คือหลายวันมานี้เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ช่วงเสาร์อาทิตย์เพราะว่าเราไม่อยากไปทำงาน คิดดูค่ะเราอายุ13 แล้วแม่ก็บังคับเราให้เราไปทำทั้งที่เราไม่อยากทำ การบ้านเราก็เยอะ งานหลายๆอย่างมันมีเยอะมากจนทำไม่ทัน แต่วันนี้เราไม่อยากไปทำงานเราเลยบอกแม่ แม่เลยด่าเรา มีครั้งนึงแม่ตีเราจนนิ้วเป็นห้อเลือด ตอนนี้เราก็ทะเลาะกับแม่อีกแล้ว เรานอนเล่นมือถือของเราอยู่แม่ก็มาแซะเรา เข้าใจมั้ยคะว่ามันรู้สึกน่ารำคาญมากๆ เขาแซะเราตั้งแต่เมื่อเช้า เขาพูดคำหยาบกับเรา เมื่อกี้เขาก็จะตีเรา แต่เราหนีเข้าห้องน้ำมาก่อน เรารู้สึกไม่อยากอยู่บ้าน อยากหนีไปให้ไกล หลายครั้งแล้วค่ะที่แม่ทำแบบนี้ เรารู้สึกไร้ค่า แม่มักพูดดีกับที่แต่เราไม่เคยเลยค่ะ แม่สนใจพี่ แม้แต่พี่เราที่ทำผิดแม่ก็ยังปกป้องพี่ละเถียงพ่อแทน แต่พอเรากลับไม่มีใครช่วยสักคน พี่เราก็ไม่ช่วยแถมว่าเราซ้ำอีก เราไม่อยากอยู่เราอยากหูหนวกเราอยากหนีเราไม่ไหวกับชีวิตแบบนี้ โดนแม่แซะกรอกหูทุกวัน พ่อก็ไม่ช่วยเราไม่มีใครฟังเราสักคน ตอนไปฝึกงานเราก็ไม่อยากทำเพราะมันเหนื่อย แล้วเราก็รู้สึกว่ามันยังไม่ถึงเวลาทำ ตอนที่เราไปฝึกเราก็ร้องไห้ เราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากๆ แม่พูดนิดเดียวเราก็ร้องแล้วละก็จะโดนว่าว่าเป็นคนสำออย ขนาดตอนนี้เรานั่งพิมพ์อยู่แม่ก็ยังแซะเราอยู่เลย เราไม่อยากได้ยินเสียงอะไรเลย แม่ชอบพูดว่าเราไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขาเลย เขาชอบพูดอะไรแย่ๆใส่เรา เวลาเขาแซะเราก็ไม่อยากจะพูดอะไรเถียงเขา เราไม่อยากไปทำงานก็เพราะเขาพูดแบบนี้ใส่เรา ร้องไห้ง่ายมันผิดมากหรอ