เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเอง หรืออย่างไร แต่ถ้าเราคิดผิดไปด่าเราได้เลยค่ะ แต่อย่าไล่ให้เราไปตายก็พอ คือจริงๆแค่มาบ่นเฉยๆ ไม่ต้องดูก้ได้ค่ะ เราขอเกริ่นสถานะครอบครัวเราก่อนนะคะ




ในบ้านที่เราอยู่ มีทั้งหมดสี่คน มีเรา พี่ พ่อ และย่าค่ะ ตอนแต่ก่อนมีแม่ แต่ตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว ค่ะ

เรื่องมันเกิดมาจากแม่เราที่หายไปตั้งแต่เราอายุ7ปี ปัจจุบันเราอายุ13ปีค่ะ พอแม่เราหายไป เรื่องแรกที่ทำให้เราเริ่มไม่ชอบพ่อตัวเองคือ พ่อเราขังเรากับพี่ในห้องที่มีน้ำอยู่หนึ่งขวดไม่มีอาหาร ไม่มีไฟฟ้า มีแค่หน้าต่าง และเตียงนอน ด้วยข้อหาที่ว่า เราตื่นสายค่ะ ปกติเรากับพี่ตื่นตอนหกโมงเช้าเพื่อจะไปโรงเรียน แต่ครั้งนี้เป็นการปิดเทอม เราเลยนอนตื่นสายค่ะ ตื่นประมาณสายๆแต่ไม่ถึงเที่ยงค่ะ พอเราตื่นมาเราถูกขังไว้แล้วค่ะ ตะโกนให้ช่วย แต่เขาก็ตอบมาว่า เพราะเราตื่นสายเลยขังค่ะ

ต่อมาพอผ่านไปปีนึง พ่อเราให้เราทำความรู้จักกับสมาชิกใหม่ของบ้าน แฟนใหม่พ่อเราค่ะ แต่เราไม่ได้นับถือเขาเป็นแม่ เนื่องจากแยกบ้านกันอยู่ เรานับถือเขาเป็นน้าค่ะ เขาเป็นคนที่ดีมากๆคนนึงเลยค่ะ

ต่อมาก็เริ่มไปเที่ยวด้วยกัน ครั้งแรกที่สวนสนุกในร่ม ก็ประมาณบ้านบอลค่ะ วันนั้นเราไปกันทั้งหมดสี่คน มีน้า พ่อ เรา พี่ ลูกของน้องสาวน้า เราไปก้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เราก้เลยจะไปให้เขาดูคือมันถึงขั้นเลือดออกค่ะ ก้เลยจะพักแล้วไปหาเขาก่อน แต่ตอนเราไป เขาไม่สนใจเราเลยค่ะ น้ายังสนใจและถามว่าเป็นอะไรบ้างมั้ย แต่พ่อเราไม่ถามอะไรเลยค่ะ และก้ไปยุ่งกับน้องคนนั้น คนที่ไม่ใช่ลูกตัวเองแท้ๆ เราแอบเสียใจค่ะ เสียใจที่เขาไม่ค่อยสนใจเรา

และเขาก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆ มีทั้งหมดเจ็ดวัน
วันจันทร์-ศุกร์เราไปเรียน ส่วนเสาร์อาทิตย์เขาไปขายของข้างนอก เลยแทบไม่ค่อยเจอกันเลย ในวัน จ. พ. ศ. เรากลับมาจากรร. เขาก้ไปหาแฟนใหม่เขา เลยแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เราเลยอยู่กับย่าเรามากกว่า

เวลาเราขอความช่วยเหลือเขาเช่น จักรยานยางแบนช่วยสูบยางให้หน่อย ทำไม่เป็น เขาก็จะตอบมาว่า ก็เพราะไม่พยายามก่อนไง มัวแต่เล่น ทรศ. คือถ้าเราไม่ลองทำแล้วเราจะมาขอให้เขาช่วยมั้ยคะ? ทั้งๆที่ก้ทำเป้นแท้ๆ

เขาเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ จะทำอะำรก็ชอบแซะตลอด แซะจนน่าบื่อ จนเราคิดจะเฉยเมยใส่เขาเลยค่ะ แต่ไม่ใช่กับพี่เรา พี่เราเป็นคนที่ให้ความสนใจกับความรักมากๆ อาจจะเพราะเขาโดนน้อยกว่าเราในหลายๆอย่าง เขาออกไปนอกบ้านไปพบปะผู้คน เลยรู้ว่าครอบครัวคนอื่นเป็นยังไง แต่เราออกจะเก็บตัวอยู่บ้านมากกว่าค่ะ ก็มีแต่ไปโรงเรียนนี้แหละที่จะออกไปเจอเพื่อนๆ


จนล่าสุดพ่อเราจะแต่งงานค่ะ แต่งงานกับน้า เขาไม่ปรึกษาเราด้วยซ้ำ เขาไม่บอกอะไรเราด้วยซ้ำ  เขายังไม่เคยมาทดแทนแม่ด้วยซ้ำ ทั้งๆที่บอกว่าตัวเองทดแทนแม่และดีกว่าแม่ ถึงแม่เราจะหนีไปเพราะอะไรหลายๆอย่าง เพราะหนี้นอกระบบ แต่ตอนเขาอยู่ค่ะ เขารักเรามากๆ เขาพยายามพาเราไปเที่ยวในทุกๆสัปดาห์ เขาต้องทำงานหนักมากๆ เพื่อจะดูเราสองคน ที่บ้านเราเป็นธุรกิจส่วนตัวฟังพ่อ เลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่ ทั้งๆที่แม่จะขอให้พ่อช่วยจ่ายเงินเรื่องการไปเที่ยวก็ได้ แต่เขาไม่ทำค่ะ เขาเลือกจะใช้เงินที่ตัวเองหามาได้มาเลี้ยงดูเรา ทั้งๆที่เขาต่างหากที่ควรจะได้รับเงินนั้นไปดูแลตัวเอง ถ้าเรายังติดต่อแม่เราได้อยู่ เราก็คงจะไปอยู่กับแม่แล้ว เราพูดตามตรงค่ะ เราคิดถึงแม่ และรักแม่มากกว่าพ่อซะอีก

จริงๆยังมีอีกหลายเรื่อง แต่เดี๋ยวมันเยอะไป ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ