ก็คือปิดเทอมนี้คุยกับแฟนแล้วว่าอยากให้ลูกชายมาเที่ยวเล่นที่กรุงเทพฯ แล้วคือเราเช่าห้องไว้อยู่ 1 ห้อง แต่น้องคนเล็กที่เป็นน้องสาวก็จะมาด้วย น้องสาวจะมาหางานทำพึ่งอายุครบ 18 แล้วซึ่งเด็กผู้หญิงอายุ 18 กับเด็กผู้ชายอายุ 14 ในความรู้สึกเรามันก็รู้สึกแปลกๆแหละค่ะถ้าให้เด็ก 2 คนเขาอยู่ห้องเดียวกัน แต่ที่เราอยู่กับแฟนลูกชายก็ไม่น่าจะมาอยู่ด้วยได้เพราะเป็นหอพักนักศึกษา ตัวเราเองก็แอบแอบไม่ได้โจ่งแจ้งว่าเข้ามาพักอยู่ด้วยกัน เรื่องของเรื่องก็คือ มันแอบนอยค่ะที่แบบเออตัวเราก็เช่าห้องอยู่นะ ทำไมถึงให้ลูกนอนไม่ได้เพราะตัวน้องสาวเองก็ไม่ยอมให้น้องอยู่ด้วยเช่นกัน เรื่องเพศก็เป็นอีกหนึ่งข้อ อีก 1 ข้อน้องสาวน่าจะอยากพาแฟนมานอนด้วย ซึ่งเราน้อยใจมากๆ ตอนที่เราอยากทำงานห้องเราหาเช่าเองเงินค่ามัดจำเราหาเองทางบ้านไม่เคยออกให้ แต่พอเป็นน้องสาวคือมีห้องมาให้อยู่ เคยคุยกับน้องแล้วว่าให้อยู่แค่ชั่วคราว เพราะตัวเราเองยังต้องใช้ห้องตัวเองอยู่อย่างเช่นเหตุการณ์นี้ลูกจะมาลูกก็ไม่มีที่นอน ยังต้องไปหาเช่าโรงแรมให้ลูกข้างนอกอีกทั้งๆที่ตัวเองมีห้องแล้วแทนที่จะได้ประหยัดเงิน น้อยใจค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ้านเรื่องที่ดินแม่ก็เคยพูดว่าจะไม่ให้อะไรเราเลย เคยคิดค่ะว่าจะเอาลูกมาเรียนที่กรุงเทพฯเลยดีไหมแต่เราก็สู้ค่าเทอมไม่ไหวดังนั้นก็เลยยังให้ลูกอยู่กับที่บ้านก่อน เมื่อลูกอยู่ที่บ้านกับแม่เราก็ยังต้องส่งเงินให้แม่ แต่การส่งเงินของเรานั้นเราส่งครึ่งนึงของเงินเดือนเราซึ่งเงินเดือนเรามันเหมือนต้นๆ แม่ไม่ค่อยพอใจมีการขอเงินบ่อยครั้งคือโอนครั้งเดียวไม่จบ เรามักจะถูกเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นเสมอที่เขาไปขายกีแล้วได้ดีกลับมา ในหัวตอนนี้มีแต่คำว่าน้อยใจน้อยใจน้อยใจ มีแต่คำว่าฉันจะถูกเอาเปรียบไปถึงเมื่อไหร่ หรือว่าเราคิดเยอะไปไหม แต่ว่าแม้แต่ห้องตัวเองที่เช่าไว้ฉันก็จะไม่มีเลยหรอ ต่อไปถ้าน้องไม่ย้ายออกเลยก็จะกลายเป็นฉันไม่มีอะไรเหมือนเดิม สุดท้ายอาจจะต้องเป็นตัวเองที่ต้องย้ายออกไปหาห้องใหม่อีกใช่ไหม น้อยใจจังเลยค่ะ เคยพูดเรื่องนี้กับแฟนบ้างนิดหน่อย แฟนก็บอกว่าก็ฉันจะซื้อบ้านไงเธอไม่ได้เป็นแฟนฉันหรอฉันไม่ได้เป็นคนของเธอหรอฉันเป็นคนของเธอบ้านก็ต้องเป็นของเธอด้วยสิ อันนี้ฟังแล้วก็ตื้นตันใจนิดหน่อยแต่ว่าเราไม่ได้มีทะเบียนสมรส เราไม่มีความรู้สึกมั่นคงหรือปลอดภัยอะไรเลย เรามีความรู้สึกว่าหลายสิ่งหลายอย่างเราต้องมีมันด้วยตัวเองถึงจะรู้สึกปลอดภัยถึงจะไม่ต้องกังวล มันเหมือนว่าตอนนี้สิ่งที่เรามีเป็นของตัวเองก็คือชีวิตของเราเท่านั้น ส่งเงินส่งเงินเอื้อเฟื้อคนที่บ้านตัวเองไม่มีเงินเก็บตัวเองไม่มีอะไรเลย เริ่มกลัวค่ะว่าตอนแก่มาจะอยู่ยังไง ลูกชายเคยพูดว่าตัวเองไม่ได้ชั่วถึงขนาดต้องทิ้งแม่หรอกน่า แต่เราก็รู้สึกว่าในอนาคตถ้าลูกแต่งงาน ลูกก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเองซึ่งเราไม่อยากไปก้าวก่ายวุ่นวายเป็นส่วนเกินของเขา เฮ้อคิดเยอะเกินไปหรือเปล่าคะ ไม่รู้จะไปบ่นที่ไหน บ่นตรงนี้ น่าจะไม่ได้กระทบใคร แล้วก็น่าจะมีคำแนะนำที่ดีใช่ไหมคะ เหนื่อยจังเลยอ่ะ