บันทึกการเดินทางนี้เป็นเรื่องราวเล็ก ๆ ของผม ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เมืองมะนาลี ประเทศอินเดีย

"การที่เรามีชีวิตอยู่คือโอกาส"

เพื่อน ๆ พวกเราทุกคนดำเนินชีวิตเป็นวงจร มีกลางวัน กลางคืน แดดออก ฝนตก ร้อน หนาว มีวันที่ดีและวันที่แย่ปะปนกันไป เรามีช่วงเวลาแห่งความทุกข์ และมีเวลาแห่งความสุขเช่นกัน แต่ไม่ว่าเราจะรู้สึกแบบไหน ทุกอย่างต้องผ่านไป ไม่มีใครหยุดยั้งห้วงเวลาเหล่านั้นไว้ได้ แต่เพื่อน ๆ ครับ พวกเราเป็นมนุษย์ เรามักจะเรียนรู้ เก็บเศษเสี้ยวของความทรงจำ ประกอบกันเป็นประสบการณ์ และนำมันไปใช้ในอนาคต

หลายคนเลือกเก็บความทรงจำดี ๆ ไว้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่อีกหลายคนเลือกที่จะเก็บความทรงจำแย่ ๆ หลอมตัวเองให้กลายเป็นคนคิดลบ มองโลกในแง่ร้าย

มีมนุษย์จำนวนหนึ่ง เพราะความกลัวความเจ็บปวดจากจิตใจ จึงได้สร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมา หลบอยู่ภายในนั้น แล้วคิดไปเองว่ามันปลอดภัย แต่ในความจริงแล้ว มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลย เปรียบเสมือนเรา อยู่ท่ามกลางมหาสมุทรที่มีพายุโหมกระหน่ำ เพื่อนมีเรือที่แข็งแรงพอทนทานต่อพายุได้ แต่ก็ไม่ยอมขึ้นฝั่งเพื่อหลบภัย ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่ยอมเผชิญหน้ากับปัญหาและความจริง

ถ้าเพื่อน ๆ สร้างกำแพงล้อมรอบตัวเองไว้ โลกที่สวยงามใบนี้จะเจอเพื่อนได้อย่างไร?

เพื่อนลองมองย้อนกลับว่า เรายังมีชีวิต แปลว่ายังโอกาสที่จะทำอะไรได้อีกมากมาย ดีกว่าขังตัวเองไว้อยู่ในเซฟโซน...แบบนั้น

เพื่อนมีโอกาสที่จะมีความสุข มีความหวัง และมีความฝัน ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อตัวเอง ทะลายกำแพง หาทางออกจากเขาวงกตให้ได้ เติมพลังบวกเข้าจิตใจให้เต็มที่ ลองนึกถึงเรื่องราวดี ๆ ที่ผ่านมา และนี่คือเรื่องราวที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า "มีชีวิตคือมีโอกาส" ครับ
  
เมืองมะนาลี ประเทศอินเดีย

ผมกำลังเดินไปเรื่อย ๆ วันนี้เป็นวันที่ไม่ค่อยดีนักสำหรับผม เมื่อคืนผมนั่งรถลัดเลาะไปบนภูเขากว่า 14 ชั่วโมง ไม่ได้นอนเลยเพราะรถโคลงเคลงมาก เสียงบีบแตรดังตลอดทั้งคืน เหนื่อย เวียนหัว มาถึงท่ารถปลายทาง ก็ไม่มีแท็กซี่รอรับ อุณหภูมิข้างนอกน่าจะ 0 หรือติดลบ 3 องศา ผมต้องเดินเท้าฝ่าความหนาวเข้าเมืองประมาณ 3 กิโลเมตร โรงแรมที่ผมจองไว้ก็มีปัญหา อาหารอินเดียที่กินก็ทำท้องไส้ปั่นป่วน ผมมึนงงไปหมด เดินพลาดเหยียบถนนที่เป็นน้ำแข็ง ผมลื่นล้มหลังฟาดพื้นไปหนึ่งกรุบ วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างช่างดูไม่เป็นใจเลย ผมฝากกระเป๋าไว้ และออกไปเดินเล่น ผมเดินไปไกลประมาณหนึ่ง พยายามปล่อยอารมณ์ ปล่อยสิ่งแย่ ๆ ที่ผ่านมา...ออกไป

ผมเจอกับหมู่บ้านเล็ก ๆ กลางหุบเขา

มีเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ โบกมือและวิ่งมาหาผม น้องอยู่ในสภาพมอมแมม และทำท่าเหมือนจะขอให้ผมซื้อขนมให้กินหน่อย ผมยิ้มให้เป็นการส่งสัญญาณว่าโอเค เขาเดินนำผมไปที่ร้านขายของชำใกล้ ๆ ตาก็คอยชำเลืองว่าผมเดินตามหลังมาหรือปล่าว พอมาถึงที่ร้านเด็กชายหยิบขนมมันฝรั่งแปลก ๆ อะไร ไม่รู้ ราคา 10 รูปี (ประมาณ 5 บาท) ผมซื้อให้ และแถมโค้กขวดนึง เขาดึงชายเสื้อผมไปต่อ เหมือนจะบอกใบ้ว่ามีเพื่อนเขาอีก ผมเดินตามเขาไป ผมเจอเด็กน้อยอีกหลายคนตามทาง ผมก็แวะซื้อให้ทุกคน จำนวนเงินมันไม่กี่บาทหรอก ขนมอินเดียถูกมาก ผมเดินลัดเลาะไปตามบ้านเรือน สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ผู้คนชาวบ้านที่น่ารัก ยิ้มให้ โบกมือให้ทักทายตลอดทาง ผมเดินทะลุไปจนเจอโรงเรียนแห่งหนึ่ง มีเด็ก 10 กว่าคน ผมบอกร้านขายของชำหน้าโรงเรียนว่า ขนมพวกนี้ผมเหมาเลย เด็ก ๆ วิ่งกรูเข้ามาเอาขนมคนละห่อสองห่อ เด็กบางคนก็ยิ้มหวาน เด็กบางคนก็ทำหน้างง ว่าใครวะ มาแจกทำไม บางคนก็ส่งถุงขนมให้แกะให้หน่อย เด็กตัวเล็ก ๆ คงแรงไม่พอ มีคนหนึ่งวิ่งเข้ามากอดผมแทนคำขอบคุณ และตอนที่ผมจะออกจากหมู่บ้าน มีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เดินจูงมือผมไปส่งปากทางออกของหมู่บ้าน

ผมนั่งลงในม้านั่งหน้าบ้านใครสักคน ผมเริ่มจดบันทึก มีคำที่ผุดขึ้นมาในหัวของผมว่า "โอกาส"
 
โอกาส ที่ผมจะปล่อยตัวเองเป็นอิสระจากความหงุดหงิดที่ผ่านมา โอกาส ที่ผมต้องหลุดพ้นจากความโกลาหลวุ่นวายของโลกภายนอก เพราะผมอยู่ที่นี่ ตอนนี้ในหมู่บ้านกลางป่า ผมได้รับโอกาสที่ผมแจกขนมเด็ก ๆ และโอกาสที่เด็ก ๆ ได้รับขนม โอกาสที่ผมจะได้รับรอยยิ้ม อ้อมกอด ความรู้สึกดี ๆ มีเด็กคนหนึ่งคว้าขนม และวิ่งเผ่นไปเลย เขาคงกลัวว่าจะไม่ได้ขนมหรือกลัวว่ามีคนจะแย่งไป เพราะโอกาสแบบนี้เขาคงไม่ค่อยได้รับบ่อยนัก

ผมชื่นชมเด็กผู้ชายคนแรกที่เดินมาหาผม เขาจุดประกายความคิดของผม เขารู้ว่าถ้าเขาเดินมา เขามีโอกาสที่เขาจะได้ขนมหรือไม่ได้ขนม แต่ถ้าเขาไม่เดินมาเลย นั่นแปลว่าเขาไม่มีทางได้แน่นอน ผมว่าเขาทั้งกล้าหาญและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง ผมเชื่อว่าเขาต้องเคยถูกปฏิเสธหลายครั้ง แต่เพราะเขาไม่กลัวความผิดหวัง เลือกเดินมาหาผม เขาจึงได้รับขนมเป็นของตอบแทนความกล้าหาญของเขา วันนั้นผมเสียเงินไปรวม 300-400 บาท แต่มูลค่าทางจิตใจและความสุขที่ผมได้รับ มันนับไม่ได้เลยครับ

โอกาสยังเป็นสิ่งสำคัญกับเด็ก ๆ ที่พื้นที่นี้จริง ๆ ครับเพื่อน ๆ พวกเขาควรได้รับโอกาสที่จะได้เรียนดี ๆ มีบ้านที่อบอุ่น และเดินตามรอยความฝันด้วย ไม่ใช่เพียงเก็บแอปเปิ้ลหรือเลี้ยงแกะอยู่แถวนี้ แต่ในเมื่อเมล็ดพันธุ์มนุษย์กำลังเติบโตมีชีวิต ผมก็เชื่อว่าเด็ก ๆ ทุกคนบนโลกใบนี้ ย่อมมีโอกาสเสมอครับ ผมมีความหวังว่าอย่างนั้น
 
ความทรงจำอันแสนพิเศษวันนั้น ผมยังคงจำได้ถึงวันนี้ และผมคิดว่าในวันที่ผมเจอกับสถานการณ์แย่ ๆ อีก ผมคงหยิบยกเรื่องนี้มาเติมพลังให้ผมแน่นอน เพื่อน ๆ ครับ เห็นโอกาสรอบตัวไหมครับ?
 
พวกเรายังมีโอกาสมากมายกว่าเด็กที่อินเดียเยอะครับ

การเริ่มต้นใหม่และโอกาส มันไม่ได้มาเสิร์ฟหน้าบ้านแบบในเทพนิยาย บางคนมีบททดสอบชีวิตที่หนักหนาสาหัสมาก แต่เพื่อน ๆ ครับ เมื่อเรายังมีชีวิตยังมีลมหายใจ แปลว่าเรายังมีโอกาสเสมอ และในวันที่เช้าอันสดใสมาถึง โปรดมีความหวังอันเต็มเปี่ยม ให้กำลังใจตัวเอง มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ และบอกกับตัวเองว่า วันนี้จะเป็นวันที่ดีของเรา เราจะเป็นคนที่เข้มแข็งกว่าเมื่อวาน เรามาสู้กันใหม่นะ "ตัวเราเอง" เพราะ "โอกาสของเรามาถึงแล้ว"
 
บอมเบย์ แด่นักใช้ชีวิต

ขออนุญาติฝาก https://www.facebook.com/Baypacker.th ขอบคุณทุกท่านที่ซัพพอร์ตครับ
 
ผมรวมภาพบรรยากาศที่หมู่บ้านนี้ มาฝากกันครับ.....



เด็กผู้ชายสองคน เสื้อผ้ามอมแมม อากาศตอนนี้หนาวมาก แต่น้องใส่เสื้อตัวบางมาก



บรรยากาศ ณ หมู่บ้านแห่งนี้ ยังคงความธรรมชาติ



หนาวมากจนน้ำกลายเป็นน้ำแข็งเลย



เด็กผู้ชายคนนี้ เดินเข้ามาหาผม ขอเงินซื้อขนมและพาผมเดินทัวร์รอบหมู่บ้านของเขา



น้องเดินไปเจอใครก็บอกให้ผมซื้อขนมเลี้ยงคนละถุงสองถุง ผมชอบน้องเขามากนะ เขาแก่นเซี้ยวและกล้าหาญดี



เดินผ่านเห็นน้องร้องไห้อยากเข้าไปปลอบเขาจัง



เดินผ่านสวนแอบเปิ้ล แต่ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวเลยไม่มีผลให้เก็บกิน



ผู้คนในหมู่บ้านเลี่ยงเเกะ กำลังต้อนแกะลงไปกินหญ้าด้านล่าง



คอกแกะในหมู่บ้าน



น้องยื่นขนมให้ผมแกะให้ คงกลัวแตกและไม่ได้กิน



ผมเดินมาเจอโรงเรียนเล็ก ๆ กลางหมู่บ้าน ผมเหมาขนมแจกเด็กทุกคนเลย ขนมอินเดียราคาถูกมาก รวมแล้วผมเสียไม่กี่ร้อย แต่ทำให้ผมใจฟูทั้งวัน



เด็กผู้หญิงออกมานั่งตากแดด จะได้ไม่หนาวมาก



สาวน้อยยิ้มทักทายคนแปลกหน้าอย่างผม



บรรยากาศในหมู่บ้าน ยังคงมีความดิบและธรรมชาติ


ผมลาไปด้วยภาพสุดท้ายของหมู่บ้านเล็ก ๆ กลางหุบเขา เมืองมะนาลี ประเทศอินเดีย สวัสดีครับทุกท่าน