เจอหนังสือเล่มหนึ่งมาชื่อเรื่องว่าอายุ19มีครั้งเดียวผมอยากมาเล่าให้เพื่อนๆพี่ๆฟังนะครับ
สวัสดีครับผมชื่อนนทครับตอนนี้ผมจะอายุ20แล้วครับผมจะบอกว่า ย้อนไป 1 ปีก่อนตอนผมจะอายุ 19ผมคิดว่าปีนี้มันคงจะเป็นปีที่โชคดีสำหรับตัวผม ทำไมถึงผมคิดอย่างนั้นเพราะก่อนวันจะเป็นวันครบรอบวันเกิดผมผมได้เจอเพื่อนที่เรียนด้วยกันโดยความบังเอิญทำไมถึงบังเอิญเหรอก็เพราะตอนตอนนั้นผมกำลังนอนเล่นอยู่แล้วอยู่ดีๆพ่อผมก็ให้ไปซื้อเหล้าตอนแรกผมจะไม่ไปแล้วผมจะให้น้องชายเราไปซื้อแทนแต่อยู่ดีๆผมก็ออกไปซื้อเฉยเลยพอไปถึงร้านค้าผมกลับได้เจอเพื่อนคนนั้นผมกลับจำความรู้สึกนั้นได้อย่างดีเลยมันเป็นความรู้สึกที่ว่าผมมีความสุขมากผมเจอเพื่อนคนนั้นผมยิ้มไม่หยุดเลยหลายๆคนสงสัยว่าทำไมถึงผมต้องมีความสุขขนาดนั้นก็เพราะว่าก่อนผมต้องไปที่วิทยาลัยผมรู้สึกผมยังปรับตัวที่วิทยาลัยยังไม่ได้และอีกอย่างหนึ่งคือผมยังปรับตัวกับเพื่อนที่วิทยายังไม่ได้เลยผมก็เลยดีใจที่ได้เจอเพื่อนคนนั้นมากๆแล้วผมก็ได้ชวนผมไปเตะบอลแล้วก็ชวนผมไปโรงเรียนเก่าในวันถัดไปพอถึงวันเกิดผมผมกับดีใจยิ่งกว่าเพราะว่าได้เจอเพื่อนที่ผมอยากเจอมากที่สุดวันเกิดของผมก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้สึกพิเศษกับวันเกิดผมเลยผมก็แค่รู้สึกเป็นวันนั้นๆเองไม่มีอะไรเลยแต่พอวันนั้นผมรู้สึกพิเศษสำหรับผมมากเลยผมไม่ได้อยากได้สิ่งของอะไรเลยแต่ผมแค่อยากเจอหน้าเพื่อนๆแค่นั้นเองแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วผมก็เลยมีความคิดว่าว่าปี่เป็นปีของเราแต่ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้เลยทำไมเหรอก็เพราะว่าพอเดือนถัดไปบ้านผมก็มีปัญหาเรื่องเงินอย่างมากณตอนนั้นเราก็รู้สึกเสียใจว่าทำไมเราถึงต้องมาถึงจุดนี้จุดที่ว่าเราไม่มีตังค์แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมจะช่วยยังไงณตอนนั้นคือผมก็ไม่มีคนที่ปรึกษาได้ด้วยเพราะผมรู้สึกว่าเรื่องเงินคือเรื่องใหญ่สำหรับทุกคนเราก็เลยไม่รู้จะทำยังไงดีแต่สุดท้ายบ้านเราก็ต้องตัดสินใจเลือกที่จะขายที่แทนณตอนนั้นผมรู้สึกเศร้ามากที่เราต้องตัดสินใจอย่างนั้นเพราะเราต้องมีเงินไว้ก่อนณตอนนั้นคือเราไม่มีเงินเลยพอถึงเดือนพฤศจิกายนผมรู้สึกว่าผมปรับตัวกับเพื่อนได้แล้วผมก็คิดว่าเรื่องแย่ๆมันคงผ่านไปแล้วณตอนนั้นคือผมมีความสุขมากในตอนนั้นผมก็รู้สึกชอบคนคนหนึ่งทำไมถึงผมชอบเพราะคนนั้นเขาน่ารักมากๆเลยผมจะบอกว่าเป็นครั้งแรกในที่ผมมองใครแล้วน่ารักมากๆสำหรับตัวผมเองแหละเพราะก่อนหน้านั้นผมไม่เคยมีความรักกับใครเลยแต่ว่าพอใครถามว่าผมชอบเขาไหมผมจะตอบว่าไม่เพราะว่าผมกลัวเขาจะเกลียดผมมากกว่าผมก็ตอบว่าไม่ชอบเขาพอเข้าเดือน 3 ผมเริ่มมีปัญหากับเพื่อนคนนั้นทำไมเหรอผมก็ไม่รู้สิแต่เหมือนเพื่อนคนนั้นเขาคงจะโกรธผมมากเลยไม่คุยกับผมเลยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจนะแต่อย่างน้อยผมก็ได้เจอคนที่ผมชอบอยู่พอเดือนถัดไปผมก็มีปัญหากับเพื่อนเรื่องงานผมยอมรับเลยช่วง 2-3 เดือนนั้นมันแย่สำหรับผมมากจนผมรู้สึกว่าไม่อยากเรียนอีกแล้วแต่ไม่ใช่ว่าผมก็ไม่มีเรื่องดีๆนะ ผมต้องขอบคุณพ่อแม่ยายายน้องชายแล้วก็น้าเพราะวันที่ผมไม่อยากพึ่งเพื่อนผมยังรู้สึกว่าผมยังมีพวกเขาอยู่โดยเฉพาะน้าที่ทำให้ผมได้คุยกับแม่ในรอบหลายปีผมจำได้ว่าวันนั้นที่ผมเจอน้าผมบ่นให้น้าฟังกับเพื่อนแต่น้าพูดคำนึงว่าไม่ต้องกลัวอะไรอยากได้อะไรหรืออยากให้มาช่วยอะไรก็บอกน้ากับแม่เขาได้ช่วยเราให้ได้แต่เขาขอให้เราสู้ๆแล้วเรียนให้จบแค่นั้นก็พอแล้วเดี๋ยวเขาซะพอร์ทให้แต่ในใจลึกๆผมก็ไม่อยากเรียนที่นั่นต่อแล้วพอผมกลัวพวกเขาจะผิดหวังในตัวผมหลังจากนั้นผมก็เริ่มหยุดเรียนบ้างมาเรียนบ้างพอเข้าสู่เดือน 7มีพี่คนนึงแนะนำให้ผมรู้จักคนหนึ่งเขาบอกให้ลองจีบเขาดิซึ่งตอนแรกมันก็เหมือนจะดีนะแต่ว่าผมแต่ว่าผมสุดท้ายก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเขาเลยทำไมผมถึงบอกว่าความสัมพันธ์มันไปกันไมได้เพราะพ่อแม่ของเขาไม่อยากจะมีแฟนผมก็เลยทำอะไรไม่ได้เลย
ถามว่าผมเศร้าไหมผมก็เศร้านะแต่รู้คำตอบนั้นอยู่แล้วพอหลังจากนั้นคนที่ผมชอบเขาทักมาชวนผมกินข้าวผมดีใจมากพอไปได้เรื่อยๆเราก็ไปเที่ยวด้วยกันมันทำให้ผมรู้สึกกลับมาชอบเขาอีกครั้งนึงเลยแต่ถามว่าสัมพันธ์ตอนนี้เป็นอยากไรบ้างผมได้บอกชอบเขาไปแล้ว เขาบอกผมว่าอย่าชอบเขาเลยเขายังตัดใจคนเก่าไม่ได้ซึ่งผมก็อยากถามเขากลับว่าพอจะมีโอกาสไหมผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะตอบยังไงนะนี่แหละช่วงอายุ 19ของผม ต่อจากนี้ผมไม่รู้ว่าอายุ20ผมจะโชคดีเรื่องความรักเรื่องอื่นๆไหมต้องมาดูกัน มีหนึ่งคำที่จะพูดกับตัวเองคือสู้ๆนะนนท
อายุ19มีครั้งเดียว
สวัสดีครับผมชื่อนนทครับตอนนี้ผมจะอายุ20แล้วครับผมจะบอกว่า ย้อนไป 1 ปีก่อนตอนผมจะอายุ 19ผมคิดว่าปีนี้มันคงจะเป็นปีที่โชคดีสำหรับตัวผม ทำไมถึงผมคิดอย่างนั้นเพราะก่อนวันจะเป็นวันครบรอบวันเกิดผมผมได้เจอเพื่อนที่เรียนด้วยกันโดยความบังเอิญทำไมถึงบังเอิญเหรอก็เพราะตอนตอนนั้นผมกำลังนอนเล่นอยู่แล้วอยู่ดีๆพ่อผมก็ให้ไปซื้อเหล้าตอนแรกผมจะไม่ไปแล้วผมจะให้น้องชายเราไปซื้อแทนแต่อยู่ดีๆผมก็ออกไปซื้อเฉยเลยพอไปถึงร้านค้าผมกลับได้เจอเพื่อนคนนั้นผมกลับจำความรู้สึกนั้นได้อย่างดีเลยมันเป็นความรู้สึกที่ว่าผมมีความสุขมากผมเจอเพื่อนคนนั้นผมยิ้มไม่หยุดเลยหลายๆคนสงสัยว่าทำไมถึงผมต้องมีความสุขขนาดนั้นก็เพราะว่าก่อนผมต้องไปที่วิทยาลัยผมรู้สึกผมยังปรับตัวที่วิทยาลัยยังไม่ได้และอีกอย่างหนึ่งคือผมยังปรับตัวกับเพื่อนที่วิทยายังไม่ได้เลยผมก็เลยดีใจที่ได้เจอเพื่อนคนนั้นมากๆแล้วผมก็ได้ชวนผมไปเตะบอลแล้วก็ชวนผมไปโรงเรียนเก่าในวันถัดไปพอถึงวันเกิดผมผมกับดีใจยิ่งกว่าเพราะว่าได้เจอเพื่อนที่ผมอยากเจอมากที่สุดวันเกิดของผมก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้สึกพิเศษกับวันเกิดผมเลยผมก็แค่รู้สึกเป็นวันนั้นๆเองไม่มีอะไรเลยแต่พอวันนั้นผมรู้สึกพิเศษสำหรับผมมากเลยผมไม่ได้อยากได้สิ่งของอะไรเลยแต่ผมแค่อยากเจอหน้าเพื่อนๆแค่นั้นเองแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วผมก็เลยมีความคิดว่าว่าปี่เป็นปีของเราแต่ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้เลยทำไมเหรอก็เพราะว่าพอเดือนถัดไปบ้านผมก็มีปัญหาเรื่องเงินอย่างมากณตอนนั้นเราก็รู้สึกเสียใจว่าทำไมเราถึงต้องมาถึงจุดนี้จุดที่ว่าเราไม่มีตังค์แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมจะช่วยยังไงณตอนนั้นคือผมก็ไม่มีคนที่ปรึกษาได้ด้วยเพราะผมรู้สึกว่าเรื่องเงินคือเรื่องใหญ่สำหรับทุกคนเราก็เลยไม่รู้จะทำยังไงดีแต่สุดท้ายบ้านเราก็ต้องตัดสินใจเลือกที่จะขายที่แทนณตอนนั้นผมรู้สึกเศร้ามากที่เราต้องตัดสินใจอย่างนั้นเพราะเราต้องมีเงินไว้ก่อนณตอนนั้นคือเราไม่มีเงินเลยพอถึงเดือนพฤศจิกายนผมรู้สึกว่าผมปรับตัวกับเพื่อนได้แล้วผมก็คิดว่าเรื่องแย่ๆมันคงผ่านไปแล้วณตอนนั้นคือผมมีความสุขมากในตอนนั้นผมก็รู้สึกชอบคนคนหนึ่งทำไมถึงผมชอบเพราะคนนั้นเขาน่ารักมากๆเลยผมจะบอกว่าเป็นครั้งแรกในที่ผมมองใครแล้วน่ารักมากๆสำหรับตัวผมเองแหละเพราะก่อนหน้านั้นผมไม่เคยมีความรักกับใครเลยแต่ว่าพอใครถามว่าผมชอบเขาไหมผมจะตอบว่าไม่เพราะว่าผมกลัวเขาจะเกลียดผมมากกว่าผมก็ตอบว่าไม่ชอบเขาพอเข้าเดือน 3 ผมเริ่มมีปัญหากับเพื่อนคนนั้นทำไมเหรอผมก็ไม่รู้สิแต่เหมือนเพื่อนคนนั้นเขาคงจะโกรธผมมากเลยไม่คุยกับผมเลยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจนะแต่อย่างน้อยผมก็ได้เจอคนที่ผมชอบอยู่พอเดือนถัดไปผมก็มีปัญหากับเพื่อนเรื่องงานผมยอมรับเลยช่วง 2-3 เดือนนั้นมันแย่สำหรับผมมากจนผมรู้สึกว่าไม่อยากเรียนอีกแล้วแต่ไม่ใช่ว่าผมก็ไม่มีเรื่องดีๆนะ ผมต้องขอบคุณพ่อแม่ยายายน้องชายแล้วก็น้าเพราะวันที่ผมไม่อยากพึ่งเพื่อนผมยังรู้สึกว่าผมยังมีพวกเขาอยู่โดยเฉพาะน้าที่ทำให้ผมได้คุยกับแม่ในรอบหลายปีผมจำได้ว่าวันนั้นที่ผมเจอน้าผมบ่นให้น้าฟังกับเพื่อนแต่น้าพูดคำนึงว่าไม่ต้องกลัวอะไรอยากได้อะไรหรืออยากให้มาช่วยอะไรก็บอกน้ากับแม่เขาได้ช่วยเราให้ได้แต่เขาขอให้เราสู้ๆแล้วเรียนให้จบแค่นั้นก็พอแล้วเดี๋ยวเขาซะพอร์ทให้แต่ในใจลึกๆผมก็ไม่อยากเรียนที่นั่นต่อแล้วพอผมกลัวพวกเขาจะผิดหวังในตัวผมหลังจากนั้นผมก็เริ่มหยุดเรียนบ้างมาเรียนบ้างพอเข้าสู่เดือน 7มีพี่คนนึงแนะนำให้ผมรู้จักคนหนึ่งเขาบอกให้ลองจีบเขาดิซึ่งตอนแรกมันก็เหมือนจะดีนะแต่ว่าผมแต่ว่าผมสุดท้ายก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเขาเลยทำไมผมถึงบอกว่าความสัมพันธ์มันไปกันไมได้เพราะพ่อแม่ของเขาไม่อยากจะมีแฟนผมก็เลยทำอะไรไม่ได้เลย
ถามว่าผมเศร้าไหมผมก็เศร้านะแต่รู้คำตอบนั้นอยู่แล้วพอหลังจากนั้นคนที่ผมชอบเขาทักมาชวนผมกินข้าวผมดีใจมากพอไปได้เรื่อยๆเราก็ไปเที่ยวด้วยกันมันทำให้ผมรู้สึกกลับมาชอบเขาอีกครั้งนึงเลยแต่ถามว่าสัมพันธ์ตอนนี้เป็นอยากไรบ้างผมได้บอกชอบเขาไปแล้ว เขาบอกผมว่าอย่าชอบเขาเลยเขายังตัดใจคนเก่าไม่ได้ซึ่งผมก็อยากถามเขากลับว่าพอจะมีโอกาสไหมผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะตอบยังไงนะนี่แหละช่วงอายุ 19ของผม ต่อจากนี้ผมไม่รู้ว่าอายุ20ผมจะโชคดีเรื่องความรักเรื่องอื่นๆไหมต้องมาดูกัน มีหนึ่งคำที่จะพูดกับตัวเองคือสู้ๆนะนนท