เรื่องมีอยู่ว่า
ปี 1981 ที่หมู่บ้านสายเล จังหวัดตองจีรัฐฉานประเทศพม่า มีครอบครัวหนึ่งอพยพมาจากประเทศจีน มีเด็กชายคนหนึ่ง เกิดมาในครอบครัวนี้ มีชื่อว่าสาม ตอนที่เขาเกิดมานั้น ครอบครัวอาจจะไม่ค่อยมีฐานะ พูดง่ายๆหาเช้ากินข้าวบางวันข้าวจะหุงในหม้อยังไม่มีเลย พ่อแม่ต้องไปขอเข้าวัดมากิน
แต่ด้วยความขยันขันแข็งของพ่อแม่ และพี่ๆคนโต เมื่อเด็กชายอายุถึง 12 ขวบ บ้านก็เป็นคนที่มีฐานะ พูดง่ายๆคือเป็นคนรวยในหมู่บ้าน ด้วยความขยันทำมาหากินของพ่อแม่และพี่น้อง ได้สร้างบ้านใหญ่ 2 ชั้น มีวัวไว้ลากเกวียนคู่หนึ่ง ซื้อนาได้ 20 ไร่ 
ด้วยว่าเด็กชาย สาม มีโรคประจำตัวสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง ไม่ว่าอายุจะได้ 12 ขวบ แต่กายภาพทั้งร่างกายเท่ากับเด็กอายุ 8 ขวบเอง
พี่สาวของเด็กชายคนนี้ ไปเป็นแม่บ้านในเมืองใหญ่ และปรึกษากับเจ้านายเจ้านายก็เลยให้ยามา เมื่อเด็กชายได้กินยานั้น โรคประจำตัวก็หายเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป และช่วงนั้นเองเด็กชายก็ได้ไปเข้าโรงเรียน อายุ 12 ขวบ ได้เริ่มเรียนป 1
เมื่อเด็กชายอายุได้ 14 สุขภาพร่างกายเหมือนคนทั่วๆไป ความคิดของเด็กคนนี้เข้ามาในหัวสมอง 
ถ้าฉันโตมา ฉันจะไม่ขอเงินพ่อแม่ใช้ ฉันจะไปหางานทำ ฉันจะหากินด้วยลำแข้งของตัวเอง เด็กชายหาช่องทางจะหนีออกจากบ้าน เพื่อที่จะเผชิญภัยกับข้างหน้า อยู่มาวันหนึ่ง เด็กชายได้หนีออกจากบ้านไปเวลากลางคืน เพื่อที่จะไปต่อสู้กับโลกภายนอก โดยไม่คิดถึงการเรียน ไม่คิดถึงความรักของพ่อแม่ที่มีต่อเขา ในความคิดมีอยู่อย่างเดียว ฉันจะหากินด้วยลำแข้งของตัวเอง หนีออกจากบ้านไป ไกลไปประมาณ 100 กิโล เด็กชายก็เดินไป หางานทำไป คนอื่นก็มองว่าเด็กแค่นี้จะมาทำงานอะไรได้ สุดท้ายก็ได้ไปอยู่โรงสีข้าว ในอำเภอ หน้องวอน(หนองบอน)อำเภอที่เด็กชายหนีไปอยู่นั้น น้องชายของพ่อเขาหรือลูกพี่ลูกน้องกับพ่อเขา(อาของเขา) อยู่ที่นั่นแต่เขาไม่รู้ เด็กชายทำงานที่โรงสีได้ประมาณ 5 เดือน เขาให้เดือนละ 500 บาทช่วงเวลานั้น อยู่ๆอาของเขาก็มาเห็น อาเขาก็รายงายไปที่บ้าน แม่ก็มารับกลับบ้าน เด็กชายกลับไปกับแม่โดยไม่เต็มใจ ดูแววตาเขาเหมือนไม่รักแม่ เหมือนไม่อยากอยู่กับพ่อแม่เลย อยากจะหากินด้วยลำแข้งของตัวเองแม้ว่าอายุแค่ 14 ก็ตาม เมื่อเด็กชายไปอยู่กับพ่อแม่และครอบครัว ปีนั้นพี่สาว คนที่ 4 และคนที่ 5 เข้ามาทำงานในประเทศไทย ความคิดของเด็กชายคนนี้ ฉันต้องไปประเทศไทยสักวันหนึ่ง จะทำมาหากินด้วยลำแข้งของตัวเอง โดยไม่ต้องพึ่งเงินพ่อแม่เลี้ยงเรา
เด็กชายไปอยู่กับพ่อแม่ในครอบครัวไม่ถึง 3 เดือน ก็หนีออกจากบ้าน
ช่วงเวลานั้นบ่อพลอยที่จังหวัดเมืองสุ กำลังดัง เด็กชายคนนี้ ความคิดเว็บแรกเข้ามาในหัวสมองฉันจะต้องหนีออกจากบ้าน ไปขุดพลอยเพื่อที่จะได้เงินเยอะๆเลี้ยงดูตัวเองโดยไม่พึ่งเงินพ่อแม่
เด็กชาย หาหนังสือที่มีแผนที่เส้นทาง หลักกิโลระยะเวลาที่จะเดินทางมาดู หลังจากนั้นขอเงินพ่อ 500 จ๊าด  ช่วงเวลานั้น 6,000 บาทได้ 100,000 จากพม่า
ทำงานที่นั่นได้วันละ 150 จ๊าด ด้วยการที่รักลูกพ่อก็ไม่ถามว่าจะเอาไปทำอะไร เด็กชายไปซื้อตั๋วรถ จะไปจังหวัดเมืองสู้ จะไปบ่อพลอย ช่วงนั้นอายุ 15 พอดี หลังจากคิดทบทวนดูแผนที่ เด็กชายไม่รีรอ หนีออกจากบ้าน ไม่สนใจพ่อแม่จะเป็นห่วงมากแค่ไหน เมื่อไปถึงบ่อพลอย อายุแค่ 14-15ไม่มีใครรับทำงาน แต่เด็กชายก็ขยันอดทนและสู้ ทำงานให้คนอื่นเห็นว่า ฉันก็สามารถทำได้เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง
จากนั้นก็ได้ไปลงบ่อพลอย ไปขุดพลอย เดือนนั้นเขาได้มา 5 แสน จ๊าด ถ้าเทียบกับเงินบาทเวลานั้นก็คือ 30,000 บาท เด็กชายตื่นเต้นภูมิใจในตัวเอง จะได้ใช้เงินที่หาด้วยตนเอง ไม่ได้อาศัยขอพ่อแม่
หลังจากนั้น เด็กชายทำงานไม่ถึง 4 เดือนก็ได้ข่าวว่าพ่อไม่สบาย ที่พ่อไม่สบาย พูดง่ายๆคือ พ่อใจสลายพ่อตรอมใจ ที่ลูกรักหนีออกจากบ้าน แต่เด็กชายไม่รู้ตัวว่าทำผิดต่อพ่อ จนกระทั่งพ่อตรอมใจ 
เมื่อเด็กชายได้ข่าว ก็รีบไปหาพ่อ ได้อยู่กับพ่อไม่ถึง 2 เดือน พ่อก็จากไป ตอนนั้นเด็กชายอายุ ยังไม่ถึง 17 หลังจากนั้น ยอมอยู่กับแม่ ในใจก็คิดตลอดเวลาว่า นา 20 ไร่ที่พ่อซื้อให้ไม่ใช่ของผม
(ตามกฎประเพณีของไทใหญ่ ลูกชายคนสุดท้องได้รับมรดกทั้งหมด ผู้ที่แต่งงานก่อนหน้านั้น จะต้องแยกย้ายออกบ้าน พ่อแม่จะให้ของขวัญ สำหรับผู้ที่เป็นพี่คนโตทุกคน แต่นมรดกทั้งหมดจะตกอยู่ที่ลูกคนสุดท้อง)
เมื่ออายุ17 -18ก็ขอแม่ตรงๆว่า ผมจะไปเมืองไทย จะไปทำงาน ก่อนหน้านั้นเด็กชาย ก็ทำนาเกี่ยวข้าวเสร็จ ปลูกกระเทียม ทำเสร็จสิ้นก็ขอแม่มาเมืองไทย ในใจลึกๆของแม่คือไม่อยากให้ไปเมืองไทย เพราะว่าเป็นลูกรักแก้วตาดวงใจของแม่ อีกอย่างหนึ่งพ่อก็เสียชีวิตไปยังไม่นาน บ้านกว้างเกือบ 50 ตารางวาไม่มีใครอยู่ แม่ไม่อยากอยู่คนเดียว แม่อยากอยู่กับลูกชาย ตอนนี้เหลือแค่ 2 คนแม่ลูก ลูกคนนี้ทั้งดื้อและดัน แม่ก็ต้องยอม