คือตอนแรกเราไม่ชอบเรียนคณิตศาสตร์แต่พอเขียอยู่ต่อเมื่อขยันเรายอมรับว่าเราเป็นด็กขี้เกียจจนสอบเราได้คะแนนแย่เรายอมรับเราพยายามตั้งใจเรียนคณิตศาสตร์แต่ครูเขาพูดเร็วมากเราไม่เข้าใจเลยและได้คะแนนแย่ไม่ใช่แค่เราคนเดียวนะเพื่อนในห้องด้วยจนติดศูนย์เรามั่นใจว่าติดศูนย์แน่เพราะเราส่งงานครูเขาแค่งานดียวส่วนที่เหลือเราไม่ส่งเพราะใบงานหายในวันที่เราจะส่งแต่ใบงานหายทำให้ติดศูนย์เราก็แบบเครียดมากเพราะเป็นศูนย์ตัวแรกคือวิชาคณิตศาสตร์ที่เราเกือบแทบไม่ส่งเลยพอถึงวันแก้เราก็ไปหาครูเขาแล้วครูเขาบอกให้ตามงานค้างเราก็เลยบอกไปว่าใบงานหายครูเขาก็หาใบงานให้แต่ใบงานไม่พอครูเขาเลยจะปริ้นให้ครูเขาบอกให้ยืนรอเราก็ยืนรอนะในระหว่างรอครูปริ้นใบงานและเขาเหมือนบ่นอะไรสักอย่างแล้วเราก็ได้ยินครูพูดว่าทำไมต้องปริ้นให้ไอ้(ชื่อเรา)มันไม่รู้เรื่องสักอย่างเราได้ยินเราแบบอึ้งเลยเพราะครูเขาพูดแบบทำไมต้องทำให้ด้วยพอปริ้นเสร็จครูเขาก็ให้ใบงานเราเราก็รับเอาไปนั่งทำแถวโรงเรียนตั้งแต่9โมงจนถึงบ่ายโมงเราก็ได้เอาไปส่งให้ครูตอนส่งให้ครูเขาพูดเหมือนประชดว่าถูก ถูกมาก กว่าจะฉลาดชาติหน้าเลยมั้ง 
                        ประมาณนี่ค่ะทำให้เราคิดว่าไม่ฉลาดผิดไหมค่ะ