สวัสดีค่ะ เราชื่อกัส เรามีเรื่องอยากจะสอบถาม ทำยังไงถึงทำให้เรามีเพื่อนคะ คือเราเป็นคนที่ยิ้มอยากมากเวลาอยู่ที่โรงเรียนถ้าไม่มีความสุขจริงๆ เราจะไม่ยิ้ม เราเป็นคนหน้าเหวี่ยงทำให้เวลาทำหน้านิ่ง จะดูเหมือนมองแรงแต่ความจริงเราหน้านิ่งไม่ได้ไปมองแรงใส่ใครเลย ปกติเราก็นิ่งแบบนี้ทุกอารมณ์ ไม่ว่า
จะ สุข หรือ เศร้า โมโห ดีใจ เราก็หน้างี้ ทำให้คนอื่นคิดว่าเราหยิ่งเพราะไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยร่างเริงเหมือนเด็กคนอื่นเเละชอบอยู่คนเดียวไปไหนมาไหนคน
เดียวนั่งก็นั่งกินข้าวคนเดียวอยู่เป็นประจำ แต่ถ้าวันไหนโต๊ะเต็มเราก็จะไปขอนั่งกับเพื่อนในห้อง เค้าก็ให้นั่งด้วยแต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาหรอกแค่นั่งกินข้าวด้วยกินเสร็จแล้วเราก็ไป จนบางทีเราอยู่คนเดียวบ่อยๆ เดินคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว คนรอบข้างหรือคนในโรงเรียนจะคิดว่าเราเพื่อนไม่คบหรือเอ๋อแดก จริงๆ เราก็มีคนเข้าหาอยู่ตอนเปิดเถอมมาใหม่ๆ แต่เราเข้ากับเขาไม่ค่อยได้ บวกกับนิสัยไม่ค่อยพูดด้วย ทำให้เข้าหาได้ไม่นานแล้วก็ไป จริงๆตอนเปิดเทอมมาใหม่ๆ เราก็มีเพื่อนอยู่หรอกแค่เพื่อนร่วมห้องที่เป็นเด็กใหม่เหมือนกัน เราเป็นเข้าหาคนอยากส่วนเขาเป็นเข้าหาคนได้ง่าย เลยมีเพื่อนค่อยข้างที่จะเยอะ เขาก็เริ่มมีกลุ่มเป็นของเขา ส่วนเรา ไม่มีกลุ่มหรืออะไรทั้งนั้น เรายังอยู่คนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่เหมือนเดิม เวลาว่างเราชอบอ่าน นิยาย มังงะ
จนมีครูคนหนึ่ง พูดกับเราว่า เนี่ยหนังสือมันใช่เพื่อนเธอมันพูดไม่ได้มันเอาไว้อ่านเฉยๆ แค่ประโยคเดียวทำให้เราร้องให้และจำฝั่งใจ สำหรับเราหนังสือเป็น
สิ่งที่ทำให้เราไม่เหงาและทำให้เราเพลิดเพลินไปกับหนังสือที่เรากำลังอ่านได้ ถึงแม้หนังสือจะพูดไม่ได้ถึงแม้จะมีไว้อ่านเฉยๆ แต่ในมุมมองของเรามองว่าหนังสือเป็นเพื่อนที่ทำให้เราไม่เหงา ทำให้ฆ่าเวลาที่น่าเบื่อไปได้เยอะมาก แต่พอโดนพูดใส่แบบนี้ คนที่ชอบอ่านหนังสือแบบเราถึงกับดิ่งเลย ดิ่งจนถึงทำร้ายตัวเอง เพราะคำพูดของครูที่อาจจะหวังดีแต่สำหรับเราคำๆนั้นมันไม่ใช่คำหวังดีเลยสักนิด พอเรามาโรงเรียนเรากังวลมากคิดแต่เรื่องเดิมซ้ำจนตอนตรวจสุภาพ ตอนนั้นเราไปตรวจสายตา พบว่าเราสายตาสั้นเลยต้องนั่งแถวที่คนที่สายตาสั้นเพื่อให้หมอดูแว่นทำแว่นให้แต่เราก็ไม่ได้ทำหรอก ตอนนั้นเพื่อนกลุ่มหนึ่งเหมือนจะคุยกันเรื่องไปทัศนศึกษาว่าจะได้ไปไหนเราเลยบอกได้ไปที่จันทร์ เพื่อนก็ถามเรานู้นนี้นั้น แล้วก็ชวนมานั่งด้วยตอนไปทัศนศึกษาเราก็ตอบตกลงเพราะก็ไม่รู้จะไปนั่งกับใครเหมือนกัน ตอนที่เพื่อนกลุ่มนั้นชื่อที่คาดผมที่เป็นต้นอ่อนก็สั่งมา หก อัน เราเลยถามไปว่าอีกอันหนึ่งสั่งมาให้ใครแล้วเพื่อนคนนั้นก็ตอบว่าสั่งมาให้เรา แล้วตอนซื้อกำไลเพื่อนกลุ่มนั้นก็มาฝากเราสั่งเราก็สั่งให้แล้วเพื่อนกลุ่มนั้นก็ถามเราว่าเองจะเอากำไลด้วยมั้ย เราเลยต่อว่า เอาก็ได้ เราก็สั่งมาเราก็ได้ใส่กำไลกลุ่ม ตอนเพื่อนทำกำไลแบบทำเองที่ไม่ใช่ลูกปัดเราก็ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรเหมือนกันแต่มันคล้ายสายศีลแต่มันเป็นสีชมพู่ ถ้าเราทำให้งงก็ขออภัยด้วยนะคะเราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรจริงๆ เขาทำให้เราแบบที่เราไม่ได้ขอเขาแล้วเขายื่นมาให้เราแบบงง เขา บอกว่าเขาทำมาให้เราก็ใส่กำไลที่เขาทำให้แบบงงคือเขาทำให้กลุ่มเขาทุกคนแต่มีบางคนที่มีกลุ่มอยู่แล้วขอให้ทำให้เขาก็ทำ แต่คนที่อยู่ในกลุ่มเขาไม่ได้ขอ เราก็ไม่ได้ขอให้เขาทำให้แต่เขาก็ให้เรา เขาชวนเรามาเดินด้วย เราก็ตอบว่าได้ แต่สุดท้ายเราก็ไม่กล้ากลัวทำเขาอึดอัดเพราะเราก็ไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้นแค่คุยด้วยเฉยๆ เราไม่อยากทำให้เขาร็สึกอคดอัดเลยไม่กล้าไปเดินด้วย เรากลัวเขาจะไม่ชอบหรือรู้สึกไม่โอเคและไม่ชอบก็เลยไม่กล้าเข้าหา เราควรทำยังไงให้เรามีเพื่อนคะ
ทำยังไงถึงทำให้เรามีเพื่อนค่ะ
จะ สุข หรือ เศร้า โมโห ดีใจ เราก็หน้างี้ ทำให้คนอื่นคิดว่าเราหยิ่งเพราะไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยร่างเริงเหมือนเด็กคนอื่นเเละชอบอยู่คนเดียวไปไหนมาไหนคน
เดียวนั่งก็นั่งกินข้าวคนเดียวอยู่เป็นประจำ แต่ถ้าวันไหนโต๊ะเต็มเราก็จะไปขอนั่งกับเพื่อนในห้อง เค้าก็ให้นั่งด้วยแต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกับเขาหรอกแค่นั่งกินข้าวด้วยกินเสร็จแล้วเราก็ไป จนบางทีเราอยู่คนเดียวบ่อยๆ เดินคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว คนรอบข้างหรือคนในโรงเรียนจะคิดว่าเราเพื่อนไม่คบหรือเอ๋อแดก จริงๆ เราก็มีคนเข้าหาอยู่ตอนเปิดเถอมมาใหม่ๆ แต่เราเข้ากับเขาไม่ค่อยได้ บวกกับนิสัยไม่ค่อยพูดด้วย ทำให้เข้าหาได้ไม่นานแล้วก็ไป จริงๆตอนเปิดเทอมมาใหม่ๆ เราก็มีเพื่อนอยู่หรอกแค่เพื่อนร่วมห้องที่เป็นเด็กใหม่เหมือนกัน เราเป็นเข้าหาคนอยากส่วนเขาเป็นเข้าหาคนได้ง่าย เลยมีเพื่อนค่อยข้างที่จะเยอะ เขาก็เริ่มมีกลุ่มเป็นของเขา ส่วนเรา ไม่มีกลุ่มหรืออะไรทั้งนั้น เรายังอยู่คนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่เหมือนเดิม เวลาว่างเราชอบอ่าน นิยาย มังงะ
จนมีครูคนหนึ่ง พูดกับเราว่า เนี่ยหนังสือมันใช่เพื่อนเธอมันพูดไม่ได้มันเอาไว้อ่านเฉยๆ แค่ประโยคเดียวทำให้เราร้องให้และจำฝั่งใจ สำหรับเราหนังสือเป็น
สิ่งที่ทำให้เราไม่เหงาและทำให้เราเพลิดเพลินไปกับหนังสือที่เรากำลังอ่านได้ ถึงแม้หนังสือจะพูดไม่ได้ถึงแม้จะมีไว้อ่านเฉยๆ แต่ในมุมมองของเรามองว่าหนังสือเป็นเพื่อนที่ทำให้เราไม่เหงา ทำให้ฆ่าเวลาที่น่าเบื่อไปได้เยอะมาก แต่พอโดนพูดใส่แบบนี้ คนที่ชอบอ่านหนังสือแบบเราถึงกับดิ่งเลย ดิ่งจนถึงทำร้ายตัวเอง เพราะคำพูดของครูที่อาจจะหวังดีแต่สำหรับเราคำๆนั้นมันไม่ใช่คำหวังดีเลยสักนิด พอเรามาโรงเรียนเรากังวลมากคิดแต่เรื่องเดิมซ้ำจนตอนตรวจสุภาพ ตอนนั้นเราไปตรวจสายตา พบว่าเราสายตาสั้นเลยต้องนั่งแถวที่คนที่สายตาสั้นเพื่อให้หมอดูแว่นทำแว่นให้แต่เราก็ไม่ได้ทำหรอก ตอนนั้นเพื่อนกลุ่มหนึ่งเหมือนจะคุยกันเรื่องไปทัศนศึกษาว่าจะได้ไปไหนเราเลยบอกได้ไปที่จันทร์ เพื่อนก็ถามเรานู้นนี้นั้น แล้วก็ชวนมานั่งด้วยตอนไปทัศนศึกษาเราก็ตอบตกลงเพราะก็ไม่รู้จะไปนั่งกับใครเหมือนกัน ตอนที่เพื่อนกลุ่มนั้นชื่อที่คาดผมที่เป็นต้นอ่อนก็สั่งมา หก อัน เราเลยถามไปว่าอีกอันหนึ่งสั่งมาให้ใครแล้วเพื่อนคนนั้นก็ตอบว่าสั่งมาให้เรา แล้วตอนซื้อกำไลเพื่อนกลุ่มนั้นก็มาฝากเราสั่งเราก็สั่งให้แล้วเพื่อนกลุ่มนั้นก็ถามเราว่าเองจะเอากำไลด้วยมั้ย เราเลยต่อว่า เอาก็ได้ เราก็สั่งมาเราก็ได้ใส่กำไลกลุ่ม ตอนเพื่อนทำกำไลแบบทำเองที่ไม่ใช่ลูกปัดเราก็ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไรเหมือนกันแต่มันคล้ายสายศีลแต่มันเป็นสีชมพู่ ถ้าเราทำให้งงก็ขออภัยด้วยนะคะเราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรจริงๆ เขาทำให้เราแบบที่เราไม่ได้ขอเขาแล้วเขายื่นมาให้เราแบบงง เขา บอกว่าเขาทำมาให้เราก็ใส่กำไลที่เขาทำให้แบบงงคือเขาทำให้กลุ่มเขาทุกคนแต่มีบางคนที่มีกลุ่มอยู่แล้วขอให้ทำให้เขาก็ทำ แต่คนที่อยู่ในกลุ่มเขาไม่ได้ขอ เราก็ไม่ได้ขอให้เขาทำให้แต่เขาก็ให้เรา เขาชวนเรามาเดินด้วย เราก็ตอบว่าได้ แต่สุดท้ายเราก็ไม่กล้ากลัวทำเขาอึดอัดเพราะเราก็ไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้นแค่คุยด้วยเฉยๆ เราไม่อยากทำให้เขาร็สึกอคดอัดเลยไม่กล้าไปเดินด้วย เรากลัวเขาจะไม่ชอบหรือรู้สึกไม่โอเคและไม่ชอบก็เลยไม่กล้าเข้าหา เราควรทำยังไงให้เรามีเพื่อนคะ