สวัสดีค่ะทุกท่าน เข้าเรื่องเลยนะคะ

พื้นฐานครอบครัวที่เกิดมา ไม่ได้มีความรู้ด้านการเงิน และไม่ได้มีฐานะมาก เรียนจบมามีเงินเก็บแค่ 1-2 หมื่นบาท พอเราหันไปมองเพื่อนรอบตัว เค้ามีเงินเก็บหลักแสน เลยเกิดเป็นปมบางอย่างขึ้นค่ะ

งานแรกที่ได้ทำเป็นอาชีพที่ไม่มีเงินเดือน กินค่าคอมอย่างเดียว (ได้เงินตามยอดที่ปิดได้) ปรากฏว่าเก็บเงินได้ 2 แสนภายใน 1 ปี

ถ้าดูจากแค่ผลลัพธ์ก็เหมือนจะดีใช่ไหมคะ แต่จินตนาการดูว่าแต่ละเดือนเราไม่รู้เลยว่าจะมีเงินจ่ายค่าเช่า จ่ายค่ากิน หรือเปล่า เลยกลายเป็นคนประหยัดแบบสุดขั้ว

นี่เป็นสิ่งที่ทำมาตลอด 1 ปีค่ะ

1. ไม่กินเนื้อสัตว์ กินแค่ไข่กับไส้กรอกที่แม่ส่งให้ = นิ้วเท้าชาเพราะขาดสารอาหารไปหลายเดือนเลยค่ะ แต่ตอนนั้นไม่รู้ตัว

2. ไม่ออกไปหาเพื่อนเลยถ้าต้องเสียเงิน

3. หลีกเลี่ยงการกินข้าวนอกบ้าน แม้แต่ข้าวแกง 50 บาทก็ไม่กินค่ะ ถือว่าแพงกว่าทำกินเอง

4. อะไรก็ตามถ้าประหยัดได้ก็จะประหยัดค่ะ เอาถูกไว้ก่อน

จนมาปัจจุบัน ตอนนี้มีแฟนค่ะ สมัยยังคุยๆกันอยู่เค้าช่วยซัพพอร์ตเรื่องอาหาร พาไปกินนอกบ้าน… ก็เป็นตอนนั้นแหละค่ะที่ปลายเท้าเริ่มหายชา (เริ่มตระหนักว่าไม่ควรประหยัดกับการกินมากเกินไป)

ปัจจุบันย้ายเข้ามาอยู่กับแฟน ก็ช่วยค่าใช้จ่ายค่าเช่าบ้านกับค่าอาหารค่ะ แต่สิ่งที่หนักใจมีอยู่อย่างคือเราไม่กล้าใช้เงินเลยค่ะ ทุกครั้งที่จ่ายเงินจะรู้สึกว่าเสียดาย ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่จ่ายไปคือค่าเช่าในที่พักอาศัยปลอดภัย สะอาด หรือถ้าเป็นอาหารก็ล้วนดีต่อสุขภาพ (ล่าสุดเพิ่งซื้อ membership ยิมไป ตอนนั้นรู้ดีว่าเป็นการลงทุนกับสุขภาพ แต่ความรู้สึกตอนโอนเงินคือกลั้นใจจ่ายค่ะ)

ช่วยเตือนสติ แนะนำ หรือเล่าเรื่อง ให้ความรู้สึกชนิด “กลั้นใจจ่าย” หรือ “เสียดายเงิน” หายไปทีได้ไหมคะ รู้ตัวดีว่าไม่ได้เป็นคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไร้สาระ แต่เป็นคนขี้เหนียวชนิดที่แม้แต่สิ่งจำเป็นและมีประโยชน์ยังไม่กล้าจ่ายเลยค่ะ อีกอย่างคือกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์กับคนรอบตัวด้วย

ขอบคุณค่ะ (ที่มาตั้งกระทู้นี้ก็เพราะซื้อนมสองแกลลอนแล้วรู้สึกหนักใจอีกแล้ว 5555555 คิดว่าตัวเองเริ่มขี้เหนียวจะกู่ไม่กลับเลยต้องมาขอความช่วยเหลือค่ะ)