สวัสดีค่ะ เราตั้งกระทู้นี้มาเพื่อระบายความในใจกับครอบครัวแบบนี้ เริ่มจากเราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาอยู่ห้องส่วนตัวของเราเพราะมันเป็นเซฟโซนของเราที่ไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวาย ลุงของเราเป็นคนที่เราไม่ชอบมากๆๆ เพราะว่าเขาชอบเข้ามาในห้องเราตลอดพอเราบอกไม่ชอบเขาด่า บางทีลุงก็เอากุญแจสำรองเปิดเข้ามาด้วยเลย เราเคยปฏิเสธ ที่จะให้เขาเข้ามาหลายครั้ง ลุงบอกเราว่าแค่นี้ก็ขอเข้าไปไม่ได้ คือเป็นแบบนี้ทั้งบ้านอ่ะค่ะ อยากจะเข้ามาอยู่ในห้องเรา เราที่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาก็จะอึดอัดมาก มีวันนึงเราถูกลุงด่าในรถว่าเราเป็นคนแปลก ห้องแค่นี้ก็ขอเข้าไปไม่ได้แล้วเราก็บอกว่าถ้าโตขึ้นจะแยกไปอยู่คนเดียวไม่ยุ่งกับใคร เขาก็ดูถูกเราว่าโตไปก็จะไม่ประสบผลสำเร็จ ด่าทอว่าเราทำไม่ได้หรอก แล้วก็บ่นยาวๆเลย เราปล่อยโฮออกมา ร้องไห้ไม่หยุดมันรู้สึกเสียใจมากๆน้ำตาไหลไม่หยุด ทำไมกันแค่เรื่องแค่นี้เราผิดมากเลยหรอทำไมต้องทำกันขนาดนี้
เราแค่ไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องส่วนตัวทำไมต้องพูดถึงขนาดนี้เราถูกลุงด่าตลอด พิมพ์ก็ร้องไปเราเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ใจมันยังไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น เราเกลียดทุกอย่างถูกด่าทอจนกลายเป็นปมในชีวิตของเรา เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ บางทีก็รู้สึกอิจฉาครอบครัวอื่นที่เขาเข้าใจลูกจัง☹️☹️☹️