พ่อแม่บอกอยากเป็นเซฟโซนให้ แต่พ่อแม่เป็นให้สำหรับเราไม่ได้ บางทีเราต้องการแค่คนฟัง แต่เขาหาทางออก และสอนเราตลอด ซึ่งเราไม่ต้องการเพราะทั้งหมดนั้นเรารู้อยู่แล้ว เขาบอกเราติดเพื่อนมากเกินไป เวลาพัก ถ้าว่างก็จะโทรกับเพื่อนตลอด บางทีเราก็สงสัย คือนั่นเวลาว่างของเราไง ทำไมเขาต้องมายุ่ง เราไม่กล้าพูดอะไรให้พ่อแม่ฟังตั้งแต่เด็กๆ แต่เราไม่ค่อยได้ใช้ชีวิต เขาห้ามทุกอย่าง เดินเฉี่ยวถังขยะเราก็โดนว่าแล้ว แค่เข้าไปใกล้ๆก็โดนว่าแล้ว ไปนอนบ้านญาติที่ญาติไม่ได้อยู่ แต่มีคนดูแลอยู่ คนดูแลมีกุญแจ มีทุกอย่าง แต่พ่อแม่ไม่ให้นอน บอกว่าเขามีกุญแจ เขาทำไรกับเราก็ได้ เราก็เลยบอกให้ล็อกห้อง เขาก็บอกว่าในห้องอ่ะ จะรู้ได้ไงว่าไม่มีคนซ่อนอยู่ บางทีเราเหนื่อยมากเลย เราไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตอะไรเพราะขนาดไปห้างเดินอยู่ข้างๆเขาเขายับต้องมองตลอดเลย ไม่ต้องคิดถึงอย่างอื่นเลย อาหารที่ขาย ถ้าคนสามารถไอจามใส่ได้ แม่เราไม่ให้กิน แทบไม่ค่อยได้กินอะไรที่อยากเลย เล่าอะไรไปเขาจะไม่ใช่แค่ฟัง เขาจะป้องกันและคิดหาทางออกเลยทั้งที้เราต้องการแค่คนฟัง เราเคยบอกพวกเขาแล้วแต่เขาก็ปรับให้เราไม่ได้ เราเลยต้องเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อน เพื่อน เพื่อน คือเวลาที่เรามีความสุขมากๆ ตอนเด็กๆโดนแกล้งหนักมากเลยโหยหาเพื่อนด้วย พอโตมามีเพื่อนดีๆเลยติดเพื่อนมาก เวลาหลังเรียนหรือพักจากการเรียนก็คุยกับเพื่อนตลอด มีอะไรก็เล่าให้เพื่อนฟัง แต่ไม่ได้เล่าให้พ่อแม่ฟัง เขาเองอยากเป็นเซฟโซนให้เราแต่มันเป็นไม่ได้อ่ะ เราบอกเขาแบบตรงๆแต่มันก็รู้สึกผิด เราเคยเกือบเป็นซึมเศร้ารอบนึง แต่เราผ่านมาได้ด้วยศิลปินฮีลใจเรา เราทะเลาะกับพ่อแม่เรารู้สึกกำลังจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีก พิมพ์ไม่รู้เรื่องเลยตอนนี้5555 ตอนนี้คือ เราไม่ได้เรียนอยู่ถ้าเราจะโทรกับเพื่อนเรายังต้องบอกเขาเลย บางทีแม่ห้ามเราทำนู้นนี่แต่เขาก็ทำเอง เขามีข้ออ้างเสมอแต่เราไม่เคยมีข้ออ้างอะไรได้เลยอ่ะ
รู้สึกพ่อแม่เป็นเซฟโซนให้ไม่ได้