ประมาณว่าเรากับแฟนคบกันมาจะเข้า ปีที่ 2 แล้วอยู่ด้วยกันก็ประมาณปีเศษๆ เรามีลูกติดหนึ่งคนแต่เราไม่ได้เอาเขามาอยู่ด้วยลูกเราอยู่กับพ่อแม่

เราตัดสินใจบอกพ่อแม่ว่าจะย้ายมาอยู่กิน ทำงาน กับเขา ช่วยกันทุกทางเผื่อมีชีวิตที่ดีขึ้นเหมือนคู่อื่นๆ เราสองคนโตกันพอสมควรค่ะ คิดเป็นทุกเรื่องเป็นรักแบบผู้ใหญ่เลยค่ะ ตัวเขาเองก็ตัดสินใจออกมาเช่าอยู่หอเพียงเพราะเขาอยากออกมาอยู่เพราะเรา อยากสร้างอะไรๆด้วยกันหลายอย่าง แต่หลังๆมา เข้าปีกว่าๆ ก็มีทะเลาะกันบ่อยมากๆ จนเราเคยเอ่ยปากว่าอยากกลับไปอยู่บ้านกับครอบครัวและลูก เขาก็ประมาณว่าจะไปก็ไปเลย พอข้ามวันไปเขาก็เป็นปกติห้ามเราไม่ให้ไป อยากอยู่กับเรา เราก็มานั่งคิดว่าเขาจะเป็นแบบนี้สักกี่รอบ เขาเป็นแบบนี้หลายรอบมากๆ ตลอด1ปี เขาเริ่มเปลี่ยนพฤติกรรมไปเรื่อยๆ จนเราไม่รู้ว่าจริงๆลึกๆของเขาคิดอะไร แต่ที่ผ่านมาเขาก็ซัพพลอตเราตลอด เขากลวเราอด กลัวเราลำบาก กลัวเราไม่มีเงินใช้ เขาก็ไปเป็นหนี้เพื่อให้เรามีกิน แต่เราก็พอช่วยเขาได้บ้าง เราไม่ได้เห็นแก่ตัวในเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่มันช่วยได้น้อยเราก็เต็มใจที่จะช่วยเขานะ และไม่กี่วันที่ผ่านวันเสาร์เรากลับบ้านเราก็ไปหาครอบครัวปกติแหละ แต่ถัดมาอีกวันพ่อเราก็เรียกไปคุยเรื่องบ้าน โอเคเราก็เข้าใจนะว่าพ่อเราจะเอาเงินก้อนสุดท้ายเพื่อมาซื้อบ้านให้เรากับคนในครอบครัวสบายมีที่อยู่ดีๆ เราก็ตกลงกับพ่อว่าจะกลับมาอยู่ จะกลับมาดูแลแบ่งเบาภาระในบ้านให้นะ พอถึงเวลากลับจากครอบครัวเราก็มาคุยกับเขา ว่า เออเธอเราจะกลับไปอยู่บ้านนะ จะกลับไปช่วยแบ่งเบาภาระหนี้สิน ค่าบ้าน คนในบ้าน ไหนจะค่าเทอมลูก ค่าบ้าน ค่ารถ ค่าใช้จ่าย พ่อกับพี่สาวสองคนเขาคงไม่ไหวหรอก เราก็พูดไปให้เขาเข้าใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจไรเลย เหมือนเขามองเราว่าเราเห็นแก่ตัว เอาตัวรอด เอาแต่สบาย กลับบ้านไปก็สบายเขาคิดแบบนี้ แต่เราคิดว่ามันไม่ใช่อะ เราไม่ได้กลับไปแล้วจะสบายนะ ภาระหนี้สิน ค่าใช้จ่ายต่างๆ เราก็ต้องซัพพลอตครอบครัว ช่วยเหลือทุกอย่างในบ้าน การกลับบ้านของเราเพื่อไปช่วยเหลือครอบครัวแบ่งเบาภาระ คือเห็นแก่ตัวหรือป่าวคะ 😔