เราคบกับแฟนมาปีกว่า แฟนอายุน้อยกว่า 5 ปี และตอนนี้ก็เลิกกันมาได้3วันแล้ว เพราะต่างคนต่างรู้ว่าจริงๆแล้วเราเข้ากันไม่ได้เลย ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งทำร้ายจิตใจกัน พยายามปรับเข้าหากันยังไงก็ไม่เวิร์ค กลายเป็นว่าตัวเราทั้งคู่สูญเสียตัวตนของตัวเอง และมองไม่เห็นอนาคตร่วมกันเลย เลยตัดสินใจปล่อยมือจากกันไปด้วยดี ทั้งๆที่ยังรักอยู่
เราคุยกันเรื่องนี้มาซักพักแล้ว มีเวลาทำใจ 1-2 เดือนก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ แต่พอถึงเวลาที่เราต้องแยกกันจริงๆ คือรู้สึกเหมือนสิ่งสำคัญมากๆในชีวิตมันหายไปเลยค่ะ โมเม้นที่เดินไปส่งเขาขึ้นแกร้ปไปสนามบินคือแย่มากๆ ตัวชา ใจหวิว หายใจไม่ออก ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาไปแล้วจริงๆ ถึงจะร้องไห้ไม่เยอะแล้วเพราะก่อนกน้านั้นก็มีเวลาทำใจและร้องไห้ไปแล้วมากมาย แต่มันเป็นความรู้สึกว่างเปล่ามากๆ ทั้งๆที่จริงๆแล้วมีแต่ข้อดีด้วยซ้ำที่พวกเราเลิกกัน เราพยายามกลับมาใช้เวลากับตัวเอง ไปออกกำลัง แต่งห้องใหม่ ไปเจอเพื่อนบ้าง แต่มันก็มีหลายช่วงจังหวะเวลาเลยค่ะที่ใจมันแว่บไปคิดถึงเขา ยังเคยชินว่ามีเขาอยู่ด้วย หัวสมองยังคิดไปเองว่า เออ... เขาแค่ลงไปเอาข้าว ออกจากห้องไปทิ้งขยะ เดี๋ยวก็กลับเข้ามา ทั้งๆที่ความจริงเขาไปแล้ว

เราตกลงกันว่าเราจะยังคุยกัน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เผื่อบางครั้งเราอาจจะเวียนกลับมาเจอกันอีกในสถานะเพื่อนเท่านั้น ไม่รู้ว่าเป็นการตัดสินใจที่ดีมั้ยเพราะมันอาจจะทำให้เราตัดใจได้ยากลำบากขึ้นรึเปล่า

เลยอยากขอคำแนะนำจากเพื่อนๆทีค่ะ เลิกกันครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะ