สวัสดีคะ เราชื่อจ๋า อายุ31 เรากำลังจะพูกค..อ
คือเราคิดมาหลายครั้งแล้วว่าแบไหนทรมานน้อยที่สุด ไม่มีใครเชื่อเรา ทุกครั้งที่ของหาย จะเป็นเราทุกครั้ง ไม่มีใครเชื่อ วันที่17กัยยายน2567 เป็นวันเกิดเรา คืนนั้นเราอยากกินมาม่า ก่อนออกไป น้าโทรมาบอกแม่ว่าทองหายเงินหาย ทั้งหมด ต่อมาวันที่18 กันยายน2567 น้องสาวเราไปแจ้งความ ว่าเราลักทรัพย์ พอไปถึงสน. เรายอมรับกับตร.ตรงๆว่าเราหยิบไป1เส้น50สตาง เพราะน้องวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ซึ่งวันนั้นเป็นวันเผาศพตา ทุกคนกำลังเก็บของล้างของ เราขึ้นมาเอาของบนบ้าน เราเห็นตลับทองวางอยู่มองไปรอบๆมีสัปเร่อกับคนอื่นแต่เราจำไม่ได้ว่าใคร เรามองซ้ายมองขวา เราก็หยิบใส่กระเป๋าแล้วก็ลืมไปว่าจะเอาไปคืน นั่นแหละ ตลับทองเรานอนทับอยู่3เดือนจนกระทั่ง เราจำเป็นต้องใช้เงิน แต่เราไม่ได้มีเจตนาจะเอาเยอะ เรากะว่าพ่อโอนเงินมาจะไปเอาคืน เราจำเป็นต้องเอาเงินมาซื้อปุ๋ยซื้อยาซื้อของเกษตร ข้าวรอไม่ได้ช่วงนั้นฝนกำลังมาต้องรีบใส่ แต่พอมาวันนี้ กลับไม่มีคนเชื่อว่าเราไม่ได้เอาที่เหลือคือ4บาทไปดับเงินสดจำนวนหนึ่ง เพิ่มเติมคือน้องสาวเราอยู่บ้านทุกวัน ถ้าน้องไม่อยู่แม่น้องก็อยู่ แฟนเราช่วยคิดช่วยนั่นนี้ แต่แม่เราพูดทุกอย่างเหมือนอยากให้ติดคุก เรากับแฟนช่วยกันหาหลักฐานที่อยู่นู้นนั้น แต่กลับแม่เรา อธิบาย นี่นั้น จะให้เรายอมรับอย่างเดียวถ้าเอาไปก็บอกแม่ตรงๆ เพิ่มเติมเราเป็นหนี้เพื่อนเกือบแสนหรือแสนบวกๆมีหนี้รายวันรายอาทิต หนี้บัตรเครดิตจนต้องโดนบังคับคดีอยู่ ถ้าเราเอาไปจริงๆเราคงหมดหนี้ไปแล้ว ตัวเราก็มีปัญญาซื้อทอง ซื้อแล้วก็ขายเวลาจำเป็นหลายครั้งถูกหวยก็ซื้อ ซื้อก็ขาย แต่ก่อนเรากินยานอนหลับของคนเก่าที่รักษาที่จิตรเวชศาสตร์ ที่เรากินเพราะเรานอนไม่หลับ พอไม่หลับเราก็คิดว่าตายยังไงไม่ให้ทรมาน คิดมาตลอด จนต้องโน๊ตระบายความในใจคือจดหมายลาตาย ทุกวันนี้เราคิดแต่จะหาเงินจากไหนมาจ่ายรายวัน จะบิดก็ไม่อยากทำ เราเครียดมาก เราไม่ไหวแล้ว ยิ่งตอนนี้แหนก็เริ่มไม่เชื่อใจอีก ขอบคุณที่อ่านคะ
เป็นหนี้รายวันเพราะทำเกษร
คือเราคิดมาหลายครั้งแล้วว่าแบไหนทรมานน้อยที่สุด ไม่มีใครเชื่อเรา ทุกครั้งที่ของหาย จะเป็นเราทุกครั้ง ไม่มีใครเชื่อ วันที่17กัยยายน2567 เป็นวันเกิดเรา คืนนั้นเราอยากกินมาม่า ก่อนออกไป น้าโทรมาบอกแม่ว่าทองหายเงินหาย ทั้งหมด ต่อมาวันที่18 กันยายน2567 น้องสาวเราไปแจ้งความ ว่าเราลักทรัพย์ พอไปถึงสน. เรายอมรับกับตร.ตรงๆว่าเราหยิบไป1เส้น50สตาง เพราะน้องวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ซึ่งวันนั้นเป็นวันเผาศพตา ทุกคนกำลังเก็บของล้างของ เราขึ้นมาเอาของบนบ้าน เราเห็นตลับทองวางอยู่มองไปรอบๆมีสัปเร่อกับคนอื่นแต่เราจำไม่ได้ว่าใคร เรามองซ้ายมองขวา เราก็หยิบใส่กระเป๋าแล้วก็ลืมไปว่าจะเอาไปคืน นั่นแหละ ตลับทองเรานอนทับอยู่3เดือนจนกระทั่ง เราจำเป็นต้องใช้เงิน แต่เราไม่ได้มีเจตนาจะเอาเยอะ เรากะว่าพ่อโอนเงินมาจะไปเอาคืน เราจำเป็นต้องเอาเงินมาซื้อปุ๋ยซื้อยาซื้อของเกษตร ข้าวรอไม่ได้ช่วงนั้นฝนกำลังมาต้องรีบใส่ แต่พอมาวันนี้ กลับไม่มีคนเชื่อว่าเราไม่ได้เอาที่เหลือคือ4บาทไปดับเงินสดจำนวนหนึ่ง เพิ่มเติมคือน้องสาวเราอยู่บ้านทุกวัน ถ้าน้องไม่อยู่แม่น้องก็อยู่ แฟนเราช่วยคิดช่วยนั่นนี้ แต่แม่เราพูดทุกอย่างเหมือนอยากให้ติดคุก เรากับแฟนช่วยกันหาหลักฐานที่อยู่นู้นนั้น แต่กลับแม่เรา อธิบาย นี่นั้น จะให้เรายอมรับอย่างเดียวถ้าเอาไปก็บอกแม่ตรงๆ เพิ่มเติมเราเป็นหนี้เพื่อนเกือบแสนหรือแสนบวกๆมีหนี้รายวันรายอาทิต หนี้บัตรเครดิตจนต้องโดนบังคับคดีอยู่ ถ้าเราเอาไปจริงๆเราคงหมดหนี้ไปแล้ว ตัวเราก็มีปัญญาซื้อทอง ซื้อแล้วก็ขายเวลาจำเป็นหลายครั้งถูกหวยก็ซื้อ ซื้อก็ขาย แต่ก่อนเรากินยานอนหลับของคนเก่าที่รักษาที่จิตรเวชศาสตร์ ที่เรากินเพราะเรานอนไม่หลับ พอไม่หลับเราก็คิดว่าตายยังไงไม่ให้ทรมาน คิดมาตลอด จนต้องโน๊ตระบายความในใจคือจดหมายลาตาย ทุกวันนี้เราคิดแต่จะหาเงินจากไหนมาจ่ายรายวัน จะบิดก็ไม่อยากทำ เราเครียดมาก เราไม่ไหวแล้ว ยิ่งตอนนี้แหนก็เริ่มไม่เชื่อใจอีก ขอบคุณที่อ่านคะ