คือในมุมของเรานะ

เราเป็นคนสีหน้าออก แบบโดนด่าโดนบ่นก็หน้าออกเลยอ่ะ เป็นแบบนี้มาตลอด แล้วเวลาโดนบ่นเราก็จะอธิบายว่าไม่ใช่นะมันเป็นแบบนี้แบบนี้ แต่ก็โดนด่าว่าเถียง เราโดนพี่ชายทำร้ายร่างกายบ่อย เราบอกแม่ แม่ก็เฉย แต่คือแม่ไม่เห็นกับตางะ้นว่าพี่ทำเรา เราอยู่บ้านนี้อ่ะ เราอึดอัดมากกไปไหนก็ไม่ได้อยู่แต่บ้าน เหมือนนกน้อยในกรงอ่ะ อุาย24แล้วแต่ก็ยังไปไหนไม่ได้ เป็นต้น
แล้วเรามีแฟน แฟนเรามาบ้านครั้งแรก คือเรารู้อยู่แล้วแหละว่าถ้าแฟนกลับไปเราจะโดนอะไรบ้าง ก็เช่น อย่างที่บอกว่าเราถ้าโดนด่าหรือบ่นหน้าออก ก็เป็นแบบนี้ปกติ แต่พอแฟนเรามาแล้วกับไป เรื่องปกติของเรากลายเป็นผิดไปหมด ทุกเรื่อง แล้ววันนี้พี่เราตบเราต่อหน้าแม่ แม่กับเฉยแบบเฉยจริงๆอ่ะ โดนตบเราไม่ได้เจ็บเท่าแม่ไม่ได้สนใจเลยนะแถมยังด่าเราต่อ ไล่ให้เราหนีตามแฟนไป คือแบบ อะไรอ่ะ ทำดีแค่ไหนก็โดน
อธิบาย=การเถียง
เงียบ=ผิด

เรากำลังเครียดว่าถ้าไปอยู่กับแฟน
ก็ต้องตัดขาดกับคนที่บ้านไปเลย คือแฟนโอเคแหละที่เราจะไปอยู่ด้วย
แต่นางก็บอกว่าให้คุยกับไปตรงเลยว่าทนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้วนะ แต่เราไม่กล้าเผชิญหน้าเพราะรู้อยู่แล้วว่า เราคงโดนด่า โดนตบอีก เราไม่อยากแบบถ้าเราไปอยู่กับแฟนแล้วมีปัญหาตามมา แต่เราก็ไม่กล้าที่จะ เผชิญหน้า หรือเราต้องอดทดแบบนี้ต่อไป หรือหนีไปเลยไม่ต้องสนใจอะไร