทุกคนรับมือกับการสูญเสียยังไงคะ ?

หนาว

หนูเป็นเด็กคนนึงที่กำลังขึ้นมัธยมปลายต้องยอมรับเลยว่ามันเป็นช่วงที่ค่อนข้างลำบากสำหรับหนูจริงๆและเรื่องที่หนักที่สุดก็คงเป็นการสูญเสียคุณพ่อไปในช่วงเวลาแบบนี้ มันมีความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้นมากเลยค่ะ ต้องบอกก่อนว่าคสพ.กับที่บ้านช่วงหลังเราค่อนข้างห่างเหินกันเพราะตัวหนูเองย้ายไปอยู่กับญาติ บวกกับตัวคุณพ่อที่ทำตัวไม่ค่อยดีค่ะ จนกระทั่งวันนึงที่หนูกลับบ้านหลังจากหายไปนานเขากลับดันเรื่องทำแย่ๆกับหนูแรงและหนักพอที่ไม่อยากยุ่งกับเขาอีกและนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกันค่ะ แต่เหมือนโลกคงไม่ชอบหนูเท่าไหร่ก็ได้รับข่าวว่าคุณพ่อเส้นเลือดในสมองแตก ไม่มีสัญญาณเตือน ไม่มีแม้แต่โอกาสได้ลากัน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ยื้อไม่ไหวและเขาก็จากไป ทุกๆวันที่ผ่านไปหนูไม่เคยหยุดคิดเรื่องนี้ได้เลยค่ะ มันมีทั้งความโกรธกับสิ่งที่เขาทำและความเสียใจ พูดตามตรงหนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรับมือกับเรื่องที่เจอยังไง อยากร้องไห้ฟูมฟายแต่มันก็จุกอกไปหมด จนตอนนี้หนูได้ขึ้นมัธยมปลายส่วนคนรอบตัวก็เริ่มมูฟออนไปข้างหน้าเริ่มใช้ชีวิตกันต่อไปแม้แต่คุณแม่เองก็เริ่มต้นกับคนกับชีวิตใหม่และก็เริ่มห่างเหินกับหนูไปเหมือนเดิม ส่วนตัวหนูเองความรู้สึกไม่ต่างกับการถูกทิ้งไว้เลยค่ะคงเพราะยังคงนึกถึงบ้านหลังเก่าๆ ชีวิตเก่าๆ ถึงจะพยายามโฟกัสกับชีวิตตอนนี้ยังไง หนูก็จะร้องไห้ทุกครั้งที่เรื่องในตอนนั้นมันย้อนกลับมาในหัวตลอดเลยค่ะ เอาแต่คิดว่าถ้าตอนนั้นใช้เวลาให้คุ้มค่ากว่านี้ก็คงดี ถ้าตอนนั้นเตือนให้ดูแลตัวเองสักหน่อย อายุก็ยังน้อยแท้ๆทำไมถึงรีบทิ้งกันจัง ยังอยากให้เห็นตอนที่หนูเติบโตมากกว่านี้อีก และทุกอย่างคงง่ายกว่านี้ถ้าเรายังอยู่ด้วยกัน 



ขอบคุณใครก็ตามที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะคะ ไม่คิดว่าจะได้มาเขียนอะไรแบบนี้เลย ยังไงก็ตามคำถามก็ยังคงตามหัวข้อเลยค่ะว่าในเหตุการณ์แบบนี้ทุกคนจัดการและรับมือกันยังไงคะ 
ลูกเต่าน้อย
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่