เสียงเครื่องยนต์คำรามเบาๆ ดังก้องอยู่ในรถกระบะเก่าของผม 
ขณะที่ผมขับเคลื่อนผ่านถนนเปล่าๆ ในยามวิกาลแห่งยโสธร 
เข็มนาฬิกาบนหน้าปัดรถชี้ไปที่ 1:40 น. ความเงียบสงัดถูกตัดขาดลง
 เมื่อแสงไฟหน้ารถส่องไปกระทบกับสิ่งหนึ่งที่ยืนอยู่ริมถนนข้างหน้า
เป็นร่างของผู้หญิง รูปร่างเพรียวบาง สวมชุดสีขาวคล้ายชุดพยาบาล
 ผมยาวสยายปรกหน้า ผมเบรกแทบจะทันควัน ใจของผมเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก
 ร่างนั้น...มันยืนนิ่งอยู่กลางถนน เหมือนกำลังรอให้รถของผมชน
ผมลงจากรถและเดินไปหาคนขับรถคันอื่นๆ ที่ขับตามหลังมา 
พวกเขาทั้งหมดดูตกใจไม่แพ้กัน พวกเขาบอกว่าเห็นร่างเดียวกับที่ผมเห็น 
ร่างของผู้หญิงชุดขาวที่ยืนอยู่กลางถนนกีดขวางการจราจร
“มันขยับตัวแปลกๆ ว่ะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงสั่น “เหมือนผีเลย”
“กูเห็นมันหันหน้ามาทางกูด้วย” อีกคนหนึ่งเสริม
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ร่างนั้นมันดูไม่เหมือนคนเป็นๆ เลย
 มันขยับศีรษะและแขนในลักษณะที่ดูแข็งทื่อ ผิดธรรมชาติ
“แถวนี้มันเคยเป็นสุสานเก่ามาก่อนนี่นา” ผมนึกขึ้นได้
“ใช่ๆ กูเคยได้ยินมาว่ามีคนเห็นผีแถวนี้บ่อย”
เราต่างพากันขนลุกซู่ไปทั้งตัว ความกลัวคืบคลานเข้ามาแทนที่ความสงสัย
 เราไม่กล้าเข้าใกล้ร่างนั้นมากนัก กลัวว่ามันจะทำร้ายเรา
ผมรีบกลับเข้าไปในรถและขับออกจากที่เกิดเหตุทันที ใจยังคงสั่นไม่หยุด 
ผมโทรหาเพื่อนสนิทคนหนึ่งเพื่อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“เจอผีแน่ๆ” เพื่อนผมพูดขึ้นเสียงเรียบ
“กูก็คิดอย่างนั้นแหละ” ผมตอบไป
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องผีมาก่อน แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้ผมเปลี่ยนความคิดไปโดยสิ้นเชิง 
ผมไม่รู้ว่าร่างของผู้หญิงชุดขาวที่ผมเห็นเป็นใคร หรือว่ามันมาจากไหน แต่ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว