พ่อแม่

รู้สึกเกลียดขยะแขยง  ^{ไม่อยากอยู่ใกล้}  

รักลูกก็ไม่เท่ากัน  ขี้เกียจทำงาน อยากให้ลูกเลี้ยง มีลูกก็เพื่อให้มาเลี้ยงตัวเอง

ด่าเราด้อยค่าเรา ทำดีด้วยก็ไม่เคยเห็นค่า  พูดจาก็ไม่ดี  ปาก...

เอาแต่นอนดูทีวี   ไม่ทำงานแต่บ้านช่องก็ไม่ดูแล

ที่ที่บ้านมีปัญหาการเงินก็เพราะพ่อไม่ทำงานทำการ เอาแต่นอนดูทีวี  

แล้วพี่น้องคนอื่นก็มาลงที่เรา  กลายเป็นว่าเราผิด  ซึ่งตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กมหาลัย เรียนก็หนัก  ไม่มีใครเลย  คนที่บ้านก็ไม่ได้สนใจไม่ได้ใส่ใจอะไรเรา

ทั้งที่จริงแล้วคนเห็นแก่ตัวคือพี่สาวเรา  ที่เป็นหลักได้แล้ว แต่ขี้เกียจส่งเสียดูแลพ่อแม่

เราก็เข้าใจได้ เพราะพ่อแม่เป็นแบบนี้

แต่พี่เราได้เปรียบคือ เกิดห่างจากเรา 10 ปี สมัยพ่อยังหาตังได้อยู่ เขาเลยไม่ได้เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่ตอนเรียน

แต่แม่กับพ่อกลับมาว่าเราหาว่าเราอกตัญญู  ทั้งที่พ่อแม่ืก็แทบจะ provide อะไรให้เราไม่ได้  ไม่เคยขอเรียนพิเศษ แต่สอบได้เพราะความพยายามของตัวเอง  ก้โดนด่าว่าเรียนเก่งแต่เอาตัวไม่รอด

ตอนป่วยก้อไม่มีใครสนใจ ต้องนอนรอให้ตัวเองพอเดินได้ถึงจะไป ซื้อยากินได้

ตอนป่วยทำงานไม่ได้ก้อให้กินแต่กับข้าวเหลือๆ

บ้านเราชอบกินกับข้าวเหลือ  ใช้ไฟเปลืองก่อมาโทษเรา ทั้งที้ราแทบจะไม่ได้อยู่บ้าน 

แล้วก้อชอบไล่เราออกไปข้างนอก ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไร  หวงของกินของใช้  แต่พอเรามีงานทำก็ทำเป็นมาปบ่งให้เรา

เราเกลียดและขยะแขยงมาก ถึงจะมาทำดีตอนนี้   มันก็คือไม่จริงใจ  เพราะจะเอามาอ้างเสมอว่า ทำดีด้วยก้อควรให้เงิน ไม่งั้นก้อด่าเราว่าเนรคุณ

พ่อแม่เราแขนขาครบ ร่างกายแข็งแรงแต่ขี้เกียจ ทั้งทำงานทั้งการเรียน   แล้วแบบอยากใช้ชีวิตให้มีความสุข  แนวทางของเขาคือไม่ต้องทำอะไรเลยคือจะมีความสุข