ฝนหยุดตก ร่มก็รก พกไม่ไหว
ทุกคราไป ไม่นึกถึง จึงวางอยู่
ไม่เมียงมอง จ้องมา หาแลดู
ร่มคุดคู้ อยู่ในซอก ช้ำชอกใจ
แต่คราใด ฝนกระหน่ำ คำรนฟ้า
คนก็หา ร่มมากาง อย่างรักใคร่
ไม่มีร่ม ตัวผมนี้ คงเปียกไป
โอ้ร่มจ๋า น่ารักไซร้ ไร้เทียมทาน
จะเปรียบปาน คนมีค่า เวลาเมื่อ
อยากให้เรา ช่วยเหลือ เกื้อกูลขาน
ยามสำเร็จ เสร็จธุระ จะไม่นาน
อันตรธาร คร้านจะมา หาแม้เงา .....
เมื่อฝนหยุดตก