สวัสดีค่ะ หนูอายุ 18 มีแฟน 29 เราคบกับแฟนคนนี้มา 1 ปีแล้วค่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมา เราไม่เคยเจอกัน เพราะหนูอยู่ใต้ เขาอยู่อีสาน แฟนของหนูตั้งแต่รู้จักมา เขาเป็นคนชอบเล่นเกม ตื่นเที่ยง นอนดึกมาก กินอยู่บ้าน ไม่ออกไปไหนเลย อยู่กับหมา 2 ตัว ส่วนเรื่องนิสัยค่อนข้างโอเค คบได้ บอกเป็นเปอร์เซ็นต์ก็ 70% ที่เหลืออาจจะขาดเรื่องของการใส่ใจรายละเอียดในความสัมพันธ์ เทคแคร์อยู่บ้างบางครั้งตามภาษาคนไม่ค่อยคุยมาก แต่ในเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขาคงเป็นหน้าที่การงาน ที่เลี้ยงชีพตน คือเขาไม่มีงาน แล้วไม่ทำ อย่างที่บอกอยู่บ้านเล่นเกม ให้แม่ซื้อข้าวให้ ทำให้ แม้กระทั่งซักผ้า หรือพาไปหาหมอ  เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ 19 จน 29 แล้วก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง เคยมีช่วงนึงที่เขาอู้ฟู่มาก เขาเล่นโยกัง ได้เงินเยอะ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยแล้ว เลยขาดรายได้ ด้วยความที่เป็นเกมเมอร์เขาก็มีความต้องการ มีกิเลส ในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ แต่เงินไม่มี เลยมาขอกับหนู แต่หนูไม่มีให้ เขาเลยงอน หนูเองไม่รู้จะทำไง เลยบอกว่าไม่ ๆๆๆๆๆ เป็นแบบนี้มาหลายเดือน อึดอัดมาก เลยเปิดโอกาสมา deep talk กัน ว่าเธอไม่คิดจะสร้างเนื้อสร้างตัว ทำงานแล้วหรอ นางบอกไม่อะขี้เกียจ อยากทำเดี๋ยวทำเอง คุยแลบนี้มาอยู่นานมากกก เปิดคุยกลายรอบก็คำตอบเดิมมม นางบอกไม่อยากทำ นี่คุยดี จนหงุดหงิดเรื่องงานนาง ยังไงนางก็ไม่ทำแล้วปัจจุบันทะเลาะกับแม่ อดข้าว 2 วันเพราะโกรธแม่ เกลียดแม่ นี่ล่ะงึด น่าจะไม่คุยมาเป็นเดือนแล้วล่ะ นางก็ไม่ยอมคืนดี นางไม่คุยเลย นางเสียพ่อไปตอน 25 แม่หาสามีใหม่มาอยู่บ้านเดียวกัน นางไม่ชอบมาก็เพราะเป็นอินเดีย เราอึดอัดมาก ที่บอกอะไรไม่เคยจะเก็บไปปลุกตัวเอง ให้มารักตัวเอง ทำอนาคตให้ดี เก็บเงินทำงาน นางไม่ทำ นี่ดูเหมือนสาระแนนะ แต่ความเป็นห่วงและหวังดีอ่ะ มันจริงใจเว้ย ไม่รู้จะคุยยังไง นางก็ใจแข็งตลอด นี่เหนื่อยจะคุย อยู่ในความสัมพันธ์แบบอึดอัด รักก็รัก ทิ้งก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้นางเหมือนจะตัวคนเดียว ชีวิตเราจะรอดไม่รอด แต่เปอร์เซ็นต์รอดมันเยอะกว่า เลยเป็นห่วงแฟน ชีวิตเราอีกยาวไกล เข้าใจ... แต่หวังดีกับคนที่เรารักในปัจจุบัน ดูเสล่อ สาระแน แต่คุยด้วยความจริงใจ หวังดีเสมอ แต่นางไม่เคยเปิดใจ ที่จะพัฒนาชีวิตเลย ใช้ชีวิตไปวันวัน เราควรทำไงดี