เราชอบรุ่นพี่ที่ทำงานคนนึงค่ะ ชอบมา10เดือนแล้ว ในช่วงแรกๆก็ไม่กล้าเข้าหาพี่เค้าเพราะเราคิดว่าเค้าคงมีแฟนอยู่แล้วค่ะเพราะพี่เค้าก็มีอายุแล้วประมาณนึง ซึ่งเราคิดว่าไม่โสดแน่ๆ แต่พอมารู้ว่าเค้ายังไม่มีใครเราก็พยายามหาโอกาสเนียนๆ ขอทางแผนกไปช่วยงานพี่เค้าบ้างอะไรบ้าง ยิ่งได้ทำงานด้วยกันก็ยิ่งเห็นมุมอบอุ่นน่ารักของพี่เค้า จนสุดท้ายเราก็ตัดสินใจที่จะเข้าหาพี่เค้าแบบจริงจังเมื่อประมาณเดือน มิย ที่ผ่านมา ก็เริ่มจากฟอลไอจีพี่เค้า เข้าวงการตีแบด เข้าวงการวิ่ง อะไรที่พี่เค้าชอบเราก็เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในกิจกรรมนั้นด้วย จะได้มีโอกาสเจอมีโอกาสพูดคุย แต่เอาเข้าจริงพออยู่ต่อหน้าก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย พี่เค้าเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยเปิดเผยชีวิตส่วนตัว ส่วนเราก็พูดมากแต่พออยู่กับพี่เค้าดันไม่รู้จะชวนคุยอะไรซะงั้น😂 ถ้าจะมีก็มีแต่เรื่องงานที่ไปช่วยพี่เค้า พองานมันจบเราก็ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ก็เลยกลายเป็นเราเข้าหาเค้าทางโซเชียลแทน ก็เริ่มจากกดหัวใจสตอรี่พี่เค้าจากแค่บางอัน จากนั้นก็เริ่มถี่ขึ้น เริ่ม reply story พี่เค้า ซึ่งเค้าก็ตอบกลับมานะคะ แต่ก็ถามคำตอบคำ เป็นประโยคปลายปิดหรืออิโมติคอนที่เราต่อข้อความอะไรไม่ได้เลย ตอบช้าด้วย🤣 เรายิ่งหมดหวังเข้าไปใหญ่  จนมาวันเกิดเค้า เราก็สั่งของเตรียมไว้ให้ กะจะเอาให้เค้าต่อหน้าวันเกิด แต่ด้วยความที่อยู่ที่ทำงานเราก็ไม่อยากให้มันประเจิดประเจ้อเลยรอจะเดินกลับบ้านพร้อมพี่เค้า ปกติเค้าก็กลับช้านะ แต่วันนั้นดันกลับเร็วเฉย เราก็ติดประชุมด้วยพแลงมากลายเป็นพี่เค้าสตาร์ทรถเตรียมออกแล้ว กลายเป็นเราก็แห้วเลย ก็เลยเอาของวางแอบๆในปฏิทินโต๊ะพี่เค้าแทน เค้าก็หยิบไปนะ เราว่าเค้ารู้ว่าเป็นเราให้ เพราะโพสอิทที่แปะไว้กับของขวัญมีเราคนเดียวในห้องที่ใช้สีนั้นค่ะ เราก็ไม่รู้เค้าสังเกตมั้ย อย่างน้อยถ้าเค้าเดาออกว่าเป็นเรา เค้าก็คงรับรู้ความรู้สึกเราตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเราคิดว่าแบบนั้นนะคะ จนแมทช์ต่อไป มาเจอกันที่งานเลี้ยงแผนกค่ะ (เรากับพี่เค้าอยู่แผนกเดียวกัน) ขากลับเราเห็นพี่เค้าดูเมาๆ อยู่ๆก็เดินออกจากงานกลับบ้านไปเฉยๆเลย เราก็เลยทักไปถามเค้าว่ากลับไหวใช่มั้ยเห็นเมาๆ เค้าก็ตอบแบบชวนคุยค่ะ ก็ถามเรากลับยังไง ไปต่อไหนรึเปล่า นู่นนี่นั่น มันก็ดีค่ะ คุยกันยาวที่สุดตั้งแต่ที่คุยกันมาเลย มันควรจะมีความหวังนะคะแต่เราก็เข้าใจว่าตอนนั้นพี่เค้าเมา คนเมาพิมอะไรไปก็คงไม่รู้ตัวอาจจะเผลอไปให้ความหวังเราโดยไม่ตั้งใจก็ได้ เวลามีคนมาชอบใครๆก็ต้องชอบอยู่แล้ว ซึ่งเราไม่อยากเข้าข้างตัวเองค่ะ เพราะพี่เค้าไม่เคยทักเราก่อนเลย ถึงจะมีกดหัวใจสตอรี่เราบ้าง react story เราบ้างแต่มันก็แค่นั้นจริงๆ จบงานแผนกนั้นมาเราก็เหมือนคนแปลกหน้ากันเหมือนเดิม เค้าไม่ได้เข้าหาเรา ส่วนเรา react story พี่เค้าไปก็นิ่งเงียบ  เราเลยคิดว่าจะตัดใจแล้วค่ะ ต่อให้จะลองเข้าข้างตัวเองว่าพี่เค้าเป็นintrovert โลกส่วนตัวสูง ขี้เขินขี้อาย เราว่าต่อให้เค้าจะมีความรู้สึกดีให้เรา เค้าก็ไม่เข้าหาเราอยู่ดี  หรือมองแบบไม่เข้าข้างตัวเองเลย เค้าก็คงไม่ได้คิดอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์อะไรกับเราค่ะ เพราะถ้าจะพัฒนาจริงๆมันมีโอกาสมากมายในการจะเรียนรู้กัน เราเลยว่าเราควรพอแล้วกับความสัมพันธ์นี้ค่ะ แต่ก็รู้สึกผิดลึกๆในใจ เหมือนเราทรยศความชอบของตัวเอง แรกๆเราบอกกับตัวเองว่าจีบไม่ติดก็ไม่เป็นไร แค่ได้ชอบเค้าก็พอแล้ว แต่พออะไรหลายๆอย่างมันเริ่มมีหวังมากขึ้นเราก็เลยโลภอยากจะได้พี่เค้ามาเป็นแฟนมั้งคะ ตอนนี้เลยมานั่งเสียใจว่าเรากำลังทรยศอุดมการณ์เราเองรึเปล่า ไม่อยากเลิกชอบเค้าเลย แต่ให้กลับไปชอบแบบไม่หวังอะไรก็ทำไม่ได้แล้ว เหมือนกับว่าสิ่งที่เราทำไปหลายๆอย่างมันก็ข้ามเส้นพี่น้องไปแล้วน่ะค่ะ มันกลับไปตรงจุดเดิมไม่ได้แล้ว 
(ก่อนหน้านี้เราเคยชวนเค้าไปวิ่งด้วยกันด้วย แต่เค้าเปลี่ยนเรื่อง  เรารู้ว่ายังไงเค้าก็รู้ว่าเราชอบ เรา reply storyก็บ่อย กดหัวใจให้ก็ถี่มาก เค้ารู้แล้วแต่ไม่ได้หายไปไหน แต่ก็ไม่ได้เข้ามา เหมือนเลี้ยงไข้ .... ถ้าจะเซฟใจเราที่สุด...การเดินออกมามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกแล้วใช่มั้ยคะ)