อันนี้หนูอยากระบายจริงๆค่ะ
จากหลายกระทู้ที่ตั้งมาก็คือ...
อืมมม เรารู้สึกเลยว่าเราอ่ะ ไม่ควรโตมาเลยอ่ะ โดนหลอกง่าย ใครล่ออะไรมาก็เชื่อจนโดนหลอกเอาขโมยข้อมูลไปได้ง่ายๆ แล้วทีนี้ก็มานั่งมานอนเครียดจนรู้สึกว่า เออ เรามันโคตรภาระ โคตรจะไม่มีหัวคิด และหัวอ่อนสุดๆ ไม่น่าเกิดมาทำให้คนอื่นเขาลำบากด้วยเลย เราต้องมานั่งมานอนระแวงนู่นนี่นั่นจนจะเป็นประสาทและเริ่มที่จะไม่กล้าทำอะไรอีกต่อไปแล้ว เรากลัวทุกอย่างจนเริ่มไม่อยากออกไปข้างนอกหมกตัวอยู่แต่ในห้อง เจออะไรหรือเบอร์แปลกอะไรโทรมาคือวิตกจริตไปหมด
เรื่องพ่อแม่เราก็เครียด เรื่องหาเงินเราก็เครียด เรื่องเรียนเราก็เครียด ไหนจะเรื่องมิจฉาชีพที่ดันได้ข้อมูเราไปได้ทั้งปีก่อนและล่าสุด จนเรารู้สึกว่า เออ เรา
โคตรของโคตรความล้มเหลว ไม่เอาไหน เพื่อนคนอื่นเรียนจบและทำงานไป เราต้องมาเรียนใหม่เพราะนั่นไม่ใช่สายที่เราอยากเรียนจนได้อุตส่าห์มาเริ่มเรียนที่ใหม่ได้ แต่พอเรามาเจอปัญหาโดนหลอกแบบนี้มันยิ่งทำให้เราคิดแล้วคิดอีกจนหมกมุ่นกับมันและกลัวไปเสียทุกอย่าง และเรารู้สึกดิ่งลงๆพอเราคิดว่า หากมีคนแอบอ้างเราล่ะ? หากจู่ๆมีคนเอาชื่อเราไปฟ้องจนเกิดเรื่องแล้วเราจะทำยังไง จะหาเงินกับหลักฐานที่ไหนมาสู้? จนก็จน ชีวิตก็มีแต่หนี้ เรียนก็กู้ กยศ. เรียนเอา ตอนเรียน ม.เก่า เราก็เข้าภาวะซึมเศร้าจนเราดิ่งไม่เป็นอันทำอะไร และกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรบ้าๆอยู่ตลอด เมื่อก่อนเวลาเครียดเราก็ชอบทำร้ายตัวเองทั้งจิกทั้งกรีดให้ตัวเองรู้สึกเหมือนเป็นการลงโทษในชีวิตตัวเองไป
มาตอนนี้คือเอาแต่นอนกังวลนอนดิ่งอยู่กับเรื่องแบบนี้ พยายามจะสลัดออกไปจากหัวแต่พออยู่คนเดียวมันก็อดคิดมากไม่ได้จนอยากเอาหัวโขกให้ตายๆไปซะสักที จะได้จบๆกับปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากตัวเราเอง แต่เราก็ยังห่วงพ่อแม่กับน้องชายที่อายุห่างกันมาก แต่ใจเรามันก็อยากแบบอยากไปแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว มันทั้งเครียดและรู้สึกผิดกับการมีชีวิตให้มาเป็นภาระของพ่อกับแม่ เป็นที่น่าอับอายของญาติๆทุกคน และทำตัวได้น่าผิดหวังมากๆ เราไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เราไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนี้จริงๆ อย่างที่เขาว่าให้มันจบที่รุ่นหนูคงพอ คนโง่ๆแบบเรามันไม่น่าจะเกิดมาเลยจริงๆ🥲
ใครที่เข้ามาอ่านแล้วคิดว่าไร้สาระก็ขอโทษด้วยนะคะ🥲
รู้สึกเครียดจากการโดนหลอกบ่อยๆโดยมิจฉาชีพจนดิ่งจนไม่รู้จะยังไงแล้ว