ขอเล่าเป็นฉากๆเนื้อเรื่องไม่ติดต่อกัน แค่อยากระบายจริงๆมันอึดอัดเหมือนมาปะจานความโง่ตัวเองก็ได้ 

- ตั้งแต่มันเรียนป.โท เราพยายามเข้าใจมันตลอดว่าเรียนนะ ทำนู้นทำนี่นะ แต่มันจะมีอยู่ช่วงนึงที่มันมีพฤติกรรมแปลกไป จากอะไรที่เคยทำให้เรากับไม่ทำ คือมันทำให้เราสงสัยว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่ปิดบังเรา จนเราจับได้คาหนังคาเขาเองในแชทมือถือของมัน มันนอกใจเรา มันแอบคุยกับคนป.โทด้วยกัน แต่อิผู้หญิงก็รู้นะว่าผช มีแฟนแล้ว แต่นอกใจไม่พอ มันไปซื้อกินอีกตอนนั้นเราเหมือนคนสติแตก ว่ากูทำอะไรผิดหวะ ทำไมต้องมาทำร้ายกูขนาดนี้ ให้ทั้งใจแต่สิ่งที่มันทำสร้างบาดแผลในจิตใจเรามาก แต่เรายอมรับว่าเราโง่ เราให้อภัยมัน มันบอกจะไม่ทำอีกแต่อะไรๆมันก็ดูเปลี่ยนไป ใจเรามันไม่ได้สนิทใจเหมือนเดิม แต่ใจนึงก็ยังอยากให้มันอยู่จะหาว่าเราโง่ก็ได้ 
- ทะเลาะกันกันสักที่นึง ยอมรับว่าเรางี่เง่าด้วยส่วนนึง แต่เราไม่คิดว่ามันจะทิ้งเราอยู่ที่นั้นคนเดียว แค่ไปเข้าห้องน้ำ เดินออกมาไม่เจอมัน โทรถามบอกว่ากลับแล้ว กลับบ้านไปได้เลย คือตอนนั้นกูต้องรู้สึกยังไงวะ 

- ความ ของมันเยอะมากๆหลายๆเรื่องที่มันทำกับเรา แค่อยากระบายบางส่วน แต่เราโง่เองที่ยังอยู่กับมัน มันทำเหมือนว่าไม่ต้องมีเราก็ได้ ปากบอกว่าอยากให้เราอยู่ มันบอกจะปรับปรุงแก้ไข มันทำได้แคาแปบเดียวแล้วมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนเราพูดอะไรไป ดูผิดกับมันตลอด เราดูเป็นคนงี่เง่าในสายตามันตลอด เราไม่ชอบอะไรมันก็ยังทำสิ่งนั้น  เราอยากออกมาจากมันมากก แต่ทำไมเราออกไม่ได้ เราแค่กลัวความเสียใจ เหมือนอยู่ให้มันทำร้านจิตใจเล่นๆ มันทำให้เรากลัวความรักไปเลย ตอนนี้มันก็ยังทำร้ายจิตใจเราอยู่เรื่อยๆ นึกถึงข้อเสียนึกถึงความ ที่มันทำ แต่ทำไมเราถึงออกมาจากมันไม่ได้ เสียใจแล้วเสียใจอีก ทุกๆอย่างที่มันทำเหมือนเป็นปมในใจเรามากขึ้น ข้อเสียตั้งเยอะ ทำไมเราถึงเลือกที่จะอยู่กับมัน