อา(ผู้หญิง) ของเรามีอาการทางจิตมาหลายปีแล้ว ที่ผ่านมาก็ไม่มีอาการหนักอะไรมาก แต่หลังจากเขาไปทำคีโมมา และรักษาตัวจนสามารถกลับมารักษาตัวเองต่อที่บ้านได้ อาการทางจิตของเขาก็หนักขึ้นมากเลยค่ะ
แต่เนื่องด้วยสภาพแวดล้อมในบ้านเราไม่ได้ดีมากด้วย เพราะมีการทะเลาะกันหนักมากบ่อยๆ
(รายละเอียดตรงทะเลาะนี่ยาวมาก พิมพ์เท่ารายงานก็ยังได้ ย่อๆคือ ในปัจจุบันพ่อ,อา และลุงทะเลาะกันหนักมาก และแยกของใช้ แยกครัว ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกัน ก็คือสงครามพี่น้องแท้ๆนั่นเองค่ะ) หรือก็โดนกดดันจากลุงหรือพ่อบ้างในหลายๆปีที่ผ่านมา
ตรงนี้เรารู้สึกว่านี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขามีอาการที่หนักขึ้นด้วย
แรกๆเราก็มีหงุดหงิดกับอาของเรามาก เพราะเขาชอบพูดอะไรไม่เป็นเรื่อง พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด ถามในสิ่งที่ไม่ควรจะถาม (ทุกวันนี้เขาก็ยังเป็น แต่เราก็เงียบๆไป หรือถ้าคำถามในตอบได้ก็ตอบไป)
เราพยายามทำความเข้าใจว่าเขาไม่ได้ปกติเหมือนแต่ก่อนแล้ว อาจมีอาการแบบนี้บ้างแหละ แต่ตอนนี้พฤติกรรมต่างๆของเขาทำให้เราแทบไม่อยากจะเข้าใจอะไรเขาแล้ว มีแต่ประสาทจะกินตัวเอง และเราเลือกที่จะอยู่เงียบๆไปแทน ขนาดเราอยู่เงียบๆ ไม่ได้ยุ่งอะไรกับเขามาก เขาก็พาลมาด่าเราหรือพูดถึงเราเสียๆหายๆให้คนอื่นฟัง รวมถึงพูดถึงคนในครอบครัวด่าพาลไปทั่ว
เขามีนิสัยชอบโทรศัพท์หาคนอื่นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ด้วยความที่เขาไปไหนมากไม่ได้เพราะร่างกายเดินไม่สะดวก เราอยากเข้าใจตรงนี้เพราะเขาคงเหงาและอยากหาใครสักคนคุยด้วย แต่ไอที่โทรแล้วยัดเยียดของที่บอกไปแล้วว่าไม่เอา พอบอกว่าไม่เอาไม่เป็นไร ก็มาน้อยใจตัดพ้อนี่มันไม่โอเคละ และยิ่งช่วงนี้ที่อาการทางจิตเขาหนัก มักโทรมาแล้วโทรมาด่าหรือพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ฟังไม่ออกด้วยซ้ำแล้วตัดสายไป โทรไปหาหลายๆคนทั้งเพื่อนบ้าน คนรู้จักหรืออื่นๆ จนบ้างทีเพื่อนบ้านเลือกที่จะไม่รับสายด้วยซ้ำ
ตอนเขาอยู่คนเดียวก็มีอาการคุยคนเดียวบ้าง หรือร้องไห้บ้าง ตอนที่ลุงออกไปซื้อของ แต่พอลุงกลับมาก็กลับมาเป็นปกติอย่างกับไม่ได้ร้องไห้หรือคุยอะไร
หลายๆครั้งเขามักขาดยา เพราะบางทียาหมด ทำให้มีอาการกำเริบบ่อยๆ ไม่นอนในหลายๆคืน หงุดหงิดโวยวายตอน4ทุ่ม เที่ยงคืน หรือตี4-ตี5 โวยวายชั่วโมงอยู่ โวยขู่จะฆ่าบ้าง โวยบ่นเรื่องรัฐบาลบลาๆ(ตอนฟังการเมืองเป็นอย่างงี้ทุกที โวยวายบ่นคนเดียวก็บ่นไป แต่ตะโกนลั่นบ้านกลางคืนตอนข้างบ้านหรือคนเขานอนกันก็ไม่ไหวนะ)
เสียงดังจนเราอยู่ชั้น3 ใส่หูฟัง ยังได้ยินเขาที่อยู่ชั้น1
หรือบางทีก็ไม่อยากกินยา เพราะเขาบอกว่าไม่อยากกินเพราะกินแล้วมือชา บ้างก็คิดไปว่าหมอจ่ายยามาให้เขาเป็นหนูลองยาเขา ไม่ต้องมาบังคับให้เขากิน
เขาไม่ชอบหาหมอ(ก็มีด่าหมอด้วยแหละค่ะ) แต่เขารู้ตัวนะคะว่าเขามีอาการแบบนี้ ขนาดนัดหมอเขายังบอกให้เลื่อนเลย หรือวันที่เขาอาการหนักมากแล้วที่บ้านอยากจะพาเข้าไปหาหมอเขาก็โวยวาย กรี๊ดไม่ยอมไปเด็ดขาด ไอเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมที่บ้าน(ไม่รวมเรา พี่ชายและพ่อ) ถึงยอมเขานักหนา เอะอะก็ปล่อยๆไป คือโดนสปอยจนเคยตัว ใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้
เรื่องจะประมาณนี้น่ะค่ะ เรียบเรียงไม่ถูกหรืองงก็ขออภัยด้วยนะคะ คือเรื่องมันเยอะมาก เราอยากจะเล่าหรือปรึกษาให้ใครลองแนะนำการรับมือแบบนี้มาตลอดเลย แต่พอเอาไปปรึกษากับใครก็จะได้แค่คำตอบว่าทนๆไปก่อน หรือไม่ต้องไปใส่ใจมาก จนเราไม่อยากจะปรึกษาอะไรเพิ่มเติมและได้แต่เก็บไว้กับตัวเอง
เราอยากอยากจะถามทุกคนว่าเราควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี?
ปกติยาจิตเวชหรือจิตเภทบางชนิดซื้อได้ตามร้านขายยาทั่วไปหรอ?
(ปกติเราเห็นว่าควรให้หมอเป็นคนจ่ายยาจะปลอดภัยกว่า แต่เราเห็นลุงบอกว่าออกไปซื้อยาเพิ่มตามร้านขายยาทั่วไป)
หรือใครมีประสบการณ์ที่มีคนในบ้านเป็นแบบเดียวกันหรือคล้ายกันก็มาแชร์กันได้นะคะว่าทุกคนรับมือยังไงกัน
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
คนในบ้านมีอาการทางจิต
แต่เนื่องด้วยสภาพแวดล้อมในบ้านเราไม่ได้ดีมากด้วย เพราะมีการทะเลาะกันหนักมากบ่อยๆ
(รายละเอียดตรงทะเลาะนี่ยาวมาก พิมพ์เท่ารายงานก็ยังได้ ย่อๆคือ ในปัจจุบันพ่อ,อา และลุงทะเลาะกันหนักมาก และแยกของใช้ แยกครัว ต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกัน ก็คือสงครามพี่น้องแท้ๆนั่นเองค่ะ) หรือก็โดนกดดันจากลุงหรือพ่อบ้างในหลายๆปีที่ผ่านมา
ตรงนี้เรารู้สึกว่านี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขามีอาการที่หนักขึ้นด้วย
แรกๆเราก็มีหงุดหงิดกับอาของเรามาก เพราะเขาชอบพูดอะไรไม่เป็นเรื่อง พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด ถามในสิ่งที่ไม่ควรจะถาม (ทุกวันนี้เขาก็ยังเป็น แต่เราก็เงียบๆไป หรือถ้าคำถามในตอบได้ก็ตอบไป)
เราพยายามทำความเข้าใจว่าเขาไม่ได้ปกติเหมือนแต่ก่อนแล้ว อาจมีอาการแบบนี้บ้างแหละ แต่ตอนนี้พฤติกรรมต่างๆของเขาทำให้เราแทบไม่อยากจะเข้าใจอะไรเขาแล้ว มีแต่ประสาทจะกินตัวเอง และเราเลือกที่จะอยู่เงียบๆไปแทน ขนาดเราอยู่เงียบๆ ไม่ได้ยุ่งอะไรกับเขามาก เขาก็พาลมาด่าเราหรือพูดถึงเราเสียๆหายๆให้คนอื่นฟัง รวมถึงพูดถึงคนในครอบครัวด่าพาลไปทั่ว
เขามีนิสัยชอบโทรศัพท์หาคนอื่นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ด้วยความที่เขาไปไหนมากไม่ได้เพราะร่างกายเดินไม่สะดวก เราอยากเข้าใจตรงนี้เพราะเขาคงเหงาและอยากหาใครสักคนคุยด้วย แต่ไอที่โทรแล้วยัดเยียดของที่บอกไปแล้วว่าไม่เอา พอบอกว่าไม่เอาไม่เป็นไร ก็มาน้อยใจตัดพ้อนี่มันไม่โอเคละ และยิ่งช่วงนี้ที่อาการทางจิตเขาหนัก มักโทรมาแล้วโทรมาด่าหรือพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ฟังไม่ออกด้วยซ้ำแล้วตัดสายไป โทรไปหาหลายๆคนทั้งเพื่อนบ้าน คนรู้จักหรืออื่นๆ จนบ้างทีเพื่อนบ้านเลือกที่จะไม่รับสายด้วยซ้ำ
ตอนเขาอยู่คนเดียวก็มีอาการคุยคนเดียวบ้าง หรือร้องไห้บ้าง ตอนที่ลุงออกไปซื้อของ แต่พอลุงกลับมาก็กลับมาเป็นปกติอย่างกับไม่ได้ร้องไห้หรือคุยอะไร
หลายๆครั้งเขามักขาดยา เพราะบางทียาหมด ทำให้มีอาการกำเริบบ่อยๆ ไม่นอนในหลายๆคืน หงุดหงิดโวยวายตอน4ทุ่ม เที่ยงคืน หรือตี4-ตี5 โวยวายชั่วโมงอยู่ โวยขู่จะฆ่าบ้าง โวยบ่นเรื่องรัฐบาลบลาๆ(ตอนฟังการเมืองเป็นอย่างงี้ทุกที โวยวายบ่นคนเดียวก็บ่นไป แต่ตะโกนลั่นบ้านกลางคืนตอนข้างบ้านหรือคนเขานอนกันก็ไม่ไหวนะ)
เสียงดังจนเราอยู่ชั้น3 ใส่หูฟัง ยังได้ยินเขาที่อยู่ชั้น1
หรือบางทีก็ไม่อยากกินยา เพราะเขาบอกว่าไม่อยากกินเพราะกินแล้วมือชา บ้างก็คิดไปว่าหมอจ่ายยามาให้เขาเป็นหนูลองยาเขา ไม่ต้องมาบังคับให้เขากิน
เขาไม่ชอบหาหมอ(ก็มีด่าหมอด้วยแหละค่ะ) แต่เขารู้ตัวนะคะว่าเขามีอาการแบบนี้ ขนาดนัดหมอเขายังบอกให้เลื่อนเลย หรือวันที่เขาอาการหนักมากแล้วที่บ้านอยากจะพาเข้าไปหาหมอเขาก็โวยวาย กรี๊ดไม่ยอมไปเด็ดขาด ไอเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมที่บ้าน(ไม่รวมเรา พี่ชายและพ่อ) ถึงยอมเขานักหนา เอะอะก็ปล่อยๆไป คือโดนสปอยจนเคยตัว ใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้
เรื่องจะประมาณนี้น่ะค่ะ เรียบเรียงไม่ถูกหรืองงก็ขออภัยด้วยนะคะ คือเรื่องมันเยอะมาก เราอยากจะเล่าหรือปรึกษาให้ใครลองแนะนำการรับมือแบบนี้มาตลอดเลย แต่พอเอาไปปรึกษากับใครก็จะได้แค่คำตอบว่าทนๆไปก่อน หรือไม่ต้องไปใส่ใจมาก จนเราไม่อยากจะปรึกษาอะไรเพิ่มเติมและได้แต่เก็บไว้กับตัวเอง
เราอยากอยากจะถามทุกคนว่าเราควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี?
ปกติยาจิตเวชหรือจิตเภทบางชนิดซื้อได้ตามร้านขายยาทั่วไปหรอ?
(ปกติเราเห็นว่าควรให้หมอเป็นคนจ่ายยาจะปลอดภัยกว่า แต่เราเห็นลุงบอกว่าออกไปซื้อยาเพิ่มตามร้านขายยาทั่วไป)
หรือใครมีประสบการณ์ที่มีคนในบ้านเป็นแบบเดียวกันหรือคล้ายกันก็มาแชร์กันได้นะคะว่าทุกคนรับมือยังไงกัน
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ