เราอายุ 22 แล้วค่ะ มันอาจจะมองว่ายังไม่โตหรอกแค่ 22 แต่เรามองกว้างกว่านั้น ในขณะที่คนรอบข้างต่างได้ทำตามความฝันของตัวเอง เดินทางที่อยากเดิน แต่เราทำได้แค่อยู่บ้าน เหตุผลมันก็เพราะเราโตมาพ่อก็เลี้ยงมาอย่างดีตั้งแต่เด็ก พูดง่ายๆคือพ่อกับแม่ไม่ให้ออกจากบ้านเลย มีออกบ้านแค่ไปเรียน หรือไม่ก็ไปกับพ่อแม่ เรื่องนี้ฝังหัวมาตั้งแต่เด็กว่าเราไม่มีสิทธิออกจากบ้านไปเที่ยว ไปไหนกับเพื่อน ปัจจุบัน อยู่แต่บ้านค่ะ ไปไหนไม่ได้ ช่วงหลังพ่อเปิดใจพึ่งจะให้ไปทำงาน แต่แม่ก็ดันมาล้มป่วย ทำให้เรียนมาหลายๆปี สรุปต้องมาอยู่บ้านเลี้ยงแม่เฉยๆ เราที่โตแล้วและรู้ภาระหนี้สินของครอบครัวไปด้วย ก็เริ่มคิดมาก น้อยใจชีวิต ตลอดเวลาที่ผ่านมา ช่วง 5-6 ย้อนหลัง เราอยากได้ความเป็นส่วนตัวจากครอบครัวค่ะ ที่อยากหาทางแก้ไข หรือหาทางออกที่จะได้เลิกปวดหัวคือ ห้องนอนก็ไม่ส่วนค่ะ โตแล้วนะคะ จะนอนก็มีเสียงแม่ ทำไรก็มีเสียงแม่ ไปไหนก็ไม่ได้ จะหนีไปนอนที่อื่นก็ไม่ได้ เป็นแบบนี้มาก่อนแม่จะป่วยซะอีก หมดจริงๆค่ะ หมดทางออกว่าจะทำยังไง ต้องมองแบบไหนถึงจะเข้าใจ ว่าทำไมถึงไม่มีอิสระ ขอมุมมองดีๆหน่อยค่ะ ไม่อยากเป็นซึมเศร้า ทุกวันนี้ไม่มีเพื่อน ไม่ได้ไปไหน อยู่แบบนี้มานาน คิดมากสุดๆ อยากไปทำงาน ยอมเหนื่อย ดีกว่าโดนจับผิดจากครอบครัวตลอดเวลา