เราเป็นคนนึงที่เมื่อเจอคนรู้จักมีปัญหาในชีวิตคู่ หรือปัญหาครอบครัวมักจะถามไถว่าเกิดไรขึ้น โดยถามทั้ง 2 ฝ่าย เพื่อหามุมมองและสาเหตุของแต่ละฝั่งโดยไม่ฟังความข้างใดข้างนึง และช่วยเกลี่ยปัญหาของแต่ละฝ่ายว่าผิดกันด้วยเรื่องอะไร อะไรเป็นสาเหตุจุดเริ่มต้น ซึ่งบางครั้งปมมาเท่ามด โดยมีจุดประสงค์เดียวว่าไม่อยากเห็นคนดีๆเค้าเลิกกัน ทะเลาะกัน ผิดใจกัน

แต่ในขณะเดียวกันมุมส่วนใหญ่ที่เราเห็น เพื่อนฝูง ญาติพี่น้อง กลับไม่เป็นคนกลาง บอกฝั่งผู้ถูกกระทำได้แค่ว่าใจเย็นๆ ทั้งที่รู้ถึงสาเหตุแล้ว และรู้ว่าฝั่งผู้กระทำนั้นผิด (หรือที่แย่คือโทษฝั่งผู้ถูกกระทำเลยว่าผิด กล่าวหาว่างี้เง้า งอแง อารมณ์ร้อน โดยไม่สนสาเหตุเลย) แต่กลับไม่ตักเตือนผู้กระทำว่าอย่าทำแบบนี้อีก แก้ไข ปรุงปรุงนิสัยใหม่ซะ เพื่อให้ชีวิตคู่เค้าไปต่อกันได้ ด้วยเหตุเพราะเกรงใจ เข้าข้าง กลัวผิดใจกันกับผู้กระทำ บลาๆๆๆ....โดยไม่สนความรู้สึกผู้ถูกกระทำเลยด้วยซ้ำ แต่กลับนั่งมองเค้าไม่เข้าใจกันไปเรื่อยๆ และสุดท้ายอาจจะจบที่เลิกกัน ทั้งที่ก็รู้ว่าฝั่งผู้ถูกกระทำนิสัยดีมากๆ

หรือเช่นในกรณีที่ครอบครัวหนึ่งพี่น้อง 3 คนลูกชายคนโตนิสัยไม่ดี แม่ไม่กล้าว่า(แต่เคยตักเตือนไปบ้าง) น้องคนกลางเห็นแต่ก็ไม่อยากพูด มีแต่น้องคนเล็กที่ทั้งบ่นทั้งด่ายันปัจจุบัน โดยมีเสียงน้องคนเล็กคนเดียวเท่านั้น เพียงเพื่ออยากให้พี่ชายเป็นคนดี

ทั้ง 2 กรณีนี้ เราแค่สงสัยว่าเมื่อคนนึงพยายามไกล่เกลี่ยอย่างเป็นกลาง อีกคนพยามตักเตือนอยู่เป็นประจำ ทำไมคนอื่นๆถึงไม่หวังดีช่วยกันพูดช่วยกันบอกกล่าวตักเตือนด้วยว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด เพื่อให้รู้สึกว่าไม่ได้มีแค่คนเดียวที่มองเขาเป็นนิสัยแบบนั้น แต่คนอื่นอีกเค้าก็เห็นความผิดแบบนั้นเช่นกัน เหมือนกับว่าใช้เสียงหมู่มากเพื่อเปลี่ยนคนคนนึงให้ดีขึ้นหนะค่ะ