เราเป็นลูกคนเดียวพ่อเราอายุประมาณ 50กว่าๆ เขาชอบใส่อารมณ์กับเรื่องเล็กน้อยเช่น วันนึงพ่อบอกให้เราไปเปิดประตูคาไว้แล้วไล่หมาออก เราก็งงว่าถ้าเปิดคาไว้หมามันก็จะเข้าต้องปิดหรือเปล่า เราเลยถามพ่อซ้ำไปแแล้วว่า สรุปเปิดคาไว้ใช่ไหม พ่อบอกให้เปิดคาไว้ เราเลยทำตามที่บอกคือไล่หมาแล้วเปิดคาไว้ พอเรากลับมาอีกที พ่อเห็นหมาเข้ามาในบ้านพ่อเลยว่าเราว่าทำไมฟังไม่เข้าใจประมาณนี้เราก็อธิบายไปตามที่พ่อบอกเนื่องจากพ่อเราเป็นคนละเอียดมากถ้าเราฟังผิดคือไม่ได้เลยแล้วเราคิดว่าเราฟังละเอียดแล้วแล้วพ่อบอกว่าในเมื่อเปิดประตูไว้หมาก็เข้ามาสิ เราก็เลยบอกพ่อว่าเราถามพ่อไปแล้วว่าให้เปิดคาไว้ใช่ไหม ทีนี้พ่อบอกว่าที่พ่อบอกให้เปิดคาไว้หมายถึงเปิดคาไว้แล้วค่อยไล่หมาเราก็เลยคิดว่าหมายถึงคาไว้ตลอด เราก้เข้าใจแต่พ่อไม่ได้บอกให้ปิดประตู เราคิดว่าน่าจะผิดทั้งคู่ที่พ่อพูดไม่ละเอียดและเราถามไม่เคลีย แต่พ่อก้ลงโทษโดยการให้อ่านหนังสือจาก2ทุ่มถึงเที่ยงคืนและตื่น6โมงทุกวัน ซึ่งถ้าเราไม่ทำก็อาจโดนทำร้ายร่างกาย บางทีแม่มาช่วยแต่บางทีแม่ก็โดนทำร้ายร่างกาย จนเกือบเลิกกันหลายครั้ง ซึ่งเราว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่มันไม่ค่อยยุติธรรม และอีกเรื่องคือพ่อเป็นคนไม่ฟังใครไม่ว่าเราจะพูดยังไงพ่อก็คิดว่าตัวเองนั้นถูกเสมอ พ่อเราชอบด่าเสียงดังไปถึงข้างบ้าน สามารถด่าเราต่อหน้าคนนับร้อยได้โดยไม่อาย มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กบางทีก้โดนตีบ้างจนเราขาดความเชื่อมั่นในตัวเองเราไม่กล้าออกไปวิ่งนอกบ้าน เราไม่ค่อยกล้าคุยกับใคร แต่พอผ่านไป2วันพ่อหายโกรธ พ่อตอนดีก็ดีมากๆ แต่ตอนใจร้ายก็ใจร้ายมากๆ จนเราไม่เคยโกรธพ่อสักที ทุกวันแทบต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกัน พ่อชอบอารมร้อนกับคนอื่นด้วย หลายคนเคยบอกว่าพ่อเราเอาแต่ใจ แต่พ่อก็มีเพื่อนนะเพราะตอนใจดีคือชอบให้ของขวัญคนอื่นไปทั่ว เราเคยคิด ฆตต หลายรอบแต่ไม่ทำเพราะกลัวและเรายังไม่สามารถพึ่งตัวเองได้ในตอนนี้ แต่เราก็คิดตลอดว่าทนต่ออีก3ปีเราจะได้ไปอยู่มหาลัยจะได้หายไปจากที่นี่สักที เราอยากให้พ่อเลิกอารมณ์ร้อนอยากให้พ่อมีเหตุผลบ้าง มีวิธีบ้างไหมคะนอกจากอดทน