ผมอยากระบายหนะครับเช้านี้พึ่งมีปากเสียงกับแม่มา น้อยใจแล้วก็รู้สึกผิด ผมไม่ใช่เด็กเกเรอะไรถือว่าเป็นเด็กเชื่อฟังด้วยครับ ผมทำทุกอย่างในบ้านและเชื่อฟังแม่มาตลอด ผมรู้นะครับว่าแม่เหนื่อยเลยหุงข้าวทำกับข้าวรอไว้ทุกคืน ผมไม่ค่อยทะเลาะกับแม่เลยหรือถ้าจะต้องทะเลาะกันจริงๆผมจะเป็นฝ่ายเงียบและเดินหนีเข้าห้อง แต่เนื่องจากผมไม่ได้นอนมาเกือบจะเดือนนึงเพราะแมวที่เลี้ยงไว้มันร้องตลอดเวลาช่วงนี้เลยยิ่งหงุดหงิดง่ายขึ้นเพราะนอนไม่พอ แล้วแม่ก็ชอบหงุดหงิดใส่หรือโมโหอะไรมาก็จะพาลใส่ปกติผมก็จะปล่อยผ่านไป แต่วันนี้เขาเอาผมไปเปรียบกับพี่ชายซึ่งพี่ผมก็เป็นคนเหลวไหลทำแม่เป็นหนี้แสนห้าและยังขอเงินแม่ไปอีกครึ่งแสน เขาบอกว่ามีแต่ลูกไม่เอาไหนทั้งคู่และว่าฉอดๆผมเลยโมโหเถียงเขากลับไป ผมทำดีมาแค่ไหนทำไมไม่เคยเป็นลูกที่ดีในสายตาแม่เลย เขาเห็นผมเป็นคนเงียบไม่พูดอะไรเลยคิดจะพูดอะไรใส่ก็ได้หรอ ปกติผมเป็นคนขับรถส่งแม่ไปทำงานแต่วันนี้เขาจะไปเอง ทั้งน้อยใจทั้งเสียใจ ผมอยากให้เขาใจดีกับผมบ้าง มีแต่เขาคิดว่าผมไม่เอาไหนผมทำอะไรไปเขาไม่เคยเห็นคุณค่าไม่เคยเห็นความใส่ใจ บางทีผมก็ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ต่อเลย