คือหนูกับแฟนเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้วมาคบกัน หนูรู้สึกเริ่มรักแฟนน้อยลงตั้งแต่แม่แฟนจับหนูใส่ชุดกระโปรง หนูรู้สึกไม่ดีมากๆ หนูปฏิเสธไปแล้วว่าหนูไม่ชอบมันไม่ใช่สไตล์หนูแต่เขาก็บังคับให้ใส่จนได้ จนมันเหมือนเป็นชนวนเหตุให้หนูเริ่มตีตัวออกห่าง แต่คนรอบตัวหนูที่หนูไปคุยด้วยเขาชอบบอกว่าดีจะตายแม่แฟนซื้อให้ หนูจะโอเคมากกว่านี้ถ้าเขาไม่บังคับให้ใส่ หนูปฏิเสธแฟนไปแล้วว่าไม่เอาไม่ใส่ไม่ชอบแต่แฟนก็คะยั้นคะยอให้ใส่บอกว่าลองเปลี่ยนสไตล์ดู หนูเข้าใจนะว่าหวังดีแต่มันเกินไปพ่อกับแม่หนูยังไม่เคยบังคับเลย กับแฟนคนนี้เป็นแฟนคนแรก บวกกับหนูเรียนหนักและปัญหาครอบครัวมันยิ่งทำให้หนูไม่อยากยุ่งกับใครหนูชอบอยู่เงียบๆคนเดียว เพื่อนก็ชอบมาว่าหนูว่าละเลยแฟน หนูเคยขอเวลาส่วนตัวกับแฟนว่าหลังจากถึงบ้านแล้วขออยู่เงียบไม่อยากคุยกับใคร แล้วแฟนหนูมันก็ชอบตีโพยตีพายจนรำคาญหาว่าไม่รักอย่างนู้นอย่างนี้ หนูบอกว่าหนูเรียนมาเหนื่อยใช้สมองไปเยอะขออยู่เงียบๆ วันไหนที่หนูกลับมาถึงบ้านแล้วเผลอหลับ ก็รัวแชทโทรมารัวๆ จนรำคาญ เวลาเรียนก็เหมือนกันหนูก็บอกว่าเรียนอยู่ยังชอบโทรมา พอไม่รับก็มางอน จนเพื่อนแต่ละคนมองว่าหนูเป็นคนไม่ดี มันโคตรไม่ใช่เรื่อง หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดีจะเลิกเดี๋ยวก็โดนเพื่อนรุมด่า แฟนหนูมันก็เทคแคร์ดีนะแต่มันก็เกินไป เริ่มมารุ่มร่ามในชีวิตเกิน บางทีหนูอยากไปไหนคนเดียวก็ไม่ให้หนูไป หนูกลับบ้านเย็นก็มารัวแชทใส่ หนูบอกพ่อแม่แล้วว่าจะกลับช้า หนูเข้าใจว่าเป็นห่วงแต่หนูรำคาญ บางทีหนูก็เอือมชอบทำตัวไม่รู้จักโตใส่ เช่นโมโหครูแค่เพราะครูเขาจะใช้พื้นที่สนามบอลจัดกิจกรรมก็มาว่าครูว่าจะทำไปทำไมจนหนูเบื่อ หนูก็อธิบายให้ฟังว่าเขาจัดกิจกรรมจะโมโหทำไม มันตอบว่าช่าง หนูรู้สึกว่าไม่เลิกหนูก็ไม่ดี ถ้าเลิกก็ไม่ดี คำที่หนูใช้อาจจะดูหยาบคายแต่หนูไม่โอเคจริงๆ ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ