คือผมเป็นคนนึงที่มีเรื่องพลาดๆหลายเรื่องแต่เรื่องทที่ทำให้เศร้าซึมที่สุดคือขอพูดก่อนผมไม่ได้ใช้นามสมมุติแต่จะไม่เอ่ยถึงชื่อใครสักคนเดี๋ยวพลาดเขียนผิดผมเป็นคนมึนๆอยู่😀
คือสมัยตอนป.6-ม.1 ผมมีเพื่อน(ผู้หญิง)คนนึงคือผมไม่รู้จักนานหรอพึ่งรู้จักดีกว่าคือผมรู้จักเธอจากกิจกรรมวันเด็กคือผมกับเธอเจอกันที่กิจกรรมเพราะผมกะเธออยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มตัวแทนไปแสดงแล้วรู้จักจากการซ้อมแล้วผมได้ไปนั่งข้างสองต่อสอง แต่ผมแอบไปนั่งเพราะเป็นพวกอินโทรแต่ไม่อยากให้ใครรู้ เพื่อใครคิดสภาพที่ซ้อมไม่ออก คือมันจะเป็นห้องสมุดมินิแบบมีหนังสือครึ่งนึงห้องพักครูครึ่งแล้วจะมีตรงกลางไว้ซ้อมเพราะไม่ใครเข้าไปอ่านเพราะกลัวครูด่ากันเลยใช้เป็นที่ซ้อมได้แล้วตรงชั้นหนังสือจะมีเป็นล็อกๆใช่ไหมแล้วมันจะล็อกนึงติดกะโต๊ะอันนึงใหญ่ๆแล้วมีผ้าคลุมไว้ทำให้ไม่เห็นยกเว้นจะเดินไปใกล้ๆฟิวที่กินข้าวของคุณครูแล้วมันจะมี เบาะ วางที่พื้นจะไม่เจ็บเวลาล้มผมก็ไม่รู้มีทำไม555 แต่นั้นและแล้วมันนอนได้ไงสบายด้วยชอบไปนอนตรงนั้นกันแต่ตอนนนั้นเป็นช่วงพักเที่ยงเลยไม่ค่อยมีคนมาซัอม แล้วผมก็ไปนั่งข้างๆแล้วก็ชอบเพราะฟิวแบบผมทรงสาวแบดๆแล้วผมแพ้สาวแบบนี้แล้วไม่รู้จะทำไรผมเลยนอนเพราะนางก็อ่านหนังสือการ์ตูนอยู่แล้วอยู่ดีๆนางก็นอนคือผมนอนไม่หลับแต่นางหลับแล้วมากอดผมแล้วผมไม่รู้จะทำไรเพราะมีคนมาเยอะแล้วไงเลยยืนเรียกเพื่อนมานั่งด้วยนางจะนอนไม่หลับแต่นางหลับไม่พอแล้วเผลอมาโดนน้องชายผมแล้วน้องตื่นแต่ดวงดีครูเรียกมาซ้อมเลยรีบปลุกนางแล้วหลังจากเราเรื่องให้นางตอนนางหลับเลยขำกันแล้วเริ่มสนินขึ้นมาตีดนึง หลังจากจบวานก็นั่งข้างนางแล้วก็นั่งเล่นกันแต่ผมโคตรอายเพราะผมคุยกะผญน้อยแล้วก็เป็นพวกเก่งแต่แชทชีวิตจริงไม่กล้าคุยแล้วหลังจบงานก่อนนางกลับนางขอเฟสผมผมเลยให้ๆไปเพราะไม่ได้คิดไร พอกลับบ้านนางก็ทักมาแล้วก็คุยกันแบบกวนๆหยาบๆแล้วก็โทรกันก็เหมือนเดิมนางเลยป่วนหัวแล้ววางสายไปแล้วก็ไม่ได้คุยกันนานพอสมควรแต่พอเจอกันในชวจผมก็ค่อยคุยหวานกะนางขึ้นเลยๆ
โทรบ้างแชทบ้างนั่นคือแบบใครคิดก็ว่าคนคุยไม่ก็แฟนแต่ไม่ใช่ทั้งคู่แล้วเวลาก็ผ่านไปเลยๆโดยชีวิตผมไม่น่าเบื่อเหมือนแต่ก่อนเพราะกกลับก็คุยกะนางคุยกันทักวันคือคนคุยชัดๆแต่ดป็นแค่เพื่อนเพื่อนผมยังถามเลยว่าเพื่อนบ้านไหนถามกินข้าวยังแทบจะทุกวันมันแบบเพื่อนฟิวแฟนพูดง่ายใครคนนึงขอเป็นแฟนก็คือได้เป็นแต่ผมไม่ขอจนกลางเทอมผมกะนางก็ทะเลาะโดยที่ผมไม่ยอมรับผิดผมกะนางเลยเลิกคุยกันแบบไม่ใช้เดี๋ยวก็คุยกันใหม่ได้คือบล็อกกันเลยแล้วผมก็ทำกิจวัตรประจำวันตามปกติแต่ทุกอย่างไม่ปกติถ้าชวจคุยไหมก็คุยแต่น้อยกว่าจากที่น้อยอยู่แล้วปมเลยจะขอโทษแต่นางบล็อกไงไม่ใช่บล็อกธรรมดาคือบล็อกที่เฟสเลยสร้างแชทใหม่ก็ทักไม่ได้ผมเลยใช้มือถือเก่ามาสร้างเฟสแล้วก็ง้อแต่นางไม่ตอบจน ผมหมดหวังเลยไม่มีนางครึ่งเทอมเต็มๆโคตรเบื่อจนขึ้น ม.1ก็บังเอิญอยู่รรเดียวกันผมก็ดีใจมากแล้วนางก็กลับมาคุยกับผมจนผมกำลังจะขอนางผมได้เห็นว่านางมีแฟนแล้วเพราะกับมาคุยกับนางกลางๆเทอมแรกแล้วนางแฟนแล้วคือผมโคตรดิ่งผมไม่เคยคิดว่าชีวิตผมจะมีน้ำขึ้นท่วมบ้านแต่ผมไม่ตักผมไม่คิดเลยว่าผมไม่ตักจากสาวที่ดีทุกอย่างตอนนี้ไม่ทมีความหลงในนางแล้วจนปัจจุบันผมก็ยังโทษตัวเองว่าทำไมไม่ตักนํ้านั้นที่ขึ้นมา
ผมเลยอยากจะบอกว่าใครที่ตอนนี้มีเรื่องที่ค้ายๆผมให้รีบตักน้ำก่อนที่น้ำลดน้ำครับ
เรื่องโคตรจะพลาดสุดๆในชีวิต????
คือสมัยตอนป.6-ม.1 ผมมีเพื่อน(ผู้หญิง)คนนึงคือผมไม่รู้จักนานหรอพึ่งรู้จักดีกว่าคือผมรู้จักเธอจากกิจกรรมวันเด็กคือผมกับเธอเจอกันที่กิจกรรมเพราะผมกะเธออยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มตัวแทนไปแสดงแล้วรู้จักจากการซ้อมแล้วผมได้ไปนั่งข้างสองต่อสอง แต่ผมแอบไปนั่งเพราะเป็นพวกอินโทรแต่ไม่อยากให้ใครรู้ เพื่อใครคิดสภาพที่ซ้อมไม่ออก คือมันจะเป็นห้องสมุดมินิแบบมีหนังสือครึ่งนึงห้องพักครูครึ่งแล้วจะมีตรงกลางไว้ซ้อมเพราะไม่ใครเข้าไปอ่านเพราะกลัวครูด่ากันเลยใช้เป็นที่ซ้อมได้แล้วตรงชั้นหนังสือจะมีเป็นล็อกๆใช่ไหมแล้วมันจะล็อกนึงติดกะโต๊ะอันนึงใหญ่ๆแล้วมีผ้าคลุมไว้ทำให้ไม่เห็นยกเว้นจะเดินไปใกล้ๆฟิวที่กินข้าวของคุณครูแล้วมันจะมี เบาะ วางที่พื้นจะไม่เจ็บเวลาล้มผมก็ไม่รู้มีทำไม555 แต่นั้นและแล้วมันนอนได้ไงสบายด้วยชอบไปนอนตรงนั้นกันแต่ตอนนนั้นเป็นช่วงพักเที่ยงเลยไม่ค่อยมีคนมาซัอม แล้วผมก็ไปนั่งข้างๆแล้วก็ชอบเพราะฟิวแบบผมทรงสาวแบดๆแล้วผมแพ้สาวแบบนี้แล้วไม่รู้จะทำไรผมเลยนอนเพราะนางก็อ่านหนังสือการ์ตูนอยู่แล้วอยู่ดีๆนางก็นอนคือผมนอนไม่หลับแต่นางหลับแล้วมากอดผมแล้วผมไม่รู้จะทำไรเพราะมีคนมาเยอะแล้วไงเลยยืนเรียกเพื่อนมานั่งด้วยนางจะนอนไม่หลับแต่นางหลับไม่พอแล้วเผลอมาโดนน้องชายผมแล้วน้องตื่นแต่ดวงดีครูเรียกมาซ้อมเลยรีบปลุกนางแล้วหลังจากเราเรื่องให้นางตอนนางหลับเลยขำกันแล้วเริ่มสนินขึ้นมาตีดนึง หลังจากจบวานก็นั่งข้างนางแล้วก็นั่งเล่นกันแต่ผมโคตรอายเพราะผมคุยกะผญน้อยแล้วก็เป็นพวกเก่งแต่แชทชีวิตจริงไม่กล้าคุยแล้วหลังจบงานก่อนนางกลับนางขอเฟสผมผมเลยให้ๆไปเพราะไม่ได้คิดไร พอกลับบ้านนางก็ทักมาแล้วก็คุยกันแบบกวนๆหยาบๆแล้วก็โทรกันก็เหมือนเดิมนางเลยป่วนหัวแล้ววางสายไปแล้วก็ไม่ได้คุยกันนานพอสมควรแต่พอเจอกันในชวจผมก็ค่อยคุยหวานกะนางขึ้นเลยๆ
โทรบ้างแชทบ้างนั่นคือแบบใครคิดก็ว่าคนคุยไม่ก็แฟนแต่ไม่ใช่ทั้งคู่แล้วเวลาก็ผ่านไปเลยๆโดยชีวิตผมไม่น่าเบื่อเหมือนแต่ก่อนเพราะกกลับก็คุยกะนางคุยกันทักวันคือคนคุยชัดๆแต่ดป็นแค่เพื่อนเพื่อนผมยังถามเลยว่าเพื่อนบ้านไหนถามกินข้าวยังแทบจะทุกวันมันแบบเพื่อนฟิวแฟนพูดง่ายใครคนนึงขอเป็นแฟนก็คือได้เป็นแต่ผมไม่ขอจนกลางเทอมผมกะนางก็ทะเลาะโดยที่ผมไม่ยอมรับผิดผมกะนางเลยเลิกคุยกันแบบไม่ใช้เดี๋ยวก็คุยกันใหม่ได้คือบล็อกกันเลยแล้วผมก็ทำกิจวัตรประจำวันตามปกติแต่ทุกอย่างไม่ปกติถ้าชวจคุยไหมก็คุยแต่น้อยกว่าจากที่น้อยอยู่แล้วปมเลยจะขอโทษแต่นางบล็อกไงไม่ใช่บล็อกธรรมดาคือบล็อกที่เฟสเลยสร้างแชทใหม่ก็ทักไม่ได้ผมเลยใช้มือถือเก่ามาสร้างเฟสแล้วก็ง้อแต่นางไม่ตอบจน ผมหมดหวังเลยไม่มีนางครึ่งเทอมเต็มๆโคตรเบื่อจนขึ้น ม.1ก็บังเอิญอยู่รรเดียวกันผมก็ดีใจมากแล้วนางก็กลับมาคุยกับผมจนผมกำลังจะขอนางผมได้เห็นว่านางมีแฟนแล้วเพราะกับมาคุยกับนางกลางๆเทอมแรกแล้วนางแฟนแล้วคือผมโคตรดิ่งผมไม่เคยคิดว่าชีวิตผมจะมีน้ำขึ้นท่วมบ้านแต่ผมไม่ตักผมไม่คิดเลยว่าผมไม่ตักจากสาวที่ดีทุกอย่างตอนนี้ไม่ทมีความหลงในนางแล้วจนปัจจุบันผมก็ยังโทษตัวเองว่าทำไมไม่ตักนํ้านั้นที่ขึ้นมา
ผมเลยอยากจะบอกว่าใครที่ตอนนี้มีเรื่องที่ค้ายๆผมให้รีบตักน้ำก่อนที่น้ำลดน้ำครับ