อยากเล่าเฉยๆ ไม่รู้มีใครเป็นแบบเราบ้าง คือเราเป็นคนสนใจอยากเรียนโน่นเรียนนี่ ชอบสมัครคอร์สเรียนต่างๆ ตอนสมัครก็รู้สึกอยากเรียนเหลือเกิน แต่พอได้ไปเรียนแล้ว รู้สึกไม่ชอบ ไม่สนุก ก็ไม่ไปเรียนอีก ทิ้งคอร์สกลางคัน เราเป็นแบบนี้แทบทุกครั้งหลังจากเรียนจบมหาลัย (คือก่อนหน้านั้นเป็นคนขยันเรียนมาก แทบไม่เคยโดดเลย)
หลังจากเรียนจบมหาลัย เราสนใจอยากเรียนทั้งภาษา ศิลปะ กีฬา หรือป.ตรีใบที่สอง ด้วยความที่ทำงานแล้ว หาเงินเองได้ และอยู่ตัวคนเดียว พอนึกอยากเรียนอะไรก็สมัครเลย ก่อนสมัครก็อยากเรียนมาก แต่พอได้ไปลองเรียนจริงๆ แล้วรู้สึกไม่ชอบ หรือไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ก็จะไม่อยากไปเรียนอีก และไม่มีใครมาบังคับเคี่ยวเข็ญเราให้ไปเรียนเหมือนสมัยเด็กๆ พอเรานึกจะหยุดก็หยุดเลย ทนเรียนได้เต็มที่แค่ครึ่งคอร์ส (เคยไปลงเรียน ป.ตรีใบที่ 2 ไปเรียนได้แค่เทอมแรกก็เลิกแล้ว) และอีกปัจจัยนึงที่ทำให้เราเบื่อง่าย คือความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ทำให้เราไม่อยากทำอะไรอีกนอกจากพักผ่อน การที่ต้องไปเรียนอะไรเพิ่มในวันหยุดอีก เหมือนเป็นการทำลายเวลาพักผ่อนของเรา
ล่าสุดเราสมัครคอร์สเรียนภาษา ขนาดว่าเราสามารถเลือกจองวันเรียนเองได้ แถมราคาคอร์สก็แพงที่สุดเท่าที่เคยเรียนมา แต่เราก็เรียนได้แค่ครึ่งคอร์ส จากนั้นก็ไม่ไปอีก จนทางสถาบันโทรมาเตือนว่าคอร์สใกล้หมดอายุแล้ว อย่าลืมหาเวลาไปเรียนด้วย จริงๆเราก็เสียดายเงินค่าเรียนเหมือนกัน แต่เราไม่มีใจจะเรียนแล้ว ถึงไปก็แค่ไปนั่งฟังอาจารย์พูด ซึ่งสำหรับเรามันไม่ได้ประโยชน์อะไร เอาเวลานี้ไปใช้ทำอะไรผ่อนคลายอย่างการดูซีรีย์ ไปเที่ยว ไปเสริมสวย อะไรแบบนี้ดีกว่า 555
บางครั้งก็นึกสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงโตมาเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแบบนี้ (ใช้คำถูกไหม) ทั้งๆที่สมัยเรียนก็ขยันและตั้งใจเรียนสุดๆ และเราก็มีความฝันว่าอยากเรียนสูงๆ อยากจบ ป.โท หรือ ป.เอก แต่แค่เรียนคอร์สสั้นๆ เราก็เรียนไม่รอดซะแล้ว แล้วเราจะเรียน ป.โท หรือ ป.เอก ไหวเหรอ เราแปลกหรือเปล่า เข้าข่ายมีปัญหาทางจิตไหม ใครเป็นแบบเราบ้าง
สมัยเรียนเป็นคนขยันเรียนมาก แต่พอเรียนจบกลายเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
หลังจากเรียนจบมหาลัย เราสนใจอยากเรียนทั้งภาษา ศิลปะ กีฬา หรือป.ตรีใบที่สอง ด้วยความที่ทำงานแล้ว หาเงินเองได้ และอยู่ตัวคนเดียว พอนึกอยากเรียนอะไรก็สมัครเลย ก่อนสมัครก็อยากเรียนมาก แต่พอได้ไปลองเรียนจริงๆ แล้วรู้สึกไม่ชอบ หรือไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ก็จะไม่อยากไปเรียนอีก และไม่มีใครมาบังคับเคี่ยวเข็ญเราให้ไปเรียนเหมือนสมัยเด็กๆ พอเรานึกจะหยุดก็หยุดเลย ทนเรียนได้เต็มที่แค่ครึ่งคอร์ส (เคยไปลงเรียน ป.ตรีใบที่ 2 ไปเรียนได้แค่เทอมแรกก็เลิกแล้ว) และอีกปัจจัยนึงที่ทำให้เราเบื่อง่าย คือความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ทำให้เราไม่อยากทำอะไรอีกนอกจากพักผ่อน การที่ต้องไปเรียนอะไรเพิ่มในวันหยุดอีก เหมือนเป็นการทำลายเวลาพักผ่อนของเรา
ล่าสุดเราสมัครคอร์สเรียนภาษา ขนาดว่าเราสามารถเลือกจองวันเรียนเองได้ แถมราคาคอร์สก็แพงที่สุดเท่าที่เคยเรียนมา แต่เราก็เรียนได้แค่ครึ่งคอร์ส จากนั้นก็ไม่ไปอีก จนทางสถาบันโทรมาเตือนว่าคอร์สใกล้หมดอายุแล้ว อย่าลืมหาเวลาไปเรียนด้วย จริงๆเราก็เสียดายเงินค่าเรียนเหมือนกัน แต่เราไม่มีใจจะเรียนแล้ว ถึงไปก็แค่ไปนั่งฟังอาจารย์พูด ซึ่งสำหรับเรามันไม่ได้ประโยชน์อะไร เอาเวลานี้ไปใช้ทำอะไรผ่อนคลายอย่างการดูซีรีย์ ไปเที่ยว ไปเสริมสวย อะไรแบบนี้ดีกว่า 555
บางครั้งก็นึกสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงโตมาเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแบบนี้ (ใช้คำถูกไหม) ทั้งๆที่สมัยเรียนก็ขยันและตั้งใจเรียนสุดๆ และเราก็มีความฝันว่าอยากเรียนสูงๆ อยากจบ ป.โท หรือ ป.เอก แต่แค่เรียนคอร์สสั้นๆ เราก็เรียนไม่รอดซะแล้ว แล้วเราจะเรียน ป.โท หรือ ป.เอก ไหวเหรอ เราแปลกหรือเปล่า เข้าข่ายมีปัญหาทางจิตไหม ใครเป็นแบบเราบ้าง