ตอนนั้นยังเด็กมากตามองดูแต่ทีวีมือก็กินขนมไม่ทันเห็นหมาที่นอนอยู่เลเผลอเหยียบน้องไปน้องอายุแค่2เดือน แต่พอตอนรู้ว่าเหยียบเราไม่กล้าบอกใครเลบให้พ่อกับแท่พาน้องไปหาหมอเรารู้ากผิดไม่ได้เจตนาจะทำน้องตาย หาร้านหมอทุกร้านปิดหมดพอเจอร้านหมอบอกช่วยน้องไท่ได้น้องเด็กเกินไป รู้สึกผิดมากจนถึงทุกวันนี้ไม่กล้าบอกแม่หรือใครเลยทำได้แต่โทษตัวเอง หนูบาปมากไหมคะทำไงน้องถึงจะอโหสิให้เราเป็นครีกหมาแต่ดันทำหมาตายเองรู้สึกผิดมากๆค่ะ ติดมาตลอด10ปีว่าเป็นความผิดเราแต่ทำบุญให้น้องอยู่นะคะตอนน้องตาย1ปีแรกๆหลังจากนั้นมันก็ลืมบ้างพอนึกขึ้นได้ก็ววดมนแผ่เมตตาแจ่ก็ยังเป็นตราบาปในใจ