คือเราเป็นพี่คนโตสุดในบ้าน เวลาเราทำอะไรเราต้องโดยคนในบ้านค่อยบอกว่า ทำตัวดีๆให้น้องดูเป็นตัวอย่างซึ่งเราสามารถเป็นพี่ที่ดีให้น้องได้อยู่แล้วเราสามารถสอนน้องได้แต่น้องเราเป็นคนที่ไม่กลัวคนในบ้านเถียงสักมากกว่าแต่เราไม่เถียงไม่อะไร เราเป็นคนที่อยู่เงียบหน้านิ่งๆฝืนตัวเองให้มีความสุข ตั้งแต่เกิดว่าเราไม่เคยทำไรให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักเรื่องแต่เราทำสุดความสามารถตนเองแล้วแต่ก็ไม่พอใจคนในบ้าน ตอนนี้เราอายุ18เรามีแฟนอายุ24 เรากับแฟนเคยรู้จักกันมาเมื่อ3-4ปีที่แล้วพึ่งมาคบกันช่วงต้นปีนี้ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่หล่อ อ้วนๆ และฐานะไม่ดี เราตัดสินใจมาคบกับเขาเพราะ เขาดีกว่าคนที่ผ่านมาตลอดมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากๆๆ ค่อยเป็นห่วงค่อยดูแลเราตลอดแต่ก็ไม่ถูกใจแม่เลย เวลาเราเจออะไรมาหรือเลิกกับคนที่ผ่านมาเราไม่สมารถเล่าเรื่องพวกนี้รึเรื่องที่เราเจอให้เขาฟังได้เลย เขามีแต่ที่จะตอกย้ำและซ้ำเติมแต่กลับเป็นน้องที่เขาค่อยสอนค่อยบอกน้องไม่ติด0,ร หรือน้องได้เกรดไม่ดีแม่ไม่เคยตอกย้ำน้องเลย น้องเราอายุแค่12แต่สีแฟนแล้วแต่คนในบ้านไม่เคยคิดที่จะมาอะไรกับน้องเราเลย แต่มีแต่เราที่กลับโดน
โดนด่าโดนดูถูกมาตลอด ว่าแบบชีวิตจะตกต่ำถ้าไม่ฟังคำที่เขาบอกเราทำตามแม่มาตลอดแม่ต้องการให้ทำไรเราทำมาตลอดและเรื่องมหาลัยเราเลือกที่ๆมีคณะสาขาที่เราชอบและเราสามารถทำตลอดได้แต่แม่ก็บอกให้เรียนอีกแบบเราเข้าใจนะว่าต่อให้เราจะโตมากแค่ไหนเราก็ยังเด็กสำหรับเขาอยู่ดีแต่เราไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้เลยหรอแม้แต่อนาคตของตัวเราเองและเรื่องแฟน แฟนเราอาจจะฐานะไม่ดีแต่เวลาเรามาหากันเขาไม่เคยคิดที่จะให้เราออกค่าใช้จ่ายอะไรเลยเขายอมเราทุกอย่างเขาดีทุกอย่างแล้วเราก็ไม่ได้หลงแฟนจนไม่รู้เรื่องไรแต่เขาดีจริงๆเราเคยคุยกับครอบครัวแล้วนะแต่ก็มีแต่แย่ลง เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงควรใช้ชีวิตต่อยังไงเราทนกับทุกๆอย่างแล้วเราทนทุกอย่างมาคนเดียวตลอด