มาเลย์เริ่มต้นอุตสาหกรรมรถยนต์พร้อมๆกับไทย
แต่เดินกันคนละทางโดยสิ้นเชิง
เราเลือกที่จะไม่ผลิตเอง แต่เชิญชวนผู้ผลิตทั่วโลกมาสร้างโรงงาน
ในขณะที่มาเลย์เลือกที่จะทำรถยนต์แห่งชาติ
เวลาได้พิสูจน์ว่าเราคิดถูก เราเป็นฐานการผลิตให้กับรถยนต์แทบทุกยี่ห้อ ตามมาด้วยโรงงาน supplier นับไม่ถ้วน สร้างงานเป็นล้านตำแหน่ง
ส่วนมาเลย์ต้องเอาเงินไปโปะการขาดทุนทุกปี จนสุดท้ายทนไม่ไหวต้องขายให้จีนไป
เวียดนามกำลังเดินซ้ำรอยมาเลย์ไปติดๆ
วงการนี้มันเขี้ยวกว่าที่คิดเยอะ รถยนต์โมเดลนึงต้องขายให้ได้หลักแสนคันถึงจะคุ้มทุน
เวียดนามอาจจะคิดว่ามีช่องว่างให้ตัวเองแทรกเข้ามาในอุตสาหกรรมรถยนต์
เลยกระโดดข้ามพวกรถยนต์สันดาปไปผลิตรถยนต์ไฟฟ้าเลย
แต่ลืมไปว่ายังมีกระดูกชิ้นโตขวางอยู่ ซึ่งก็คือจีน
อนาคตเชื่อว่าเวียตต้องขายอุตสาหกรรมตัวนี้ให้จีนไปแน่ๆ เพราะสู้จีนไม่ไหว ต้องพับความฝันไว้เหมือนกับที่เคยผลิตมือถือตัวเองอยู่พักนึง แล้วต้องเลิกไป